Μετά το τσουνάμι Μακρόν που σάρωσε τα πολιτικά κόμματα αριστερά και δεξιά στη Γαλλία και την αναμενόμενη εκλογική νίκη της Μέρκελ τον Σεπτέμβριο στη Γερμανία –για τέταρτη συνεχή φορά -, η Ευρώπη φαίνεται να αλλάζει σελίδα, να βρίσκει ξανά τις ισορροπίες της και τον πολιτικό της βηματισμό με επίκεντρο πάλι έναν ισχυρό γαλλογερμανικό άξονα.
Μάλιστα μετά τη νίκη των δημοκρατικών ευρωπαϊκών δυνάμεων κόντρα στους λαϊκιστές της Αριστεράς και της Δεξιάς (από τη Λεπέν και τον Βίλντερς ως τον Μπέπε Γκρίλο, τον Μελανσόν και τους Podemos) η Ευρώπη αποκτάει μια νέα αυτοπεποίθηση: ότι έχει τη στήριξη των πολιτών της να προχωρήσει σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία της ώστε να είναι διεθνώς ανταγωνιστική αλλά και να επιδιώξει στενότερη συνεργασία σε θέματα εσωτερικής ασφαλείας, άμυνας και εξωτερικής πολιτικής.
Καταλυτικό ρόλο για το νέο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή ενοποίηση παίζει ασφαλώς η απομονωτική στάση των ΗΠΑ του κ. Τραμπ (που αφήνει εκ των πραγμάτων ένα κενό ασφαλείας στην Γηραιά Γπειρο) αλλά και η αποδοκιμασία των φυγόκεντρων τάσεων του Brexit που εκφράστηκε με την ψήφο διαμαρτυρίας των νέων της Βρετανίας κατά της Τερέζα Μέι.
Το δυστύχημα για τον ελληνικό λαό είναι ότι στην κρίσιμη αυτή συγκυρία κατά την οποία η ευρωπαϊκή ενοποίηση ανοίγει πλέον νέα περπατησιά, η Ελλάδα δεν είναι μόνο απούσα αλλά έχει μία κυβέρνηση που αντιμετωπίζει με μεγάλη καχυποψία, για να μην πούμε επιθετικότητα, την Ευρώπη και τις Βρυξέλλες θεωρώντας τις εκφραστές ενός νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου.
Ο κ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πόνταραν εξαρχής στον λαϊκισμό ενώ έκαναν σαφές ότι απεχθάνονται τις μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας (μείωση του δημόσιου τομέα, ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων, απελευθέρωση επαγγελμάτων, μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, εξωστρέφεια στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και στροφή προς την αγορά, ενίσχυση του επιχειρείν κ.λπ.) ακόμη και αν υποχρεώθηκαν με την απειλή της χρεοκοπίας να υλοποιήσουν κάποιες από αυτές.
Στελέχη μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν θαυμαστές ποπουλίστικων ημι-δικτατορικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής ενώ έφθασαν να εκφράζουν ανοιχτά την ελπίδα για άνοδό τους κατά τις πρόσφατες εκλογές στην Ολλανδία και στη Γαλλία, μπας κι έτσι η Ευρώπη χαλαρώσει τις μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις της έναντι της Ελλάδας!
Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν, είναι βέβαιο ότι μετά τα πανάκριβα δίδακτρα που πλήρωσε ο ελληνικός λαός, ο κ. Τσίπρας έμαθε και υποχρεώθηκε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
Είναι στο χέρι του για το καλό της χώρας αλλά και την επιβίωση του οπισθοδρομικού κόμματός του να προσπαθήσει να προσαρμοστεί στη νέα εποχή. Εξάλλου, στα δυόμισι χρόνια διακυβέρνησής της χώρας έχει δείξει τεράστια προσαρμοστικότητα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
