Ηταν το 1940. Οταν στη σχολή εφέδρων αξιωματικών Σύρου κατατάχθηκε ο Κώστας Μητσοτάκης. Τα πολιτικά ρούχα του εμπιστεύεται στο δωμάτιο-αποθήκη που είχε διαμορφώσει η μητέρα μου στην προσπάθεια αναζήτησης πόρων για να αναθρέψει τα δύο ανήλικα παιδιά της. Ημουν τότε 10 χρόνων. Το θυμήθηκε η μητέρα μου όταν το 1947 μας κάλεσαν σε συγγενικό σπίτι στο Παλαιό Φάληρο για να παραστούμε σε πανηγυρική οικογενειακή συνάντηση, όπου εκείνος θα ήταν τιμώμενο πρόσωπο. Το καμάρι της οικογένειας, ο Κώστας Μητσοτάκης. Πρωτοεκλεγμένος βουλευτής, νεότατος, ευθυτενής, με βαθιά φωνή μάς γοήτευσε. Θα είναι ο διάδοχος του Ελευθερίου Βενιζέλου μού ψιθύρισε η παιδική μου φίλη και διά βίου γραμματέας τού Σάκη Κυπραίου. Και εγώ, από οικογένεια φανατικών βενιζελικών, συμμερίστηκα πρόθυμα την προσδοκία.
Ενώπιος ενωπίω βρεθήκαμε για πρώτη φορά επί Αποστασίας το 1966. Εκείνος υπουργός Συντονισμού και εγώ νεόκοπος διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» να ζητώ διευκρινίσεις για το περιεχόμενο απορρήτου εγγράφου της Τράπεζας Ελλάδος με το οποίο εζητείτο επειγόντως οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ. Είχε προηγηθεί η ανέμελη διαχείριση από τη γενναιόδωρη προς πάντες κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, παρά τις έντονες διαφωνίες Μητσοτάκη, όπως μου είπε αργότερα. Ο τελευταίος στην προσπάθειά του να αποφύγει σχετική δημοσιότητα αρνήθηκε την ύπαρξη του εγγράφου. Ψύχραιμος, με σταθερή φωνή επέμενε ότι δεν υπήρχε. Μα έχω φωτοτυπία στα χέρια μου επέμεινα και εγώ χάνοντας την ψυχραιμία μου. Εκείνος πάντα γελαστός επαναλάμβανε ότι δεν υπάρχει. Ετσι, γνώρισα τότε για πρώτη φορά την επίμονη βεβαιότητά του στα όσα υποστήριζε, πάντα χαμογελαστός, όπως και στην υπόλοιπη πολυκύμαντη πολιτική του σταδιοδρομία. Αποχώρησα εξοργισμένος.
Οταν αργότερα μετά τη Μεταπολίτευση εντυπωσιάστηκε εκείνος από τον φιλευρωπαϊσμό και τις φιλελεύθερες απόψεις του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και εμού ως διαπρυσίου υποστηρικτή τους επιδίωξε τη συχνή τηλεφωνική ή αυτοπρόσωπη επικοινωνία, ιδιαίτερα όταν συμπλεύσαμε στη ρηξικέλευθη αντικρατικίστικη και υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας πολιτική του. Αξίζει να αναφέρω ότι μετά την ανατροπή της κυβέρνησής του εκ των ένδον επιδίωξε με αλλεπάλληλες συνεντεύξεις του στον «ΟΤ» όχι μόνο να πει πολλά σημαντικά αλλά και να τις παραχωρεί κατά τους θερινούς μήνες για να στηρίξει την κυκλοφορία του περιοδικού που υποχωρούσε εποχικά. Ηταν σε αυτές που δεσμεύθηκε ότι δεν θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο, μολονότι υπήρξε μοιραίος για αυτόν. Οπως και το ότι αν χάσει τις εκλογές του 1993 θα παραιτηθεί από πρόεδρος της ΝΔ. Οι συνεντεύξεις έγιναν αμέσως πρωτοσέλιδα στον Τύπο. Τήρησε με άγνωστη στα καθ’ ημάς πολιτική συνέπεια τις δεσμεύσεις του αυτές. Μολονότι αυτό τον έβλαψε προσωπικά.
Ως επίτιμος πρόεδρος ΝΔ επιδίωκε να βλεπόμαστε και έτσι αντλούσα αισιοδοξία από έναν πολιτικό με όραμα, βέβαιο για την ορθότητα των απόψεών του με τις οποίες κατά κανόνα συνέπλεα. Και με αθεράπευτη αισιοδοξία. Για αυτό τα Χριστούγεννα του 2006 μαζί με τις ευχές του εξέπληξε όταν τηλεοπτικά δήλωσε ότι «δυστυχώς η οικονομία μας θα καταστραφεί». «Αυτό βλέπω στα νούμερα» εξηγούσε. Είχε για πρώτη φορά χάσει την αισιοδοξία του. Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
