Φέτος το καλοκαίρι μπήκε με τους καλύτερους οιωνούς. Πρώτα απ’ όλα ο καιρός: φαίνεται ότι δεν θα πάει πάνω από… πενήντα βαθμούς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά για τα σκουπίδια.
Αν και το κράτος έχει φροντίσει και μαζεύονται συνεχώς, τουλάχιστον μια φορά το δίμηνο, ε, όσο να ναι, πάνω από πενήντα βαθμούς μπορεί να γινόταν και πρόβλημα.
Αλλά, ευτυχώς, το πολύ κάθε εξήντα μέρες περνάνε και τα παίρνουν – όλα λειτουργούν ρολόι!…
Το άλλο καλό με τον καιρό, είναι η κόκκινη σκόνη: φέτος άργησε λίγο να κάνει την εμφάνισή της, αλλά, σύντομα, αναμένεται να καλύψει τα πάντα – θα τα βλέπουμε όλα κόκκινα: δεν είναι όμορφα;
Η σκόνη κάθεται και πάνω στα βουνά απ’ τα σκουπίδια και τους δίνει άλλη αίσθηση: μοιάζουν ξαφνικά με πάρκα της σαβάνας… Ετσι μπορούν και τα παιδιά να παίζουν δίπλα τους και να χαίρονται, όσο οι γονείς κάνουν τις βόλτες τους γύρω από αυτά.
Είναι κάτι σαν σκηνικό, που συμπληρώνεται υπέροχα από τα χιλιάδες πουλιά που καταφθάνουν και πετούν έτσι διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Τι οικολογίες και ανακυκλώσεις που λένε αυτοί οι απολίτιστοι εκεί στην Ευρώπη και την Αμερική; Ας έρθουν να δουν εδώ πώς αναλαμβάνει η φύση να κάνει τη δουλειά σωστά!
Οσο για τη διεθνή προβολή της χώρας, όλα αυτά κρύβουν μία μεγάλη ευκαιρία: θα ρθουν ξανά τα ξένα μέσα, θα κάνουν αφιερώματα, θα δείξουν ότι η Ελλάδα είναι κάτι πέρα από τις παραλίες και τα αρχαία της, κάτι σαν κοινωνικό εργαστήρι: πόσο αντέχει ο άνθρωπος;
Θα μας πάνε σε συνέδρια, θα οργανωθούν πάνελ, υπουργοί θα εκθέσουν τις βαρύγδουπες απόψεις τους, η κυβέρνηση, φυσικά, δεν θα φταίει σε τίποτα, θα ζήσουμε πάλι μεγαλεία…
Τώρα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Κυρίως επειδή τα σκουπίδια εξακολουθούν να παραμένουν δουλειά του κράτους – ενδεχομένως επειδή είναι γενικά ειδικό σε διάφορα άλλα είδη «σκουπιδιών»…
Όμως δεν θα έπρεπε να είναι δουλειά του κράτους, αλλά της τοπικής αυτοδιοίκησης, μέσω των ανταποδοτικών τελών. Αυτή θα έπρεπε να αποφασίζει τοπικά για το θέμα.
Οι ανάγκες είναι τόσο διαφορετικές σε κάθε τόπο, που αποτελεί παράνοια να μην βρίσκονται τα σκουπίδια υπό τον έλεγχο των δήμων που τις γνωρίζουν.
Η οριζόντια σταλινικού τύπου αντίληψη ότι ένα υπουργείο στην Αθήνα ελέγχει το τι θα γίνει με τα σκουπίδια στην Πάρο ή στην Αλεξανδρούπολη, ή στη Σπάρτη, είναι απαρχαιωμένη, αντιλειτουργική και, τελικά, ανόητη. Και έχει αυτά τα αποτελέσματα.
Τι νόημα έχει να υπάρχει αυτοδιοίκηση όταν δεν διαθέτει ούτε την εξουσία – και την υποχρέωση – να μαζεύει τα σκουπίδια και να ελέγχεται γι αυτό επί τόπου από τους δημότες; Αμεσα και ουσιαστικά.
Και ας αποφασίζει αυτή το πώς και το με ποιους θα τα μαζεύει.
Γιατί κάποιος τελικά πρέπει να τα μαζεύει…
