Με την Ελλάδα να περνάει μια υπαρξιακού χαρακτήρα πολύπλευρη κρίση, οι εξελίξεις στον διεθνή περίγυρο έχουν ασφαλώς τη δική τους δυναμική και πορεία, ελάχιστα δε ενδιαφέρονται για το αν και το πότε θα δεήσουμε να λύσουμε τα δικά μας εσωτερικά προβλήματα. Το αντίθετο μάλιστα, φαίνεται ότι διαμορφώνονται οι ρεαλιστικές προϋποθέσεις ώστε να δρομολογηθούν ενδεχομένως εξελίξεις σε ζητήματα άμεσου εθνικού ενδιαφέροντος. Το θεμελιώδες όμως ζήτημα που ανακύπτει είναι κατά πόσον η ελληνική κοινωνία έχει επιτύχει μια στοιχειώδη προετοιμασία ώστε να στηρίξει αποφάσεις για χρονίζοντα προβλήματα των οποίων είμαστε μέρος και απαιτείται η δική μας πρωτοβουλία και εμπλοκή για την αντιμετώπισή τους. Η απάντηση στο ζήτημα της εσωτερικής προετοιμασίας μοιάζει απογοητευτική και δεν είναι απαραίτητα απότοκο της τελευταίας κρίσης αλλά προϋπήρχε.
Ο «Δημόσιος διάλογος», όπως έχει αναδειχτεί τελευταία, ιδίως στην πρόσληψη των διεθνών ζητημάτων άμεσου εθνικού ενδιαφέροντος, φαίνεται να έχει υποταχτεί εν μέρει σε ρηχά συνθήματα, μεγάλης δόσης ανέξοδου φαινομενικά εθνικολαϊκισμού και άναρθρες κραυγές, τις οποίες δυστυχώς αρέσκεται να καταναλώνει με βουλιμία το ευρύτερο κοινό. Διαμορφώνεται έτσι διαχρονικά μια κοινωνική πλειοψηφία που άκριτα δέχεται ότι για όλα τα αρνητικά υπεύθυνοι είναι πάντοτε και αδιακρίτως «οι άλλοι», που συνωμοτούν εναντίον «των δικαίων» της χώρας μας, η οποία πάντοτε όμως βρίσκεται στη θέση του αθώου θύματος. Ταυτιζόμαστε έτσι, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούμε, με συμπαθή κατά τα άλλα φιλικό λαό της ευρύτερης περιοχής, που δεν είναι σκόπιμο να κατονομαστεί δημοσίως, που περιφέρεται για δεκαετίας στα διεθνή fora υπό την επωνυμία «επάγγελμα θύμα».
Είναι αυτός όμως ο ρόλος που θέλουμε να προσδώσουμε στους εαυτούς μας και στη χώρα μας; Και όμως, ο «δημόσιος διάλογος», έτσι όπως εξελίσσεται στα καθ’ ημάς, τείνει να κυριαρχείται από τους «αγανακτισμένους ειδικούς» ορισμένων ΜΜΕ που μονοπωλούν με τις φαντασιώσεις τους και επιδιώκουν να καθιερωθεί σαν το νέο standard της άβουλης και άκριτης μάζας η ιδιόρρυθμη ιδεοληψία τους. Μόνο που τα ανωτέρω δεν συνάδουν ασφαλώς με υπεύθυνη στάση ενός λαού η χώρα του οποίου βρίσκεται μεν σε μια επικίνδυνη γεωπολιτικά γειτονιά που όμως πρέπει και κυρίως μπορεί να μετατρέψει την αρνητική συγκυρία σε μεγάλη ευκαιρία πολιτικής οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας της χώρας μας προς όφελος, όχι μόνο δικό μας, αλλά και όλης της περιοχής.
Ο εθνικο-λαϊκισμός δεν διαλύει μόνο εσωτερικά την κοινωνία, έχει και σημαντικές επιπτώσεις στον διεθνή ρόλο της χώρας και της αποστερεί την υλοποίηση των πραγματικών ευκαιριών που αναδεικνύονται.
Ασφαλώς το φαινόμενο αυτό δεν είναι αμιγώς ελληνικό. Μια ματιά στις απίστευτες σχεδόν εξελίξεις που σημειώνονται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο πείθουν περί αυτού. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι από τη μοίρα μας να αντιγράφουμε τα κακέκτυπα άλλων ή να δομήσουμε έναν παραγωγικό, υψηλού επιπέδου διάλογο προετοιμάζοντας την κοινωνίας μας για σημαντικές αποφάσεις, με νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα;
Να δώσουμε τον αγώνα με σθένος εκεί όπου χρειάζεται και όχι εκεί που επιλέγουν μαχητικές πλειοψηφίες που επιδιώκουν να κυριαρχήσουν με μισές αλήθειες και ψευτοειδίκευση, εναντίον κάθε λογικής.
Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε καλύτερα.
Ο κ. Χρίστος Παναγόπουλος είναι πρέσβης ε.τ., πρώην πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον, στη Λευκωσία και στο Βελιγράδι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
