Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, για τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας του Έλληνα άνδρα, παρουσιάστηκε αυτές τις μέρες * . Άνοιξε μία συζήτηση για τις πράξεις και τη συμπεριφορά του άνδρα σε όλους τους τομείς της ζωής του, στην οικογένεια, την οικονομία, την κοινωνία και την πολιτική.
Γνωρίζουμε τον άνδρα ως πολεμιστή και ήρωα, προστάτη της ελευθερίας της πατρίδας του, ως ναυτικού για την επιβίωση και την κατάκτηση των θαλασσών, ως μετανάστη από ανάγκη για καλύτερες μέρες.
Η συγγραφέας έθεσε πολλά ερωτήματα:
Σε ποια πεδία και για ποιες αξίες μάχεται σήμερα ο άνδρας; Η απουσία του από το σπίτι πόσο βαραίνει την εξέλιξη των οικογενειακών σχέσεων και το μεγάλωμα των παιδιών και ιδιαίτερα του αρσενικού; Πόσο βαραίνει η ανεργία στην πλάτη του άνδρα και την οικογένεια; Γιατί υπάρχει ένα βαθύ χάσμα μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνωμένων γεμάτο από συναισθήματα φόβου, ανασφάλειας, οργής, έλλειψη εμπιστοσύνης κ.α. ;
Σημείωσε δε ότι η ψυχική υγεία της κοινωνίας μας σήμερα, είναι εξίσου σοβαρό πρόβλημα, όσο και η οικονομική κρίση και είναι καιρός να ανοίξουμε ένα ζωντανό διάλογο για ατομική και εθνική αυτογνωσία και ψυχική απελευθέρωση.
Ο νους μου ταξίδεψε άμεσα στην ψυχική υγεία των κυβερνόντων, διότι αυτοί είναι υπεύθυνοι να διαμορφώνουν τους κανόνες της κοινωνικής και οικονομικής συμβίωσης.
*Η επιστροφή του άνδρα –Λύνοντας τη σιωπή αιώνων», της Ελισάβετ Μπαρμπαλιού, από τις εκδόσεις Πεδίο.
Έχουν την ευθύνη με τις πράξεις τους να εξασφαλίσουν συνθήκες που βελτιώνουν ή βλάπτουν άμεσα ή έμμεσα την ψυχική υγεία των πολιτών. Οι κυβερνώντες είναι αυτοί που με τον δημόσιο λόγο και τα έργα τους φροντίζουν και εμψυχώνουν τον λαό.
Αυτονόητο εξάλλου ότι: ο ψυχικός κόσμος μας και η συμπεριφορά μας σμιλεύονται σε συνάρτηση με τις εκάστοτε ιστορικά κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και το πολιτιστικό περιβάλλον. Οι συνθήκες αυτές διαμορφώνονται από τις πολιτικές και τα μέτρα μιας συντεταγμένης Πολιτείας. Πρωταρχικό της καθήκον είναι να διαμορφώνει παραγωγικές συνθήκες που να καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των πολιτών. Να διασφαλίζουν τα προς «το ζην» και να φροντίζουν για το «ευ ζην».
Ο σημερινός οικονομικός «πόλεμος» έχει οδηγήσει σοβαρό μέρος του πληθυσμού μας κάτω από τα όρια της φτώχειας και της στοιχειώδους διαβίωσης. Κοινή διαπίστωση ότι σωρευτικά το ψυχικό κόστος στο κοινωνικό σώμα βαραίνει δυσβάσταχτα. Η ψυχική υγεία των συμπολιτών μας βρίσκεται σε οριακές καταστάσεις και τα συμπτώματα υγείας αποτυπώνονται στα πρόσωπα παραστατικά. Σκεπτόμενοι και ανήσυχοι οι συνταξιούχοι έφθασαν τα 2.7 εκατομμύρια. Οι άνεργοι αποδιοργανώνονται ψυχικά, χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και το οικογενειακό σύστημα καταρρέει. Οι επιχειρηματίες είναι φορτωμένοι με ιδιαίτερο άγχος και σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα καταγράφουν μία πρωτοφανή απογοήτευση που ξεπερνά το 80%, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Αυτό το ψυχικό φορτίο, σε μία μπλοκαρισμένη κοινωνία, μοιάζει με λάβα που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να εκραγεί.
Δυστυχώς, αυτές οι συνθήκες χειροτερεύουν. Τα αρνητικά συναισθήματα φόβου, οργής, ανασφάλειας παίρνουν καθολικά χαρακτηριστικά στην
κοινωνία μας. Ειδικότερα, στο χώρο της νέας γενιάς, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά.
Ένας νέος γεμάτος από όρεξη, έχει ανάγκη να ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία, βρίσκει τις πόρτες κλειστές και αναγκάζεται να μεταναστεύσει. Τα αρνητικά συναισθήματα έχουν πλημμυρίσει την κοινωνία μας και χρειάζεται να απελευθερώσουμε αυτό το «πλάκωμα» με θετικά μηνύματα ελπίδας, αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης. Είναι ένα καζάνι που βράζει σε επικίνδυνους βαθμούς. Φαίνονται όλα σιωπηλά λίγο πριν τη μεγάλη μπόρα, όπως αναφέρει η συγγραφέας. Είναι ανάγκη να απασφαλίσουμε αυτή την ωρολογιακή βόμβα των αρνητικών συναισθημάτων που βυθίζουν τους συμπολίτες μας στη σιωπή, στην αδιαφορία για τα κοινά και σε μία μεγάλη δυσπιστία για τους πάντες και τα πάντα.
Είναι επίσης ανάγκη και για την ψυχική υγεία των κυβερνόντων, να κατανοήσουν ότι είναι βαρύ και δυσβάσταχτο το φορτίο των αρνητικών συναισθημάτων που σωρεύουν συνεχώς στο κοινωνικό σώμα.
Δεν σώνεται η κατάσταση με τα συσσίτια και τα δίκτυα αλληλεγγύης. Πρέπει να σταματήσει επίσης το φτηνό προπαγανδιστικό υλικό των κυβερνόντων διότι, αντί να πείθει και να ησυχάζει τους πολίτες, τους εξαγριώνει και όλοι σχεδόν καθολικά στέκουν απέναντι στο κράτος. Οι πολιτικές και τα μέτρα, στην καθημερινή ζωή των πολιτών, των επιχειρηματιών, των νέων και των αγροτών, συνεχίζουν να προκαλούν φόβο και αγανάκτηση στον πληθυσμό.
Η ψυχική υγεία βέβαια των κυβερνόντων, όπως εκφράζεται με τις αυταπάτες, τη διγλωσσία και τις ιδεοληψίες δεν θεραπεύεται εύκολα παρά μόνο στην κάλπη. Η ψυχική υγεία των κυβερνωμένων δεν θεραπεύεται επίσης μονάχα με το «μαύρισμα» στην κάλπη, αλλά χρειάζεται άνδρες και γυναίκες να
γκρεμίσουν τα τείχη της σιωπής τους. Να συζητήσουν, να ξαλαφρώσουν τον πόνο και τις αγωνίες τους και να δράσουν. Να συμμετάσχουν ατομικά και συλλογικά στις κοινές υποθέσεις με λόγο και δράση, για να κτίσουν μία νέα κοινωνία με λιγότερο ψυχικό πόνο και με καλύτερες προϋποθέσεις για το ζην και το ευ ζην.
