Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι εγνωσμένης αξίας και ήθους, όπως και το έργο του είναι αναγνωρισμένο τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Δεν χρειάζεται δηλαδή πολλές συστάσεις.
Ωστόσο, επειδή στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας τίποτε δεν είναι αυτονόητο και όλα, ειδικά σε τούτη την περίοδο της μεγάλης κρίσης, τελούν υπό αίρεση και αμφισβήτηση, οφείλουμε τουλάχιστον ορισμένα βιογραφικά στοιχεία.
Ο σημερινός λοιπόν πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, πρώην πρωθυπουργός, που τον Νοέμβριο του 2011 εκλήθη να αποτρέψει τον απόλυτο εκτροχιασμό της χώρας και να διαμορφώσει τις βάσεις εξόδου από την κρίση, ο οποίος την περασμένη Πέμπτη έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης με τρομοδέμα που εξερράγη στα χέρια του εντός του αυτοκινήτου του, έχει μακρά παρουσία στις ελληνικές και ευρωπαϊκές υποθέσεις.
Απόφοιτος του ΜΙΤ, στέλεχος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Βοστώνης, αναπληρωτής καθηγητής στο Κολούμπια και αργότερα (το 1985) οικονομικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος μέχρι το 1993, οπότε και ανέλαβε τη θέση του υποδιοικητή. Εναν χρόνο αργότερα θα οριστεί διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση από την οποία θα αποχωρήσει το 2002 προκειμένου να αναλάβει αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Διατήρησε τη θέση του εκεί μέχρι το 2010, όταν και έληξε η θητεία του.
Ως ανώτερο στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος συντόνισε το έργο της Επιτροπής Αγγελόπουλου το 1990 και αργότερα διετέλεσε πρόεδρος της πανευρωπαϊκής επιτροπής για την κατάρτιση του καταστατικού της υπό ίδρυση τότε Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη και υπήρξε εμπνευστής της ιδέας ένταξης της δραχμής στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών τον Μάρτιο του 1998, οπότε και κλείδωσε η ελληνική ένταξη στο κλαμπ του ευρώ.
Αλλά και αργότερα, όταν ξεκίνησε η μεγάλη κρίση το 2009, ο κ. Παπαδήμος προσπάθησε επί ματαίω να αποτρέψει την κυβέρνηση Παπανδρέου να εμπλέξει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη διαχείρισή της και βεβαίως το 2011, όταν εκλήθη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε προκειμένου να αναδιαρθρώσει το χρέος, και είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι τις παραμετρικές αλλαγές που υποσχέθηκαν τότε οι Ευρωπαίοι διεκδικεί ακόμη και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα.
Περιττό δε να πούμε ότι η παρουσία του στα δημόσια πράγματα της χώρας υπήρξε υποδειγματική.
Λιτός, εργατικός, με υψηλό αίσθημα πατριωτικού καθήκοντος και συνάμα ευγενικός και καλοσυνάτος, ουδέποτε προκάλεσε κάποιον ή το κοινό αίσθημα.
Και όμως, αυτό το πρόσωπο που κόσμησε και κοσμεί με τη στάση, τη συμπεριφορά και την προσφορά του τα δημόσια πράγματα της χώρας έγινε στόχος πρωτοφανούς βομβιστικής επίθεσης, της πρώτης έπειτα από οκτώ και πλέον δεκαετίες σε πρώην πρωθυπουργό.
Η προηγούμενη ήταν κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν και τότε, όπως και τώρα, είχαν επικρατήσει τα πάθη του εθνικού διχασμού.
Αυτό είναι και το μέγα πρόβλημα τούτης της περιόδου. Το μίσος που καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται από το πλήθος των ανιστόρητων με μόνο σκοπό την εξουσία και τη διαιώνισή της.
Ενα μίσος τυφλό, ενδεικτικό των ελλειμμάτων παιδείας, πολιτισμού και κατανόησης των συνθηκών, εγχωρίων και διεθνών.
Η χώρα βρίσκεται σε μεταβατική φάση. Τέτοιες πρακτικές μίσους δεν επιτρέπονται. Τη χώρα προσβάλλουν και τις προοπτικές της υπονομεύουν.
Ολοι οφείλουν να τοποθετηθούν, οι υπεύθυνοι να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα και οι αρμόδιες αρχές να κάνουν το καθήκον τους.
Να εντοπίσουν, να συλλάβουν τους δράστες και να ξηλώσουν τις παρακρατικές συμμορίες που φαντασιώνονται ότι θα επικρατήσουν της Δημοκρατίας με το μίσος και τον τρόμο.
Ως εδώ!
ΤΟ ΒΗΜΑ
