H κυβέρνηση της περήφανης διαπραγμάτευσης ψήφισε πριν λίγες μέρες σειρά τροπολογιών με τα τελευταία προαπαιτούμενα – με επιπλέον μέτρα ύψους περίπου 250 εκατομμύρια ευρώ- για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
Κάποιες από τις τροπολογίες, μάλιστα, αφορούσαν αλλαγές – μετά από απαίτηση της τρόικας- στο νομοσχέδιο που είχαν εγκρίνει οι 153 της κυβερνητικής πλειοψηφίας πριν απο τρεις εβδομάδες !
Παρά την ταπεινωτική αυτή διαδικασία η κυβέρνηση συνεχίζει να διατείνεται – για τα μάτια του κόσμου- ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσει τα μέτρα, ύψους 5,5 δισ ευρώ το 2019-20, εάν δεν υπάρξει πρώτα ελάφρυνση του χρέους.
Στην πραγματικότητα όμως – όπως έγινε σαφές και από τη χθεσινή συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών κ. Λεμέρ- η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δεχτεί ό,τι της δώσουν στο Eurogroup της 15ης Ιουνίου.
Από μία άποψη- πάλι καλά. Ύστερα από 15 μήνες καθυστερήσεων θα υπάρξει επιτέλους συμφωνία και θα εκταμιευτεί η πολυπόθητη δόση των 7 δισ ευρώ τον Ιούλιο κι ίσως και να υπάρξουν και μερικά δισ. ευρώ ακόμη ενίσχυση για να δοθεί μια ανάσα στην ελληνική αγορά.
Είναι φανερό ότι μετά απο 2,5 χρόνια καταστροφικών επιλογών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αντιληφθεί ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή που πίστευαν οι ιδεοληπτικοί της Κουμουνδούρου.
Ότι τελικά όσο δυνατά και να βαράει τα νταούλια του ο κ.Τσίπρας οι αγορές δεν πρόκειται να χορέψουν στον ρυθμό του .Και πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εξόδου από την κρίση πέραν της πιστής εφαρμογής των Μνημονίων.
Ώσπου να συνειδητοποιήσει αυτή την πικρή αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, η χώρα έφτασε στα πρόθυρα του GREXIT, βυθίστηκε στη βαθιά ύφεση, έχασε 50 δισεκατομύρια ευρώ καταθέσεων, είδε τις τράπεζές της και τα ακίνητα της να απαξιώνονται, το χρέος της να εκτοξεύεται 85 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον και του πολίτες – κυρίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους – να γονατίζουν από αιματηρά μέτρα 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Παρένθεση: κάποιος πρέπει να εξηγήσει στην κυρία Κουντουρά ότι τα μέτρα που πήραν ως τώρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσεγγίζουν τα 15 δισ ευρώ, κι όχι τα 5 δισ ευρω- όπως η ίδια δηλώνει.
Και ότι το μέιλ Χαρδούβελη δεν προέβλεπε μέτρα 20 δισ ευρώ ,όπως εκείνη διατείνεται, αλλά περίπου 900 εκατομμύρια ευρώ χωρίς, μάλιστα, να περιλαμβάνει την ντροπιαστική αποδοχή από τον κ.Τσίπρα της παραχώρησης του συνόλου της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια σε ένα ταμείο στο οποίο θα αποφασίζουν οι δανειστές! Κλείνει η παρένθεση.
Πάντως, παρά τα πανάκριβα δίδακτρα που πλήρωσε ο ελληνικός λαός για να καταλάβει ο κ. Τσίπρας πως λειτουργεί ο κόσμος, ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί να παραμένει ανεπίδεκτος μαθήσεως στα θέματα της ανάπτυξης.
Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι για να έρθουν σοβαρές ξένες επενδύσεις στη χώρα που θα γυρίσουν την ρόδα της παραγωγής και θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίες απαιτείται κινητοποίηση όλων των υπουργών της κυβέρνησης, των βουλευτών του και ολόκληρης της κρατικής μηχανής.
Και βέβαια επείγουσα δραστηριοποίηση του ιδίου. Με πράξεις και έξυπνες κινήσεις κι όχι με λόγια.
Αντί, λοιπόν, να παλεύει με ανεμόμυλους για την άκαιρη ρύθμιση του χρέους -που δεν πρόκειται νάρθει πριν από την διενέργεια των γερμανικών εκλογών στα τέλη του έτους- θα ‘πρεπε καθημερινά να βλέπει ξένους επιχειρηματίες και να προσπαθεί να τους πείσει ,με υποσχέσεις και κίνητρα, με σχέδια και προγράμματα να φέρουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα : πάνω από 100 δισ ευρώ απαιτούνται να επενδυθούν στην ελληνική οικονομία τα επόμενα 5-6 χρόνια για να μπορέσει μέσα στην επόμενη 10ετία να πέσει η εξωφρενική ανεργία της χώρας στον μέσο όρο της ευρωπαϊκής ένωσης.
Έστω και μία μεγάλη επένδυση να φέρει τους επόμενους μήνες στην Ελλάδα ο κ.Τσίπρας θα περάσει το μήνυμα ότι κάτι αλλάζει επιτέλους στην …Κούβα της Μεσογείου. Γιατί μία μεγάλη νέα επένδυση θα αποτελέσει τον «κράχτη» διεθνώς για την αλλαγή του επενδυτικού κλίματος όσον αφορά τη χώρα μας.
Γι αυτό και ο Πρωθυπουργός πρέπει να επιβάλει στους Κυρίτσηδες και στους Σκουρλέτηδες, στο κόμμα του και στην κυβέρνησή του, να καταπιούν τον εγωισμό τους και την αριστερή ιδεοληψία τους , να μαζέψουν τους δασάρχες, τους γραφειοκράτες και τους αριστερούς ακτιβιστές τους και να επιτρέψουν σε κάποιες σημαντικές επενδύσεις -σταθμούς, όπως π.χ. αυτή του Ελληνικού,να προχωρήσουν τάχιστα.
Το οφείλουν -αν μη τι άλλο- στους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους της χώρας για τους οποίους θάπρεπε να νοιάζονται.
