Η απεργία των σκουπιδιών προέβαλε με τον πιο έντονο τρόπο την παντελή έλλειψη ατομικής ευθύνης του «Νεοέλληνα» απέναντι στους άλλους αλλά και στο συμφέρον του ίδιου και των λιγοστών παιδιών του.
Και την απροθυμία της κοινωνίας μας να βρεί οριστικές λύσεις σε χρόνια προβλήματα αντί να προσφεύγει σε ευκαιριακά μέτρα-μπαλώματα όποτε φτάνει ο κόμπος στο χτένι.
Όσες ομάδες συμφερόντων εξυπηρετούν σοβαρές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου (σκουπίδια, ενέργεια, μεταφορές κλπ.) χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προέρχεται από την άρνηση παροχής των υπηρεσιών τους (απεργία ή κινητοποίηση) ή το μπλοκάρισμα της τροφοδοσίας με καταλήψεις συγκοινωνιακών κόμβων.
Τα αιτήματα είναι συνήθως καθαρά συντεχνιακά και ο μόνος τρόπος να πιέσουν τους πολιτικούς είναι να προξενήσουν τη λαϊκή αγανάκτηση.
Να υποφέρει δηλαδή όλος ο κόσμος για να πιέσει εκείνος τους πολιτικούς να ενδώσουν στα αιτήματά τους. Και ας δημιουργούνται π.χ. αλγεινές εντυπώσεις από τα σκουπίδια στους τουρίστες, από τους οποίους η χώρα περιμένει να ζήσει.
Έτσι νοείται σήμερα ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα: “ΕΓΩ να πάρω τώρα αυτό που θέλω και όλοι οι άλλοι ας πάνε στον αγύριστο…” Και δεν καταλαβαίνει ότι έτσι αυτοκτονεί οικονομικά και αυτός και τα παιδιά του.
Μήπως όμως και οι πολιτικοί μας δεν διακατέχονται από ανάλογη νοοτροπία; Υπόσχονται τα πάντα χωρίς πρόθεση να τα τηρήσουν.
Προβάλλουν συμπεριφορές ατομιστικές, παράνομες, ψεύδους και αναξιοπιστίας στο ευρύ κοινό, το οποίο παίρνει από αυτούς παράδειγμα και άλλοθι, θεωρεί πλέον την ανεντιμότητα και την ανομία ως αναγκαία κακά και σπεύδει να τους μιμηθεί με ελαφριά τη συνείδηση.
Και έτσι π.χ., αντί να κρατήσουν εκτάκτως τα σκουπίδια σε διπλούς σάκους στα μπαλκόνια τους, τα πετούν αδιακρίτως έξω από τους ξεχειλισμένους κάδους, αρκεί αυτοί να είναι μακριά από τη δική τους πόρτα.
Με αυτό το παράδειγμα ως πρότυπο γαλουχούνται σήμερα τα παιδιά μας. Με βάση αυτό συμπεριφέρονται και οι διάφοροι απρόσκλητοι μετανάστες.
Και επειδή το μόνο που μετράει για τους περισσότερους πολιτικούς και συνδικαλιστές είναι η εξασφάλιση της επανεκλογής τους, δίνονται υποσχέσεις και προσωρινές «εύκολες» λύσεις και το πρόβλημα μετατίθεται στους επόμενους κυβερνώντες, θεριεύει και ξεσπάει και πάλι μετά από λίγο.
Έτσι, αντί να λύνονται τα προβλήματα απλώς σωρεύονται όπως οι στοίβες των σκουπιδιών, ο κόσμος υποφέρει και κάποια στιγμή όλα οδηγούν σε πανάκριβα αδιέξοδα.
Επί 60 χρόνια τώρα λιμνάζει το πρόβλημα των σκουπιδιών. Δεν γίνεται ανάπτυξη με αυτές τις νοοτροπίες. Και το χειρότερο: κανείς δεν μαθαίνει από τα λάθη. Και η κρατική Εκπαίδευση ασχολείται με τις εισαγωγικές της Τριτοβάθμιας και όχι με θέματα αγωγής του πολίτη και νοοτροπίας.
Δυστυχώς, πολιτικοί, συνδικαλιστές και οι κάθε είδους ιθύνοντες είναι σχεδόν όλοι τους μια κουταλιά από την ίδια σούπα που λέγεται «Νεοελληνική Κοινωνία». Οι λεκτικές «διαφοροποιήσεις» στόχο έχουν την ψηφοθηρία και τίποτε άλλο.
Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τη χώρα και για το κοινωνικό σύνολο. Λέμε ότι μας λείπει ένας στιβαρός πατριώτης ηγέτης αλλά το πώς φερθήκαμε στο παρελθόν σε τέτοιες προσωπικότητες δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
Η χώρα εξακολουθεί να υπάρχει ως κρατική οντότητα διότι έτσι συμφέρει κάποιους μεγάλους (με τους όρους που αυτοί μας επιβάλλουν). Και εμείς είμαστε πλέον πρόθυμοι να ξεπουλήσουμε τα πάντα για να μην ξεβολευτούμε…
Τι καλό να περιμένεις;
