Η Νότια Κορέα καλεί Κιμ και Τραμπ στο στρατόπεδο της λογικής

Ο Μουν Τζε ιν και ο Ντόναλντ Τραμπ διαφέρουν σε πολλά. Ο νέος –μετά τη σαρωτική επικράτησή του στις εκλογές του περασμένου Μαΐου –πρόεδρος της Νότιας Κορέας είναι ένας φιλελεύθερος πρώην ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας στομφώδης, ασυνάρτητος και νταής πρώην επιχειρηματίας.

Οσον αφορά τις σχέσεις της χώρας του με τη Βόρεια Κορέα, ο Μουν τάσσεται υπέρ του διαλόγου και της συνεργασίας, αποφεύγοντας τις όποιες απειλές. Διακριτικός και κάθε άλλο παρά πολεμικός, καλείται τώρα να φέρει σε πέρας κατά τη συνάντησή του, αυτές τις ημέρες στην Ουάσιγκτον, με τον 45ο πρόεδρο των ΗΠΑ, μια ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή: να πείσει τον επικίνδυνα παρορμητικό Ντόναλντ Τραμπ να εγκαταλείψει πλήρως την ιδέα μιας προληπτικής επίθεσης, ως ύστατης λύσης, κατά της ερμητικής Βόρειας Κορέας.

Ο αμερικανός πρόεδρος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στον Κιμ Γιονγκ Ουν να αποκτήσει διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους που θα μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές και να πλήξουν την αμερικανική επικράτεια.

Αλλά στην περίπτωση που οι ΗΠΑ έφταναν στο σημείο να εξαπολύσουν μια επίθεση ώστε να αποτρέψουν το ενδεχόμενο αυτό, τότε οι επιπτώσεις για τη Σεούλ των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων θα είναι καταστροφικές. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Τζέιμς Μάτις, τον υπουργό Αμυνας του Ντόναλντ Τραμπ, μια προληπτική επίθεση θα οδηγούσε «σε έναν πόλεμο κατά πολύ χειρότερο, όσον αφορά το ανθρώπινο κόστος από όλα όσα είδαμε από το 1953» και έπειτα.

Με αφορμή ένα πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ, ο Γκίντεον Ράτσμαν, επικεφαλής αρθρογράφος για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής των «Financial Times», περιγράφει σε κείμενό του την εντύπωση που του προκάλεσε το γεγονός ότι πάρα πολλές σημαίνουσες προσωπικότητες της αμερικανικής δεξιάς στην Ουάσιγκτον θεωρούν το ενδεχόμενο μιας προληπτικής επίθεσης ιδιαίτερα πιθανό, αν όχι επιθυμητό. Ακόμη και ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, που θεωρείται «μια φωνή της λογικής» στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, έχει δηλώσει πως ένας πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα «θα ήταν κακός για την (κορεατική) χερσόνησο αλλά θα απέτρεπε ένα πλήγμα κατά της Αμερικής».

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε έναν παράφρονα με πυρηνικά όπλα να κινείται ελεύθερα. Διαθέτουμε τεράστια δύναμη πυρός αλλά δεν θέλουμε να τη χρησιμοποιήσουμε. Ελπίζω να επιλύσει το πρόβλημα η Κίνα. Αλλά εάν δεν το κάνει, θα το κάνουμε εμείς» επισήμανε από την πλευρά του ο Ντόναλντ Τραμπ, κατά τη διάρκεια συνομιλίας του τον περασμένο Απρίλιο με τον Ροντρίγκο Ντουτέρτε, τον πρόεδρο των Φιλιππινών.

Λαμβάνοντας, όμως, υπόψη ότι την προηγούμενη εβδομάδα ο αμερικανός πρόεδρος προσδιόρισε μέσω μηνύματός του στο Twitter πως «παρότι εκτιμώ ιδιαίτερα τις προσπάθειες του προέδρου Σι Τζινπίνγκ και της Κίνας να συμβάλουν (στην επίλυση της κρίσης) με τη Βόρεια Κορέα, αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές», τότε δεν μπορεί να αποκλειστεί μια νέα κλιμάκωση της έντασης, μετά το λάδι που έριξε στη φωτιά και ο θάνατος του αμερικανού φοιτητή που κρατούταν στη Βόρεια Κορέα, μετά την απελευθέρωση και την επιστροφή του στις ΗΠΑ.

Ο νοτιοκορεάτης ηγέτης, ωστόσο, δείχνει να ασπάζεται την κινεζική τακτική, εστιάζοντας περισσότερο στη διπλωματία παρά στις πολεμικές απειλές. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η αναβολή της εγκατάστασης του αντιπυραυλικού συστήματος με το οποίο οι Αμερικανοί επιδιώκουν να προστατέψουν τις βάσεις τους στη Νότια Κορέα, με τους Κινέζους να αντιτίθενται σθεναρά στις προθέσεις των ΗΠΑ.

Ο Μουν γνωρίζει από πρώτο χέρι τη βαρβαρότητα του βορειοκορεατικού καθεστώτος καθώς είναι γιος προσφύγων από τη βόρεια επικράτεια της κορεατικής χερσονήσου. Αλλά γνωρίζει επίσης πως στη δεδομένη στιγμή είναι ζωτικής σημασίας για τη χώρα του να αποτραπεί το ενδεχόμενο μιας ένοπλης σύρραξης.

Και για αυτόν τον λόγο είναι θιασώτης μιας «ηλιόλουστης πολιτικής» –αναφέρει χαρακτηριστικά η «Washington Post» –κατά το πρότυπο του μύθου του Αισώπου με πρωταγωνιστές τον βοριά και τον ήλιο που ανταγωνίζονται για το ποιος θα καταφέρει πρώτος να αναγκάσει έναν οδοιπόρο να βγάλει τα ρούχα του. Οπως ακριβώς ο ήλιος ζεσταίνοντας απαλά τον άνθρωπο πετυχαίνει τον στόχο του, έτσι και ο νοτιοκορεάτης ηγέτης επιθυμεί να μεταπείσει με ήπιο τρόπο τον βορειοκορεάτη ομόλογό του και δηλώνει έτοιμος για την έναρξη συνομιλιών εάν η Πιονγκγιάνγκ σταματήσει τις πυρηνικές και πυραυλικές δοκιμές, αλλά δίχως καμία άλλη προϋπόθεση.