Είμαστε η μοναδική ίσως χώρα στον κόσμο που κάθε χρόνο η εισαγωγή των νέων στα πανεπιστήμια αποτελεί μείζον γεγονός.

Αγωνία χιλιάδων υποψηφίων και των οικογενειών τους, σε ετοιμότητα ο κρατικός μηχανισμός για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει ένα απρόοπτο στις πανελλαδικές εξετάσεις και βέβαια η ουσιαστική αδρανοποίηση του σχολείου για ένα ολόκληρο χρόνο, καθώς η μαθησιακή διδασκαλία έχει υποκατασταθεί από τα φροντιστήρια.

Έχει μεν δίκιο ο υπουργός Παιδείας όταν διαπιστώνει ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι αδιάβλητες, αλλά δεν είναι αξιοκρατικές, αλλά επί της ουσίας δεν κάνει τίποτε σοβαρό για να τελειώνουμε με ένα προβληματικό σύστημα.

Επί χρόνια ακούμε εισηγήσεις και διαπιστώσεις για την ανάγκη αλλαγής του καθεστώτος εισαγωγής στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά κάθε νέος υπουργός θεωρεί ότι πρέπει να ξεκινήσει την καριέρα του κατεδαφίζοντας ό,τι έχτισαν οι προηγούμενοι.

Ενώ υποτίθεται ότι η παιδεία αποτελεί, για μια χώρα όπως η Ελλάδα, τη μεγαλύτερη ίσως επένδυση για το μέλλον, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα.

Διαπιστώνουμε την υποβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλα τα στάδια, από το δημοτικό μέχρι τα Πανεπιστήμια, αλλά το πολιτικό σύστημα, αδυνατεί να καταλήξει σε ένα κοινά αποδεκτό σχέδιο ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι το σημερινό σύστημα εισαγωγής που ευνοεί την αποστήθιση και την παπαγαλία πρέπει να αντικατασταθεί, ώστε να ευνοεί την ευρύτητα των γνώσεων και την κριτική σκέψη.

Είναι επίσης επιτακτική ανάγκη να καθορίζουν τα ίδια τα πανεπιστήμια τους κανόνες εισαγωγής, ώστε και οι υποψήφιοι να μπαίνουν στις σχολές που πραγματικά επιθυμούν και όχι όπου τους κατατάσσει, θέλοντας και μη το σημερινό σύστημα.

Ας σταματήσουν επιτέλους τα μικροκομματικά παιγνίδια στις πλάτες των νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους.

Το πολιτικό σύστημα οφείλει επιτέλους να αφήσει τα πειράματα και τις μεθοδεύσεις και να αναζητήσει τη συνεννόηση και τη συναίνεση για να μπορέσει το εκπαιδευτικό σύστημα να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής και της απαιτήσεις των καιρών.

Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν απέναντι στη νέα γενιά που τόσο έχουν υπονομεύσει το μέλλον της.

ΤΟ ΒΗΜΑ