Μια μάλλον τυπική, διαδικαστική λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η αποκομιδή των σκουπιδιών, έχει μετατραπεί τα τελευταία περίπου 40 χρόνια σε πρόβλημα που δυναστεύει τη ζωή μικρών και μεγάλων πόλεων. Ολες οι παθογένειες του δημόσιου τομέα, ευρύτερου και στενότερου, ρουσφέτια, κομματοκρατία, ευνοιοκρατία, συνδικαλιστική ασυδοσία, φαύλη ψηφοθηρία, κάνουν πάρτι για δεκαετίες στον τομέα καθαριότητας των δήμων, οδηγώντας στο σημερινό αδιέξοδο. Ακόμη μια φορά στο ζενίθ της τουριστικής περιόδου, με τον όγκο των απορριμμάτων να πολλαπλασιάζεται λόγω των αφίξεων, είμαστε αιχμάλωτοι μιας αδιάλλακτης συνδικαλιστικής πρακτικής που προκλήθηκε όμως από μια αδιανόητη πολιτική πράξη. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποσχέθηκε και νομοθέτησε την παράταση των συμβάσεων των έκτακτων υπαλλήλων της καθαριότητας, αν και γνώριζε τη ρητή απαγόρευση του νόμου και παρά το ότι προειδοποιήθηκε από πολλούς δήμους πως αδυνατούσαν να πληρώνουν περαιτέρω τους υπαλλήλους αυτούς.
Από το 1978 που υπάρχουν στοιχεία έχουν πραγματοποιηθεί τουλάχιστον 15 μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου καθαριότητας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με συχνότερο κεντρικό αίτημα τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Από τότε που το αίτημα αυτό ικανοποιήθηκε για πρώτη φορά θα έχουν περάσει 30 χρόνια! Πώς λοιπόν συμβαίνει, το 2017, 6.000 εργαζόμενοι στην καθαριότητα να είναι πάλι συμβασιούχοι, να έχουν δουλέψει επτά μήνες απλήρωτοι και το Ελεγκτικό Συνέδριο να κρίνει παράνομη την παράταση των συμβάσεών τους που νομοθέτησε η κυβέρνηση; Πώς είναι δυνατόν σε αυτόν τον φαύλο κύκλο να μπλέχτηκε και πάλι Τοπική Αυτοδιοίκηση και Πολιτεία ενώ η νομοθεσία είναι σαφής, προβλέποντας δυνατότητα συμβάσεων έως 24 μήνες καθώς ορίζει ότι στη συνέχεια ο εργαζόμενος θεωρείται ότι καλύπτει πάγιες ανάγκες και πρέπει να προσλαμβάνεται;
Το κόλπο με τους συμβασιούχους είναι παλιό, άθλια πρακτική των πολιτικών που παίζουν με την επιβίωση των ανθρώπων. Ηταν πάντα η πίσω πόρτα για παράτυπες προσλήψεις με τις οποίες συντηρούνταν η κομματοκρατία στην Ελλάδα. Προσλάμβαναν οι «γαλάζιοι» και «πράσινοι» δήμαρχοι εργάτες αποκομιδής, τους έκαναν μετά διοικητικούς, άδειαζαν οι θέσεις στην καθαριότητα, 40 χρόνια έλλειμμα προσωπικού, 40 χρόνια λάθος τρόπος επίλυσης. Εως και πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης έγιναν τα σκουπίδια μας: σφάζονται δήθεν αριστεροί και φιλελεύθεροι, για το καλό μας πάντα, εάν πρέπει να δοθεί η αποκομιδή σε ιδιώτες ή να μείνει στους δήμους. Ξεχνούν αμφότεροι ότι το κόστος το επωμίζονται ευθέως μέσω των δημοτικών τελών, με ειδικό κωδικό, οι δημότες των πόλεων. Μήπως επιτέλους η Δημοκρατία και η κοινή λογική επιτάσσουν αυτοί και μόνο να αποφασίζουν σε κάθε πόλη ξεχωριστά; Μήπως ένα δημοψήφισμα, αφού εκτεθούν αναλυτικά όλες οι απόψεις, θα έλυνε οριστικά τον γόρδιο δεσμό, παραμερίζοντας τη φαύλη και αναποτελεσματική κεντρική εξουσία και τις καταχρηστικές συνδικαλιστικές πρακτικές; Οι εργαζόμενοι-όμηροι των κομμάτων θα είχαν μόνο κέρδος μακροπρόθεσμα. Ισως ο Γιώργος Καμίνης, ως επί κεφαλής του μεγαλύτερου δήμου, αξίζει να σκεφθεί μια τέτοια λογική άμεσης δημοκρατίας, να ηγηθεί μιας προσπάθειας χειραφέτησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
