Στην εποχή των τεράτων

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα παρακμής, σε ένα κλίμα ζόφου, εκβιασμών και παρακρατικών μεθοδεύσεων. Οποτε συνέβαινε όμως κάτι αντίστοιχο, η Αριστερά δεν εξέφραζε απλώς την αποδοκιμασία της, αλλά βρισκόταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Σήμερα, όχι απλώς καλύπτει, όχι απλώς αποδέχεται άθλιες και σκοτεινές πρακτικές, αλλά τις υπερασπίζεται… Προσπαθεί με κάθε τρόπο να καλύψει τον συνεταίρο της, να διαφυλάξει το σύμφωνο συμβίωσης που έχει υπογραφεί ανάμεσα στην αριστερή –τρομάρα μας –και δεξιά εθνικοφροσύνη.

Η κρίση στην Ελλάδα δημιούργησε τέρατα. Πολιτικοί τυχοδιώκτες βρήκαν την ευκαιρία εκμεταλλευόμενοι τη δυσαρέσκεια και την οργή της κοινωνίας να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μίσους, να επιβάλουν, να υποδαυλίσουν μια εκτός ορίων δημαγωγία και κυρίως να υπονομεύσουν βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Με πρόσχημα υπαρκτά και μη σκάνδαλα του παρελθόντος και του παρόντος, με όχημα πρόθυμους ή βολικούς υπηρέτες της εξουσίας, συκοφαντούν και απειλούν πολιτικούς αντιπάλους, ελπίζοντας ότι θα κρατηθούν στις καρέκλες τους.

Η πολιτική αντιπαράθεση αντικαταστάθηκε από ένα διαρκές τρολάρισμα με πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς, με απίστευτες αθλιότητες. Δεν υπάρχουν πλέον επιχειρήματα, αλήθεια και ψεύδος, ηθική και ανηθικότητα, μόνο προσπάθεια εξόντωσης όσων θεωρούνται αντίπαλοι ή δεν υποτάσσονται στα κελεύσματα της εξουσίας.

Γραφικοί δημαγωγοί, αδίστακτοι τυχοδιώκτες που κάποτε βρίσκονταν στο πολιτικό περιθώριο, σήμερα έχουν εγκατασταθεί στο κέντρο της πολιτικής σκηνής διαμορφώνοντας καθημερινά μια νοσηρή ατμόσφαιρα. Η επικράτηση αυτών των αντιλήψεων και η πλήρης αποδοχή τους από την αριστερή μας κυβέρνηση δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, μια συγκυριακή ανάγκη.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι η λογική του συμβιβασμού, η νηφαλιότητα, η επικράτηση ενός ανοικτού διαλόγου δεν ήταν ποτέ στην κουλτούρα της Αριστεράς. Οποιοι διαφωνούσαν με τις επιλογές της ηγεσίας τούς έτρωγε το σκοτάδι. Τώρα λοιπόν που ξέφτισαν οριστικά οι αυταπάτες, οι κόκκινες γραμμές και οι ιδεολογικές παρόλες, ο μόνος συνεκτικός ιστός που έχει απομείνει είναι η πάση θυσία παραμονή στην εξουσία.

Αποτέλεσμα, αντί για την κανονικότητα που χρειαζόμαστε, αντί μια αίσθηση μετριοπάθειας και αποδοχής της ανάγκης να καταλαγιάσουν τα πάθη, βουλιάζουμε πάλι στον βούρκο μιας ανελέητης σύγκρουσης. Με μια απορρυθμισμένη κοινωνία σε ρόλο θεατή, εθισμένη στο να καταναλώνει τα κύματα μίσους που εκπέμπονται, και ένα πολιτικό σύστημα αδύναμο να αλλάξει την ατζέντα της πόλωσης, φαίνεται ότι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στην εποχή των τεράτων…