Καμάσι Ουάσιγκτον: «Οι διαφορές μας είναι η δύναμή μας»

Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε το 2015 το τριπλό, σχεδόν τρίωρης διάρκειας, άλμπουμ του Καμάσι Ουάσιγκτον με τίτλο «TheEpic». Η εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του ήταν εντυπωσιακή διότι δεν μιλάμε για κάποιον ράπερ, αλλά για έναν εκπρόσωπο της τζαζ μουσικής σε μια εποχή που αυτό το είδος δεν διανύει και την πιο δημοφιλή φάση. Ο 36χρονος σαξοφωνίστας, ο οποίος έχει συνεργαστεί παλαιότερα με τη Λορίν Χιλ, τον Σνουπ Ντογκ αλλά και τον Κέντρικ Λαμάρ (ήταν από τους βασικούς συντελεστές στον αριστουργηματικό δίσκο «ToPimpaButterfly»),ταξιδεύει έκτοτε στα πέρατα της Γης απολαμβάνοντας μια σπάνια δημοτικότητα. Στην Ελλάδα θα εμφανιστεί πρώτη φορά (καλεσμένος της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση), στις 4 Ιουλίου, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.

Αισθάνεστε πλέον, χάρη στην αναπάντεχη επιτυχία σας, κάτι σαν πρεσβευτής της τζαζ; «Προσπαθώ να μην το βλέπω έτσι. Εκπροσωπώ τον εαυτό μου και τη δική μου μουσική. Φυσικά και σε μια συναυλία μου το κοινό θα εκτεθεί περισσότερο στην τζαζ σε σχέση με τη συναυλία κάποιου άλλου καλλιτέχνη, όμως δεν θέλω να αισθάνομαι ότι εξαρτάται από εμένα η επαφή του κόσμου με αυτό το είδος μουσικής».

Πότε καταλάβατε ότι θα περνούσατε τη ζωή σας παίζοντας σαξόφωνο; «Θα σας πω. Αρχισα να μαθαίνω ντραμς όταν ήμουν τριών ετών και στα πέντε μου ξεκίνησα τα μαθήματα πιάνου. Ο πατέρας μου, που είναι και αυτός μουσικός, εν συνεχεία με μύησε στο κλαρινέτο. Στα 11 μου θέλησα να ασχοληθώ με το σαξόφωνο, όμως ο πατέρας μου δεν με άφηνε να το δοκιμάσω αν δεν μάθαινα πρώτα καλά το κλαρινέτο. Μια μέρα που έλειπε και είχε αφήσει το σαξόφωνό του στο σπίτι αποφάσισα να κάνω μια δοκιμή. Αυτό ήταν. Βρήκα τη φωνή μου. Εψαχνα μέχρι τότε κάτι που δεν μπορούσα να βρω. Παίζοντας με το σαξόφωνο άκουσα επιτέλους τη μουσική που υπήρχε έως τότε μόνο μέσα στο κεφάλι μου».

Ο πατέρας σας σάς έχει χαρακτηρίσει άνθρωπο που καταλαβαίνει την υπεροχή της οικουμενικής μουσικής συνείδησης. Δεν είχατε ποτέ παρωπίδες όσον αφορά τη μουσική; «Είχα ανέκαθεν μεγάλη περιέργεια και εκτίμηση για κάθε μουσική, από όπου κι αν προερχόταν, δεν είχα ωστόσο πρόσβαση, ως παιδί, σε πολλά διαφορετικά είδη. Ακουγα ό,τι ακούγαμε στο σπίτι. Ερχόμενος στη συνέχεια σε επαφή με πολλά και διαφορετικά ακούσματα ωρίμασα ως άνθρωπος, αλλά και ως μουσικός».

Οπως στο άλμπουμ σας «TheEpic», έτσι και στο κομμάτι «Truth» που κυκλοφορήσατε πρόσφατα, ακούμε χορωδούς να τραγουδούν. Νοείται για εσάς μουσική από την οποία απουσιάζει εντελώς το στοιχείο της ανθρώπινης φωνής; «Μα η φωνή είναι το απόλυτο μέσο έκφρασης, γι’ αυτό και πολλοί διάσημοι σολίστες προσπαθούσαν να μιμηθούν τον ήχο της ανθρώπινης φωνής με τα όργανα που έπαιζαν. Υπάρχει κάτι πολύ δυνατό στο άκουσμα ανθρώπων που τραγουδούν μαζί. Μεγάλωσα πηγαίνοντας στην εκκλησία, οι αναμνήσεις που έχω από τις γκόσπελ χορωδίες είναι πολύ όμορφες».

Πριν από λίγο καιρό παρουσιάσατε στο πλαίσιο της Μπιενάλε του νεοϋορκέζικου ΜουσείουWhitneyμια multimediaεγκατάσταση με τίτλο «HarmonyofDifference» («Αρμονία της Διαφορετικότητας»), που θα αποτελέσει και τον τίτλο του επερχόμενου EP σας. Είναι αυτό το σχόλιό σας για τη σημερινή πολιτική κατάσταση; «Για εμένα αυτό το έργο γεννήθηκε από τη συνειδητοποίηση πως η ποικιλομορφία των ανθρώπων και η πολυπολιτισμικότητα είναι πολύτιμα στοιχεία. Υπάρχουν τόσες διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες, τόσα πράγματα που κάνουν τον κόσμο όμορφο και τον ανθρώπινο πολιτισμό πλούσιο. Δεν μπορώ να καταλάβω τη μισαλλοδοξία και την εχθρική διάθεση απέναντι στο διαφορετικό. Γεννήθηκα και ζω στο Λος Αντζελες, εδώ κάθε φυλή έχει και ένα μικρό κομμάτι, υπάρχει τοLittleTokyo, ηLittleArmenia, όλα συνυπάρχουν αρμονικά και αυτό είναι ένα από τα πιοcoolχαρακτηριστικά του μέρους όπου μένω. Η αλήθεια είναι πως στο σύγχρονο πολιτικό κλίμα οι άνθρωποι φαίνεται να μισούν ο ένας τον άλλον. Μέσα από τη μουσική μου ήθελα να δείξω πως όταν ενώσεις μικρά κομμάτια που έχουν το καθένα τη δική του ομορφιά τότε μπορεί να δημιουργηθεί κάτι πολύ ανώτερο».

Το «HarmonyofDifference» είναι χωρισμένο σε έξι ενότητες: Επιθυμία, Ταπεινότητα, Γνώση, Αντίληψη, Ακεραιότητα, Αλήθεια. Ποια από αυτές τις έννοιες είναι η πιο σημαντική για έναν καλλιτέχνη; «Ολες είναι σημαντικές και αλληλένδετες, ο συνδυασμός των πρώτων πέντε οδηγεί στην αλήθεια και, τελικά, στην ευτυχία».

Η επιτυχημένη ταινία «LaLaLand» έκανε καλό ή κακό στην τζαζ μουσική; «Την είδα την ταινία, μου άρεσε, ήταν πολύ καλοφτιαγμένη. Δεν πιστεύω ότι έκανε κακό στην τζαζ, αν και δεν συμφωνώ με το πώς την αντιμετωπίζει, θέλω να πω πως δεν βρίσκω ότι πάνω απ’ όλα πρέπει να προστατεύουμε την κληρονομιά των παλαιών μουσικών, όμως φαντάζομαι πως εκπροσωπεί, όπως κάθε έργο, τις απόψεις των δημιουργών του. Είχε πολύ ωραίο σάουντρακ, πάντως».

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε ηχογραφήσεις σας που προηγούνται του «Epic»; Δεν είστε ευχαριστημένος από αυτές; «Εγώ ευθύνομαι για αυτό, δεν έχω ασχοληθεί με αυτό το θέμα, μετά την επιτυχία του «TheEpic» έκανα μεγάλες περιοδείες και δεν έβρισκα χρόνο. Αλλά και πριν από αυτό αφιερωνόμουν στις συνεργασίες μου με άλλους μουσικούς –χάνεις λίγο τον εαυτό σου έτσι. Βέβαια, το«Epic»ήταν ο πρώτος δίσκος που ένιωσα ότι ήθελα να μοιραστώ με όλον τον κόσμο. Ωστόσο, είναι καλές μουσικές και οι παλαιότερές μου, υπόσχομαι να το τακτοποιήσω σύντομα το ζήτημα». l