Ακόμα και για την άγρια ζωή, ουδέν κακόν αμιγές καλού: τα θύματα των
μεγαλύτερων μαζικών πνιγμών στη φύση τροφοδοτούν με θρεπτικά
συστατικά το περίφημο οικοσύστημα του Σερενγκέτι, ένα φυσικό θαύμα
μοιρασμένο ανάμεσα στην Τανζανία και την Κένυα.
Ο μεγαλύτερος πνιγμός στη Γη
Κάθε χρόνο, περίπου 1,2 εκατομμύρια αντιλόπες γκνου διασχίζουν το ποτάμι Μάρα της Κένυας στη μετανάστευσή τους, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη μαζική μετακίνηση χερσαίων ζώων στον πλανήτη. Κατά μέσο όρο, 6.250 γκνου πνίγονται, πέφτουν θύματα των κροκοδείλων ή ποδοπατούνται μέσα στα νερά.
Είναι σίγουρα ο μεγαλύτερος μαζικός πνιγμός στη Γη, επιβεβαιώνει μελέτη στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS.
Οι 1.100 τόνοι βιομάζας που πέφτουν κάθε χρόνο στο ποτάμι υπό τη μορφή νεκρών ζώων αντιστοιχούν στη μάζα 10 γαλάζιων φαλαινών, λέει ο Ντέβιντ Ποστ του Πανεπιστημίου Γέιλ, επικεφαλής της αποστολής. Με την αποσύνθεσή τους απελευθερώνουν 107 τόνους άνθρακα, 13 τόνους φωσφόρου και 25 τόνους αζώτου.
Ισοτοπικές αναλύσεις έδειξαν ότι τα θρεπτικά συστατικά που απελευθερώνονται από τα χιλιάδες κουφάρια αντιστοιχούν στο 50% της τροφής που συντηρεί πληθυσμούς ψαριών στο Μάρα. Κροκόδειλοι και γύπες απολαμβάνουν το ατελείωτο τσιμπούσι για ολόκληρες εβδομάδες, ενώ οι μύγες που πολλαπλασιάζονται στο σάπιο κρέας των γκνου συντηρούν ασπόνδυλά και θηλαστικά.
Τα οστά των πνιγμένων ζώων χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο για να αποσυντεθούν, απελευθερώνουν όμως αργά αλλά σταθερά τον φώσφορο που χρειάζονται για τον πολλαπλασιασμό τους τα φύκη, τα οποία με τη σειρά τους συντηρούν έντομα και ψάρια.
Ζωή από τον θάνατο
Πτωματοφάγα ζώα που καταναλώνουν τα ψοφίμια μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά και στο χερσαίο οικοσύστημα μέσω της κοπριάς τους.
Εντυπωσιασμένοι από την κλίμακα του ετήσιου φαινομένου, οι ερευνητές εκτιμούν ότι αντίστοιχοι μαζικοί πνιγμοί πρέπει να συντηρούσαν κάποτε τα οικοσυστήματα και άλλων ποταμών, μέχρι που η ανθρώπινη παρέμβαση άλλαξε το τοπίο.
Η Βόρειος Αμερική, για παράδειγμα, φιλοξενούσε κάποτε 60 εκατομμύρια βίσονες που μετακινούνταν ελεύθεροι και δεν μπορεί παρά να εμπλούτιζαν τα υδάτινα οικοσυστήματα.
Σήμερα απομένουν μόνο μισό εκατομμύριο βίσονες, οι περισσότεροι εγκλωβισμένοι σε περίφρακτους χώρους.
Στο σχετικά παρθένο Σερενγκέτι, όμως, οι μαζικοί θάνατοι συνεχίζουν να προσφέρουν ζωή.
