Το βραβείο σεναρίου (εξ ημισείας) του εφετινού Φεστιβάλ των Καννών στον Γιώργο Λάνθιμο και στον Ευθύμη Φιλίππου για την ταινία «Ο φόνος ενός ιερού ελαφιού» μπορεί να θεωρηθεί και ως βραβείο σε μια μυθοπλαστική τέχνη που μπορεί να «παίζει» με τους συμβολισμούς και τα σύμβολα, με τα στερεότυπα, με τις παραδεδεγμένες ιδέες, με την αλληγορία, με το λογικό και το παράλογο, αλλά και με την ειρωνεία και το χιούμορ. Χαίρομαι πολύ για αυτές τις διακρίσεις –όπως και για τη συζήτηση που έχουν προκαλέσει οι ταινίες και τα προηγούμενα σενάρια του διδύμου («Κυνόδοντας», «Αλπεις», «Αστακός»). Αναδημοσιεύω, χωρίς αυτό να θεωρηθεί αλαζονικό σε σχέση με το αναγνωστικό μου κριτήριο, ένα κείμενό μου για τον Ευθύμη Φιλίππου που είχε δημοσιευθεί το 2009 στο «Βήμα» και σε αυτή τη στήλη.
«Απολαυστικό το βιβλίο «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» του Ευθύμη Φιλίππου (εκδόσεις mnp).

Ο συγγραφέας, που, όπως μαθαίνουμε από το λιτό βιογραφικό του των 11 λέξεων, έχει γεννηθεί το 1977, δημιουργεί έναν πρωτότυπο διάλογο για τη δυναμική, την αδυναμία, τον σουρεαλισμό, την τραγικότητα, τον παραλογισμό, το nonsense της καθημερινής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων. Ο διάλογος, που θα μπορούσε να ήταν και διάλογος με τον ίδιο μας τον εαυτό, χαρακτηρίζεται από τον ερωτηματικό λόγο, πράγμα που δίνει ρυθμό, φρεσκάδα και πολύ χιούμορ στο κείμενο. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Ευθύμης Φιλίππου, με τι ασχολείται, ποιες είναι οι αναφορές του, αν έχει γράψει κάτι άλλο, αλλά πίσω από το κείμενό του αυτό βρίσκω τον Μπέκετ των μικρών έργων μα και την αδιάκοπη ροή ενός ιντερνετικού blog, όπου το πέρασμα από το ένα θέμα στο άλλο, από τη μια γλώσσα στην άλλη μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό. Υπάρχει στυλ, υπάρχει ύφος σε αυτό το κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου. Οπως υπάρχει και θεατρικότητα». Ολα αυτά τα στοιχεία τα βρήκαμε κατόπιν στα σενάριά του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ