Η τρομοκρατική απόπειρα εναντίον της ζωής του κ. Παπαδήμου, με τον τραυματισμό τόσο του ιδίου όσο και συνεπιβατών της ασφαλείας του, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είναι γενικευμένη –μα ανοργάνωτη –η οργή του κόσμου, δεξιού, κεντρώου και αριστερού (με κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις) που δεν ανέχεται την εγκληματική αυθαιρεσία είτε αυτή εκδηλώνεται με μολότοφ, λοστάρια και τσεκούρια είτε με εμπρησμούς και βόμβες. Που συμφωνεί ή διαφωνεί, που τσακώνεται που –ακόμα, ακόμα –αλληλοβρίζεται. Που οργανώνεται σε κόμματα, σε οργανώσεις, σε παρέες και διεκδικεί. Διεκδικεί να πείσει για το δίκιο του. Μα που την εμβέλεια της πειθούς του την ελέγχει, τελικά, στην κάλπη. Αυτή την υγιή οργή του κόσμου όλου του πολιτικού φάσματος οφείλουν να την εκφράσουν όλα τα κόμματα που δέχονται τους κανόνες της δημοκρατίας. Είναι, νομίζω, ώρα οι ηγεσίες της ΝΔ, της ΔΗΣΥ, του Ποταμιού, των διαφόρων κινήσεων, του ΚΚΕ (ναι, του ΚΚΕ που ανέκαθεν θεωρούσε τους τρομοκράτες αντικειμενικά προβοκάτορες), ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ –ή τουλάχιστον του βασικού πυρήνα του, του ΣΥΝ –να συγκαλέσουν ένα πανεθνικό, δημοκρατικό συλλαλητήριο. Με συμφωνημένο έναν στόχο, ένα σύνθημα. Την καταδίκη της τρομοκρατίας. Με έναν ομιλητή/μια ομιλήτρια κοινής αποδοχής (κοινής αποδοχής για την περίσταση, όχι για τις εν γένει θέσεις του/της). Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Παπαδήμος ή ο Καμίνης ή, λόγω της θέσης του, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και να διαδηλώσουμε ειρηνικά όλοι/ες μαζί ενάντια στον φασισμό της τρομοκρατίας. Για να πούμε ότι –ανεξάρτητα από τα όποια κουσούρια της –ζούμε σε Δημοκρατία και για όσα είμαστε υπέρ ή κατά μπορούμε να φωνάζουμε, να διαδηλώνουμε, να τσακωνόμαστε και να φιλιώνουμε, τελικά να ψηφίζουμε.
Γιατί η φονική αυθαιρεσία των κρυμμένων βομβιστών αποτελεί μεγίστη προσβολή σε όσους αντιστάθηκαν στη χούντα. Αποτελεί ύβρη στη μνήμη του Ελή και του Παναγούλη και του Οπροπούλου και του Μουστοκλή και του Καράγιωργα και του Κομνηνού και του Παντελάκη. Για αυτό πρέπει να είναι εκεί, μπρος μπρος, όσοι ζούνε ακόμη από τους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, με πρώτο τον Γλέζο, όλοι αυτοί που φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν επί χούντας. Της πραγματικής, όχι της φαντασιακής. Γιατί η δημοκρατία, η ελευθερία, η ασφάλεια του πολίτη δεν μπορεί να απειλείται και να τραυματίζεται από εγκληματικά παλιόπαιδα που τη ζήλια τους που έζησαν αργότερα τη μετατρέπουν σε αυθαίρετη άρνηση της ζωής των άλλων. Τώρα είναι η ώρα οι πολιτικές ηγεσίες να οργανώσουν αυτό το συλλαλητήριο. Και όλοι εμείς οι πολίτες να πάμε να βροντοφωνάξουμε ενάντια στην τρομοκρατία «απ’ όπου και να προέρχεται».
Ο κ. Σπύρος Καβουνίδης είναι δρ πολιτικός μηχανικός. Υπήρξε πολιτικός κρατούμενος επί χούντας (της πραγματικής).
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
