Είναι ιδιαιτέρως λυπηρό το ότι αναγκαζόμαστε να κατατάξουμε στα ξόρκια και τις βασκανίες την απέλπιδα προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να βρει σανίδα σωτηρίας, άλλοτε επιστρατεύοντας και άλλοτε ικετεύοντας κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες των χωρών-μελών της ΕΕ, για τη «σωτηρία» της χώρας, από τους κατ’ εξοχήν αρμόδιους για το ελληνικό χρέος, παράγοντες του Eurogroup, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή του ΔΝΤ.

Η κορύφωση της εμπλοκής από τον ΣΥΡΙΖΑ των καθ’ όλα συμπαθών, αλλά απολύτως αναρμοδίων πολιτικών ηγετών στις διαδικασίες του οικονομικού επιτελείου της ΕΕ και του ΔΝΤ, για το χρέος μας, σημειώθηκε με το πρόσφατο ταξίδι στην Αθήνα του Γάλλου υπουργού Οικονομικών, με το περίεργο ιταλο-γαλλικό επώνυμο Bruno (μελαχροινός) Le Maire (Δήμαρχος), αλλά και το πλούσιο βιογραφικό του, με μελέτες για τη γαλλική φιλολογία και την πολιτική του δραστηριότητα.

Δεν υπάρχει καμία πρόθεση να καταλογίσουμε στον Λεμαίρ αναρμόδια πολυπραγμοσύνη για τα στραβά και ανάποδα οικονομικά μας, που εκτοξεύτηκαν στο ζενίθ, κατά την τρέχουσα κυβερνητική θητεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο συμπαθέστατος αυτός φιλέλλην, αναγκάστηκε να δείξει το χέρι του στον Αλέξη Τσίπρα με το περικάρπιο βραχιολάκι, ένα «φυλαχτό» ή «χαϊμαλί» που φέρνει γούρι, από την Αμοργό, που είναι το αγαπημένο ενδιαίτημα των διακοπών του Λε Μαίρ στο μαγευτικό Αιγαίο…

Το ότι υποσχέθηκε, ότι θα καταβάλει κάθε προσπάθεια για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα αδιέξοδα στο αυριανό Γιούρογκρουπ, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην, ότι αυτός αποφασίζει. Απλώς, ο άνθρωπος θα ασκήσει πιέσεις, οσοδήποτε και αν αυτές πέφτουν στο κενό, όπως μαρτυρούν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, διότι άλλοι κάνουν κουμάντο…
Τελικά, όπως όλοι οι ασφυκτικά πολιορκούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ Ευρωπαίοι πολιτικοί, υπενθύμισε ότι η ελάφρυνση του χρέους προϋποθέτει και σειρά υποχρεώσεων από τους δανειζομένους…

Όμως, ο ημέτερος Αλέξης προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται τη ματαιοπονία τόσο του εαυτού του, όσο και του τάλαινος, του ταλαίπωρου Ευκλείδη, που κυνηγούν συστηματικά και εκ περιτροπής, άλλοτε τον Μάρτιν Σούλτς ή τον Μοσκοβισί, άλλοτε την Μέρκελ και μέχρι προχτές τον Ολάντ, άλλοτε τους Ιταλούς και Βέλγους ομολόγους, αλλά όχι και αρμόδιους για το ελληνικό χρέος πολιτικούς. Και τώρα τελευταία, τον Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ως πολιτικός με τραπεζικές εμπειρίες μάλλον δεν τα πάει καλά με μπαταξήδες.

Με το επικοινωνιακό αυτό αλισβερίσι, η κυβερνητική Συριζαϊκή δυάς Αλέξη-Ευκλείδη το μόνο που πετυχαίνει είναι η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ότι παράγουν κυβερνητικό έργο. Η αυταπάτη αυτή μεταφέρεται ως πυροτέχνημα ή ως «μαγεία», ως μαγκανία από τους μαθητευόμενους μάγους των λαϊκών εμποροπανηγύρεων στο απονήρευτο πλήθος. Ωραίες όντως σκηνές του ευρωπαϊκού Μεσαίωνος…

Όμως, αυτά τα περίεργα κυβερνητικά «χούγια», αυτές οι αριστερίστικες έξεις, να πετάγονται στα αζήτητα ημιτελείς διαδικασίες, για οφειλόμενες μεταρρυθμίσεις, με το παραδόπιστο πρόσχημα ενός αναπόδεικτου «λαϊκού οφέλους», χωρίς αμφιβολία, παγιώνει την πανευρωπαϊκή πλέον πεποίθηση της οικονομικής και αναπτυξιακής αναξιοπιστίας της χώρας μας.

Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της ασυνέπειας, η κήρυξη ως αρχαιολογικού και αναπτυξιακώς άβατου χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Το παράδειγμα αυτό θα το βρούμε και στις Σκουριές της Χαλκιδικής, που έφτασαν με ανάμειξη των τοπικών παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ, στα πρόθυρα γενικευμένης θερμής εμφυλιοπολεμικής ρήξης, μεταξύ των μεταλλωρύχων του χρυσού και των στρατευμένων αγκιτατόρων της Κουμουνδούρου.

Ας ευχηθούμε, η οποιαδήποτε κατάληξη, στη σύγκληση του αυριανού Eurogroup, ν’ ανοίξει το δρόμο, για μια τουλάχιστον εκλογίκευση στη κυβερνητική νοοτροπία και συμπεριφορά. Διαφορετικά, το ίδιο τμήμα του λαού, που εξαπατήθηκε από το διαρκές όραμα καλοκαιριάτικης νύχτας του κυβερνώντος ψευδο-αριστερο-ακροδεξιού μορφώματος, φέρνει ακεραία την ευθύνη της οφειλόμενης εκλογικής τιμωρίας προς τους εκλεκτούς του…