Αν η λέξη ριάλιτι (reality) με την ακριβή σημασία της είναι η πραγματικότητα, στην τηλεοπτική χρήση της, και μάλιστα για λόγους ψυχαγωγίας, η πραγματικότητα έχει αποκτήσει μια αρκετά δυσάρεστη χροιά. Προκειμένου να προσελκύσει όσο γίνεται περισσότερους θεατές συχνά προβάλλεται ως κάτι προκλητικό, ακραίο, ενοχλητικό. Ενίοτε δε, καταλήγει στον εξευτελισμό των ανθρώπων που με τη δική τους θέληση, αλλά και εν αγνοία τους σε περιπτώσεις σκληρών ριάλιτι, γίνονται τα θύματα, οι γελωτοποιοί των τηλεθεατών.
«Το καλύτερο ζευγάρι» (Alpha) μπορεί να μην είναι ένα τόσο σκληρό ριάλιτι, είναι όμως μια εκπομπή που χρησιμοποιεί άκομψα τους συμμετέχοντες. Επειδή σκύβει με κουτσομπολίστικη και περιπαικτική διάθεση στις ζωές τους. Το παιχνίδι που παρουσιάζει η Βάσω Κολλιδά δεν εξευτελίζει τους παίκτες με τον άγριο, αγοραίο τρόπο που έκαναν εκπομπές όπως «Η στιγμή της αλήθειας» με την Ευγενία Μανωλίδου, το κάνει όμως με καταχθόνιο τρόπο, ύπουλα.
Εδώ, το ζευγάρι που καλείται μέσα από διάφορες ανόητες δοκιμασίες να επιβεβαιώσει τον έρωτά του και να κερδίσει τις 3.000 ευρώ (τόσο αποτιμάται η ειλικρινής αγάπη και η συντροφικότητα) εκτίθεται χωρίς να το καταλαβαίνει. Δεν εννοώ πως οι παίκτες, οι κύριοι και οι κυρίες που παίρνουν μέρος, είναι αθώα θύματα, ξέρουν πολύ καλά πού πηγαίνουν (σε ένα τηλεοπτική σόου) και τι θα τους ζητηθεί να κάνουν (να μας διασκεδάσουν). Ομως, πέφτουν σε μία καλοστημένη παγίδα: «Το καλύτερο ζευγάρι» τους βάζει να αποκαλυφθούν, δηλαδή να αποκαλύψουν την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους και για τις/τους συντρόφους τους, να μας δείξουν στιγμές από την καθημερινότητά τους, ακόμα και να φερθούν τρυφερά μεταξύ τους μπροστά στην κάμερα (πόσο ψεύτικο φαίνεται αυτό!), και στη συνέχεια βάζει μία γυναικοπαρέα να τους σχολιάσει χωρίς λύπηση, συνήθως για να αποδομήσει την εικόνα που είχαν παρουσιάσει.
Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι παίκτες είναι χαρακτηριστικές της ηθελημένης αφέλειας με την οποία αντιμετωπίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις: η γυναικοπαρέα βαθμολογεί την εντύπωση που της κάνει ο σύζυγος, ο οποίος καλείται στη συνέχεια να κάνει ερωτική εξομολόγηση στην καλή του –κάτι όμως που ανάμεσα σε δύο ανθρώπους μπορεί να είναι ως και συγκινητικό, όταν υπάρχουν θεατές γίνεται γελοίο. Ακολούθως οι δύο σύντροφοι κρίνονται για την εμφάνισή τους, βαθμολογούνται για τις μαγειρικές ικανότητές τους και στο τέλος απαντούν χωριστά σε ερωτήσεις του στυλ «τι φορούσε/σες τη μέρα που τη/σε γνώρισες/σε;» για να επιβεβαιώσουμε πόσο καλά γνωρίζουν ο ένας τον άλλον.
Κάπως έτσι οι σχέσεις αγάπης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μία γυναίκα μετατρέπονται σε διαγωνισμό μνήμης, χαριτωμενιάς, προσόντων της καλής νοικοκυράς (που είναι δούλα και κυρά), αξιοσύνης του συζύγου και κολόνας του σπιτιού.
Η κάμερα εισβάλλει με κουτσομπολίστικη διάθεση στο σπίτι των παικτών, ζουμάροντας σε ατέλειες (όχι μόνο της διακόσμησης αλλά και στις δικές τους, στα πρόσωπα και στα σώματά τους), εντοπίζοντας αδυναμίες, εκθέτοντας τελικά το γούστο, την αισθητική, τις συνήθειές τους. Η (ας την πούμε) κριτική επιτροπή παραπέμπει σε συνάθροιση από πονηρές και ψιλοζηλιάρες γειτόνισσες που ζουν κριτικάροντας και σχολιάζοντας αγενώς τους απέναντί τους.
«Το καλύτερο ζευγάρι», παλιομοδίτικο και παρωχημένο αισθητικά, δεν κρίνει την αγάπη όπως μας διαφήμιζαν, αποκαλύπτει τα στερεότυπα πάνω στα οποία βασίζονται οι σχέσεις στον συντηρητικό μικρόκοσμό μας και επιβεβαιώνει την παραδοσιακή μικροψυχία του κοινωνικού περίγυρου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
