Αυτό το άρθρο έχει διάσταση προσωπική. Γράφεται από καρδιάς, οπότε ο αναγνώστης καλείται να συγχωρήσει τις, όποιες, υπερβολές. Υπάρχουν άλλωστε ορισμένες στιγμές που ακόμη και ως δημοσιογράφοι οφείλουμε να είμαστε λιγότερο ρεαλιστές.
Χθες, στην κατοικία του γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα, ο Πέτερ Σόοφ αποχαιρέτισε φίλους και γνωστούς έπειτα από μία ιδιαίτερα επιτυχημένη θητεία στην Ελλάδα. Ψηλός και επιβλητικός, αλλά παράλληλα συγκινημένος και χαρούμενος, ο Σόοφ μίλησε σχεδόν αποκλειστικά στα ελληνικά, καθώς την προσεχή εβδομάδα αποχωρεί από τη θέση του πρεσβευτή της Γερμανίας στην Αθήνα. Επιστρέφει στο Βερολίνο για να αναλάβει τη θέση του Γενικού Επιθεωρητή στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών.
Ο ίδιος ο Σόοφ χαρακτήρισε τη θητεία του στη χώρα μας ως «περιπέτεια». Και πως άλλιως θα μπορούσε άλλωστε να την περιγράψει; Σίγουρα ούτε εκείνος ούτε ουδείς από εμάς, που είμασταν και συνομιλητές του και που μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του, αναμέναμε την «τρικυμία» που θα περνούσαμε το πρώτο επτάμηνο του 2015, όταν η χώρα αντίκρυσε την άβυσσο και ένα χέρι την τράβηξε από εκεί την ύστατη, κυριολεκτικά, στιγμή.
Ο Σόοφ θα αφήσει μία πολύ καλή κληρονομιά στον διάδοχό του. Άνθρωπος που δεν του άρεσαν οι ευκολίες, που αναζητούσε κάθε στιγμή τρόπο να βελτιώσει τις ελληνογερμανικές σχέσεις, που κατέβαλε προσπάθεια διαρκή για να δημιουργηθεί μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της Άνγκελα Μέρκελ και της κυβέρνησης Τσίπρα, που ήταν βαθιά ευρωπαϊστής, ο γερμανός διπλωμάτης δεν έχασε ποτέ το κουράγιο του. Αποπειράθηκε και σε πολλά σημεία τα κατάφερε να προσεγγίσει τη δύσκολη ελληνική πολιτική σκηνή, να κατανοήσει τις λεπτές και ενίοτε «σχιζοφρενικές» αποχρώσεις της, να είναι αμερόληπτος και συνομιλητής όλων, να γεφυρώσει διαφορές και όχι να διχάσει. Δεν κλήθηκε άλλωστε να διαχειριστεί μόνο την υπόθεση μίας πιθανής εξόδου της Ελλάδος από την ευρωζώνη, αλλά και τη γιγαντιαία πρόκληση της προσφυγικής κρίσης.
Δεν περιορίστηκε όμως στην πολιτική. Κινήθηκε στον επιχειρηματικό χώρο, καθώς και σε αυτόν του πολιτισμού, συνέβαλε στην υπέρβαση τραυμάτων του παρελθόντος και ιδιαίτερα αυτών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς να πτοηθεί από χυδαίες και προσβλητικές εκδηλώσεις όπως αυτές της Ζωής Κωνσταντοπούλου όταν πήγε να καταθέσει στεφάνι στο μαρτυρικό Δίστομο για τους νεκρούς της σφαγής των Ναζί.
Στην τελευταία ομιλία του, το απόγευμα της Δευτέρας 19 Ιουνίου, ο Σόοφ αναφέρθηκε στη λέξη «φιλοξενία», θέλοντας να καταδείξει τα συναισθήματά του από τον τρόπο με τον οποίο του φέρθησαν οι περισσότεροι Έλληνες τα χρόνια που υπηρέτησε στη χώρα μας. Μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος διότι συνέβαλε πολύ στη βελτίωση των ελληνογερμανικών σχέσεων. Ήλθε ως πρέσβης, αλλά φεύγει ως φίλος…
