Confefe και πάνω τούρλα!

Η Αφροδίτη Μάνου με την ανάρτησή της περί Σόιμπλε, ο Γιώργος Φιλιππάκης με την ανάρτησή του για τον Λουκά Παπαδήμο, ο Γιώργος Καραμέρος αλλά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τις αναρτήσεις τους για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη… Ολοι αυτοί τις τελευταίες ημέρες έβαλαν εκρηκτικά στη δημόσια διαδικτυακή συζήτηση και τα πυροδότησαν. Για να επιβεβαιώσουμε, με τις διαδοχικές εκρήξεις, όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε καθημερινά το Facebook και το Twitter πως είμαστε πλέον πολίτες μιας κοινότητας σε υστερία. Αυτό που μας σώζει είναι πως επικοινωνώντας (που λέει ο λόγος) μέσω Internet βρισκόμαστε σε απόσταση ο ένας από τον άλλο, αλλιώς θα είχαμε την τύχη των φιλάθλων που ποδοπατήθηκαν στο Τορίνο, όταν επικράτησε στο πλήθος πανικός.

Πανικό δημιουργούν στα social media δηλώσεις όπως αυτές που έκαναν οι προαναφερθέντες. Απόψεις και τσιτάτα που είτε εξαιτίας του περιεχομένου τους είτε εξαιτίας του τρόπου που χρησιμοποίησαν οι συντάκτες τους για να εκφραστούν γίνονται αφορμές για να εκδηλώσουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Ξεκινάμε βρίζοντας τις Μάνου και τους Καραμέρους. Ακολούθως αρχίζουμε να βριζόμαστε μεταξύ μας, αυτοί που τους υποστηρίζουν και εκείνοι που ζητούν τον διά λιθοβολισμού θάνατό τους. Ξεχνάμε τις στοιχειώδεις αρχές του πολιτισμένου διαλόγου και τους καλούς μας τρόπους που, όπως τελικά επιβεβαιώνεται από το πόσο εύκολα εκτρεπόμαστε, δεν ήταν παρά ένα παραπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβαμε τον χειρότερο (δηλαδή τον πραγματικό;) εαυτό μας.

Τα όσα απερίγραπτα έχουν γραφτεί και τις τελευταίες ημέρες στο Διαδίκτυο θα έπρεπε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε, όμως συνεχίζουμε. Ολοι εκείνοι που ευθαρσώς δημοσιεύουν την όποια άποψή τους ίσως θα πρέπει να αρχίσουν να προσέχουν τι και πώς το λένε ώστε μετά, αφού έχει καεί το σύμπαν, να μην καταγγέλλουν έκπληκτοι την παραποίηση – παράφραση – παρανόηση των απόψεών τους.

Οι άλλοι, εκείνοι που πρόθυμα μπλέκουν σε επικίνδυνες κουβέντες και που τους αρέσει να κουνάνε το δάχτυλο στους υπολοίπους επαναφέροντάς τους στην τάξη (ή μάλλον σε εκείνο που νομίζουν πως είναι τάξη), ας μην ξεχνάνε πως το δικαίωμά τους να μιλάνε δεν σημαίνει και πως πρέπει να επιβάλουν πάση θυσία την άποψή τους, δικαιούνται και οι άλλοι να έχουν τη δική τους άποψη.

Είναι κρίμα το Διαδίκτυο, αυτή η θαυμάσια κοινότητα γνώσης, ψυχαγωγίας, ανταλλαγής πληροφοριών, γνωριμίας με ενδιαφέροντες ανθρώπους και διαλόγου, να μετατρέπεται στα χέρια μας σε πεδίο μάχης. Και ενώ εμείς σκοτωνόμαστε… confefe, γιατί μέσα σε όλα ήρθε και η σουρεαλιστική ανάρτηση του Ντόναλτ Τραμπ: ο ηλεκτρονικός ορθογράφος του πλανητάρχη από λάθος (κατά πάσα πιθανότητα) δημιούργησε μια ολοκαίνουργια λέξη χωρίς κανένα νόημα. «Despite the constant negative press confefe» έγραψε ο Τραμπ στο Twitter και όταν η λέξη έγινε viral, με χιλιάδες χρήστες να παίζουν με αυτή στις αναρτήσεις τους, επανήλθε για να αστειευθεί γράφοντας «Ποιος μπορεί να καταλάβει το πραγματικό νόημα του Confefe; Προσπαθήστε». Καταλάβατε;

Στο Internet ακόμα και ο χειρότερος πλανητάρχης των τελευταίων αιώνων δείχνει να έχει κάτι σαν χιούμορ, τη στιγμή που εμείς δείχνουμε από ανάρτηση σε ανάρτηση και από κόντρα σε κόντρα να χάνουμε όλο και περισσότερο το δικό μας χιούμορ. Confefe, λοιπόν, και πάνω τούρλα! Υπάρχει κόσμος γύρω μας που και από Διαδικτύου αστειεύεται και διασκεδάζει. Εμείς γιατί είμαστε διαρκώς με το δάχτυλο στη σκανδάλη;