Εχει κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια ένας καινούργιος διαχωρισμός των πολιτικών κομμάτων, των πολιτικών θέσεων, των ιδεολογιών, που περιθωριοποίησε τα παλαιά πρωτόκολλα. Η πολιτική μάχη, σύμφωνα με όσους τον ασπάζονται, δεν γίνεται ανάμεσα σε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους και τις αποχρώσεις τους, ούτε μεταξύ συντηρητικών και εκσυγχρονιστών, ριζοσπαστών και παραδοσιακών. Η νέα διαίρεση ορίζεται από το μπόι του λαϊκισμού που είναι συνώνυμος με την ανευθυνότητα, την αφερεγγυότητα, την άκρα Δεξιά και Αριστερά και τον βηματισμό του αντιλαϊκισμού που είναι ταυτισμένος με τη σοβαρότητα, τη συνέπεια και την πολιτική ευθύνη. Η φύση της νέας διαίρεσης επιτρέπει οριζόντιες συγκλίσεις προσώπων και απόψεων σε όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα. Οι κακοί της ιστορίας είναι όσοι χαρακτηρίζονται λαϊκιστές και οι αγαθοί όσοι είναι εφοδιασμένοι με διαβατήριο αντιλαϊκιστή. Και πού είναι το πρόβλημα, θα μου πείτε, μήπως δεν γέμισε ο κόσμος από πολιτικούς που εξάπτουν εθνικισμούς, που καλλιεργούν μίσος, φανατισμό, που υπόσχονται παραδείσους, απλώς για να εκμεταλλευθούν το κύμα δυσαρέσκειας, την ανασφάλεια ή τον φόβο ή τη φτώχεια των ανθρώπων; Βεβαίως υπάρχουν και πολύ χειρότεροι ακόμη, πολιτικοί ρατσιστές και κοινοί ψεύτες, συνειδητοί απατεώνες έτοιμοι για όλα, που ερεθίζονται παράφορα στην προοπτική κατάκτησης της εξουσίας. Θα μπορούσα να κατονομάσω δεκάδες τέτοια ανθρωπάκια, καταχραστές της εμπιστοσύνης, εκμεταλλευτές της άγνοιας ή της αφέλειας εκατομμυρίων Ευρωπαίων. Τότε λοιπόν τι τρέχει με τον διαχωρισμό;
Ο λαϊκισμός στην ακραία και επικίνδυνη για τη δημοκρατία εκδοχή του είναι κυρίως γέννημα ταραγμένων εποχών, όπου τα οικονομικά προβλήματα, τα ζητήματα ασφάλειας, τρομοκρατίας, μαζικής και βίαιας μετανάστευσης παραλύουν τις κοινωνίες. Είναι όμως κυρίως γέννημα της αδυναμίας των μη λαϊκιστών να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Αν αντί για ημερίδες και συνέδρια όπου επιστήμονες, πολιτικοί και διανοούμενοι ξορκίζουν τους λαϊκιστές όλης της γης και επισείουν τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού, αναζητούσαν πειστικά επιχειρήματα και λύσεις για να ανακουφίσουν τους πολίτες, τότε το φαινόμενο θα περιοριζόταν στα συνήθη επίπεδα. Η πολιτική δεν είναι καλλιστεία αξιοπρέπειας και σοβαρότητας, αλλά αγώνας διαρκής για την καλυτέρευση της ζωής του μεγάλου πλήθους. Ασκείται δε στο όνομα του λαού για τον λαό.
Οταν κατέρρευσε η πατρίδα μας το 2010, ούτε ένας από όλους αυτούς που την κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια δεν βρήκε το κουράγιο να πει «έφταιξα κι εγώ», «έκανα λάθος εδώ κι εκεί κι εκεί», να πείσει δηλαδή ότι κατάλαβε, ότι μπορούμε να τον ξαναεμπιστευτούμε. Μικροί και μοιραίοι, έριχναν ο ένας την ευθύνη στον άλλο κι όλοι μαζί στους κακούς πολίτες, που δήθεν τους πίεζαν για αυξήσεις και συντάξεις πρόωρες. Συνέβη η απόλυτη διαστροφή μετά τη χρεοκοπία: οι «ηγέτες» της χώρας ανακάλυψαν ότι δεν μας οδηγούσαν εκείνοι, αλλά εμείς τους υποχρεώσαμε στις ολέθριες επιλογές τους. Εζεψαν το κάρο στο άλογο. Ανάμεσά τους, δυστυχώς, και οι επιφανέστεροι εκ των αντιλαϊκιστών. Τώρα καταριούνται όλοι τον ΣΥΡΙΖΑ και ψάχνουν να βρουν γιατί κάποιοι τον πιστεύουν.