Αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκε χάρις στα ΑΣΚΙ η ψηφιοποίηση ενός ιστορικού περιοδικού της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς. Ολα τα τεύχη του Πολίτη είναι πια προσιτά σε όσους θέλουν να αναζητήσουν τις διαδρομές μιας Αριστεράς που χάθηκε σε ατελέσφορες αναζητήσεις ή ακόμα χειρότερα στους δαιδάλους της εξουσίας. Ο Αγγελος Ελεφάντης και ο Μ. Παπαγιαννάκης έφυγαν χωρίς ευτυχώς να ζήσουν την κατάντια μιας Αριστεράς που απέχει παρασάγγες από τις δικές τους ιδέες, αντιλήψεις και προσδοκίες.
Παρά τις προσπάθειες της ομάδας του Πολίτη αλλά και άλλων πιο βραχύβιων εντύπων και ομάδων, οι ασθένειες της Αριστεράς αποδείχθηκαν ανίατες. Πολιτική και ιδεολογική ένδεια, πνευματική νωθρότητα, καφενειακές λογικές συνοδευόμενες από διαρκείς αυταπάτες και οράματα περασμένων μεγαλείων επικράτησαν κατά κράτος. Ο διάλογος, η ελεύθερη, χωρίς στιγματισμούς, αντιπαράθεση, η χειραφέτηση από τα δόγματα και η επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης στα οποία επένδυαν τα πιο φωτεινά μυαλά της ανανεωτικής Αριστεράς ηττήθηκαν κατά κράτος.
Θλιβερές, δυστυχώς, μειοψηφίες απέμειναν να υπερασπίζονται αυτές τις αντιλήψεις, αυτές τις στάσεις ζωής απέναντι σε μια στρατιά βολεμένων στην εξουσία που καταρρακώνουν με τη στάση τους και την καθημερινή συμπεριφορά τους ό,τι είχε απομείνει ζωντανό από τις ιδέες της Αριστεράς. Καιροσκόποι και πλασιέ ανεκπλήρωτων ονείρων, παραμυθατζήδες εθνικολαϊκών ψευδαισθήσεων, «ρήτορες και λωποδύτες» για να θυμηθούμε τον Σαββόπουλο, κυριαρχούν στην αγορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα εκπροσωπεί τη χειρότερη εκδοχή της πολιτικής, όπως την οριοθετούσε ένας άλλος πρόωρα χαμένος, μιας ηττημένης Αριστεράς, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Τα σημερινά κόμματα, έλεγε, είναι πάνω απ’ όλα μηχανές εξουσίας και πελατειακών σχέσεων: Με ελλιπή και αλλοιωμένη γνώση της ζωής και των προβλημάτων της κοινωνίας και του κόσμου, διαθέτουν λιγοστές ιδέες, λειψά ή ασαφή ιδανικά και στερούνται παντελώς αισθημάτων και κοινωνικοπολιτικού πάθους.
Για τα καθ’ ημάς, θα προσθέταμε ότι συνυπάρχουν ακόμα απίστευτος αμοραλισμός, άκρατη εξουσιολαγνεία και πλήρης άγνοια του πολιτικού γίγνεσθαι. Ο μόνος συνεκτικός ιστός που έχει απομείνει σε αυτή την καρικατούρα της Αριστεράς είναι η πάση θυσία παραμονή στην εξουσία. Αντιγράφοντας τις χειρότερες εκδοχές του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, με ένα επίχρισμα επίπλαστης αντίστασης απέναντι στους ηγεμόνες της Ευρώπης, βουλιάζουν στις αυταπάτες τους και ναρκοθετούν διαρκώς το μέλλον της χώρας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
