Εντρομο το αγοράκι πάλευε με το μηχάνημα. Ιδρωνε, λαχάνιαζε, κοιτούσε ανήσυχο τη μαμά του. Τίποτε όμως. Το ακυρωτικό μηχάνημα στο τρόλεϊ δεν δούλευε. «Πήγαινε στο άλλο!» πρόσταξε η μαμά. Ετρεχε ο πιτσιρικάς. Ελα μου όμως που ούτε το άλλο δούλευε. Ο τρόμος συνεχιζόταν. Λέω μέσα μου «πάλι καλά ρε φίλε που’ χεις κάρτα διαρκείας…»
Από την άλλη πλευρά βέβαια, το παιδάκι ορθώς ήταν τρομαγμένο. Α, να λέμε τα σύκα -σύκα και τη σκάφη -σκάφη. Συχνά διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη παιδείας στην Ελλάδα. Γιατί να εξαιρεθεί η εν λόγω περίπτωση; Αν δεν μαθαίνεις από μικρός να τηρείς τον νόμο, τότε ο νόμος θα σε μαλώσει. Θα σε δαγκώσει. Επομένως η σκιά του φόβου δικαιολογημένη.
Άλλού είναι το θέμα μου.
Γιατί τα μηχανήματα ήταν χαλασμένα;
Γιατί, εφόσον είμαστε χώρα της Ευρώπης και τα ρέστα δεν μερίμνησε κάποιος ώστε τα μηχανήματα να έχουν φτιαχτεί πριν από το δρομολόγιο του τρόλεϊ;
Γιατί να πρέπει να εξηγήσω -υπό τη σκιά του φόβου αλλά και της οργής φυσικά- στον ελεγκτή ότι ούτε να εξαπατήσω κάποιον θέλησα, ούτε λαμόγιο είμαι.
Γιατί να ζω στην αγωνία για το κερατιάτικο πρόστιμο την ώρα που η ευθύνη δεν είναι δική μου;
Και γιατί να πρέπει να ρωτώ όλα αυτά τα «γιατί» αφού είμαι κάτοικος της πολιτισμένης Ευρώπης;
Διότι έχω μπει σε λεωφορεία και τρόλεϊ χωρών που νομίζουμε ότι έχουμε γίνει αλλά με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε. Στη Γαλλία, στην Γερμανία, στην Αγγλία. Χαλασμένο μηχάνημα; Δεν υπάρχει περίπτωση! Ούτε γι’ αστείο.
Γιατί έτσι και γίνει εκεί κάτι τέτοιο, έχουν φύγει «πακέτο» το μηχάνημα, ο τεχνικός, ο οδηγός και ο ελεγκτής!
Αμ πως;
