Πρόκειται για φαινόμενο που δεν έχει προηγούμενο στη γαλλική πολιτική ζωή και, πιθανότατα, όχι μόνον σε αυτή: μετά τη μεγάλη νίκη του στις προεδρικές εκλογές, τώρα ο Μακρόν κατακτά και τη γαλλική εθνοσυνέλευση εξασφαλίζοντας, όπως όλα δείχνουν την απόλυτη πλειοψηφία και εξαφανίζοντας κάθε τι άλλο στο πέρασμά του. Και το πετυχαίνει αυτό όχι τάζοντας παροχές, αλλά το ακριβώς αντίθετο: λέγοντας στους Γάλλους πολίτες ότι πρέπει να υποστούν θυσίες για το αύριο.

Στην ουσία, την Κυριακή, ο γαλλικός λαός «έστεψε» τον πρόεδρό του σε δημοκρατικό «αυτοκράτορα», δίνοντάς του όλα εκείνα τα όπλα που του επιτρέπει το σύνταγμα της χώρας για να ασκήσει την εξουσία με τον τρόπο που ο ίδιος πιστεύει ότι πρέπει για το καλό της πατρίδας του αλλά και της Ευρώπης συνολικά.

Ταυτόχρονα, οι Γάλλοι πολίτες κυριολεκτικά εξαφάνισαν από το χάρτη το σοσιαλιστικό κόμμα που είχε εκλέξει τον προηγούμενο πρόεδρο, ενώ συρρίκνωσαν πέρα από κάθε φαντασία την ανερχόμενη, μέχρι προχθές, πολιτική δύναμη του Εθνικού Μετώπου. Και όλα αυτά, τιμωρώντας ένα πολιτικό κατεστημένο το οποίο έχει βλάψει τη χώρα του ασύλληπτα λιγότερο από ότι εκείνο άλλων χωρών, της Ελλάδας, βεβαίως, συμπεριλαμβανομένης. Είναι αυτό που κοινώς λέγεται τους έστειλαν σπίτια τους…

Με το που ανέλαβε καθήκοντα, ο Μακρόν, πνευματικό τέκνο της περίφημης γαλλικής ΕΝΑ, της σημαντικότερης σχολής διοίκησης στον κόσμο και φορέας του υψηλότερου γαλλικού και ευρωπαϊκού ιδεώδους, έδωσε αμέσως το στίγμα του για το που θα οδηγήσει τη χώρα του: το πρώτο του ταξίδι έγινε με την ιδιότητα του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας επισκεπτόμενος τους Γάλλους στρατιώτες εκτός συνόρων, ενώ, ταυτόχρονα, κάλεσε τον Ρώσο ομόλογό του Πούτιν στο Παρίσι και ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που η Μόσχα ένιωσε ότι συνομιλεί εκεί ισότιμα με μία μεγάλη δύναμη. Την ίδια στιγμή, έδειξε ξεκάθαρα την ισχύ της Γαλλίας έναντι και του Αμερικανού ομολόγου του Ντόναλντ Τραμπ στο ΝΑΤΟ. Και αυτά, κάθε άλλο παρά απλά πράγματα είναι, ειδικά δε όταν συμβαίνουν κεραυνοβόλα και παράλληλα.

Όλα αυτά σημαίνουν πάρα πολλά και για τη Γαλλία και, εξίσου, για την Ευρώπη, την οποία ο Μακρόν αντιμετωπίζει – και ορθώς – ως δικό του θέμα: η Γαλλία υπήρξε ιστορικά και πολιτικά η μήτρα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και ο νέος πρόεδρος έχει ξεκάθαρα σκοπό όχι μόνον να ξαναφέρει τη χώρα του στο επίκεντρο, αλλά και να δώσει στην Ευρώπη την παγκόσμια διάσταση που μπορεί και πρέπει αυτή να έχει. Ως Ευρώπη όμως, όχι ως γερμανική ηγεμονία.
Αυτό σημαίνει ότι, στο εξής, η Γαλλία, παράλληλα με το δύσκολο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα τρέξει ο Μακρόν, θα διεκδικήσει και θα αποκτήσει το λόγο που δικαιούται και της αξίζει στα ευρωπαϊκά πράγματα, κάτι που ως τώρα δεν συνέβαινε. Και, με κάποια καθυστέρηση, το κατάλαβαν αυτό και στο Βερολίνο, όπου μπορεί μεν να εκφράζουν τη χαρά τους για τις νίκες του νέου Γάλλου προέδρου, αλλά έχουν ήδη πολύ ξεκάθαρα δείγματα γραφής για το ότι δεν θα μπορούν από εδώ και στο εξής να κινούνται όπως μέχρι σήμερα: η εξουσία δεν θα είναι πλέον μόνον στο Βερολίνο.

Ενα από αυτά τα δείγματα υπήρξε ήδη και ως προς τις συζητήσεις για το ελληνικό χρέος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να τρέφει την αυταπάτη ότι εκεί είναι που ο Μακρόν θα κάνει τις μεγάλες τομές και, πιθανότατα, συγκρούσεις του για την Ευρώπη.

Θα τις κάνει, αλλά στα μεγάλα ζητήματα ταυτότητας και πολιτικής και θεσμικής γνήσιας ενδυνάμωσης της Ενωσης.Θα τις κάνει απαιτώντας τη ριζική, πλέον, επαναστόχευση και εξισορρόπηση της Ευρώπης, στην οποία η γερμανική κυριαρχία των τελευταίων δεκαετιών τώρα για πρώτη φορά κλονίζεται.

Ο Μακρόν έχει μιλήσει σε ανύποπτο χρόνο για το πρόβλημα του ευρώ χαρακτηρίζοντας το ως ένα «αδύναμο μάρκο» το οποίο αν δεν αναπροσανατολιστεί σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει. Πρόσφατα, ο αρμόδιος Γάλλος Επίτροπος της Ε.Ε. Μοσκοβισί είπε ότι αν το ευρώ δεν αλλάξει, στην Ευρώπη θα ξεκινήσουν οι εξεγέρσεις.

Η Ευρώπη θα αλλάξει. Οι Αγγλοι επέλεξαν να φύγουν. Οι Γάλλοι όμως επέλεξαν να επιστρέψουν και να αναλάβουν κεντρικό ρόλο. Οπλισαν τον πρόεδρό τους με τη δύναμη να ξανακάνει τη χώρα τους μεγάλη και πρωταγωνίστρια στις εξελίξεις. Και εκείνος είναι ξεκάθαρα αποφασισμένος και συνειδητός προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι μόνοι που έχουν να ανησυχούν γι αυτό, είναι εκείνοι που ως τώρα θεωρούσαν ότι η Ευρώπη τους ανήκει. Και θα το διαπιστώσουν σύντομα, όταν αναγκαστούν να αλλάξουν.