Μπορεί να μη μάθαμε αν το υπερβολικό βάρος του Ντόναλντ Τραμπ οφείλεται στην κατανάλωση πίτσας ή ποτίτσας (το παραδοσιακό, ιδιαίτερα παχυντικό γλύκισμα της Σλοβενίας), καθώς η ερώτηση που έκανε ο Πάπας στη σύζυγο του αμερικανού προέδρου δεν ακούστηκε ευκρινώς, με αποτέλεσμα η ευειδής Μελάνια να απαντήσει με ένα αμήχανο «Ναι», αυτό όμως που μάθαμε είναι ότι ο νέος πλανητάρχης με την πολιτική που υιοθετεί, σε μια στιγμή που η διεθνής τρομοκρατία δείχνει και πάλι απειλητικά τα δόντια της, ρίχνει λάδι στη φωτιά. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα κατά την επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία και στο Ισραήλ, όπου υιοθέτησε πλήρως τις αντιιρανικές θέσεις του σουνιτικού καθεστώτος και τις αντιπαλαιστινιακές θέσεις του ακροδεξιού Νετανιάχου. Αποδίδοντας πλήρως την ευθύνη στην Τεχεράνη για τη συνεχιζόμενη αναταραχή στη Μέση Ανατολή και αρνούμενος να προτείνει τη λύση των δύο κρατών για την επίλυση του Παλαιστινιακού και να καταδικάσει τους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς στη Δυτική Οχθη.
Το περίεργο μάλιστα είναι ότι οι δηλώσεις Τραμπ έγιναν την επομένη των ιρανικών εκλογών, όπου το 57% των ψηφοφόρων εξέλεξε τον μετριοπαθή μεταρρυθμιστή πρόεδρο Ροχανί, ο οποίος προσβλέπει σε μια ευρύτερη συνεννόηση με τη Δύση, μετά την υπογραφή τής ιδιαίτερα σημαντικής πυρηνικής συμφωνίας το 2015. Κατηγορείται έτσι το Ιράν για υπόθαλψη της διεθνούς τρομοκρατίας μέσω του περιώνυμου σιιτικού άξονα, όταν δεν έχει ποτέ συλληφθεί ούτε ένας ιρανός τρομοκράτης, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Σαουδάραβες. Αρκεί να θυμηθούμε ποιοι ήταν πίσω από την 11η Σεπτεμβρίου και τον ρόλο του Σαουδάραβα Μπιν Λάντεν. Προφανές είναι ότι ο αλλοπρόσαλλος αμερικανός πρόεδρος, με τις γνωστές χοντροκομμένες ιδεολογικές του εμμονές, αδυνατεί να αντιληφθεί ότι δεν θα μπορέσει να υπάρξει ειρήνη στη Μέση Ανατολή αν απομονωθούν οι σιίτες και στηριχθούν μόνον οι σουνίτες, από τους οποίους μάλιστα προέρχονται και οι τζιχαντιστές του ΙSIS.
Οπως δεν μπορεί να υπάρξει και λύση του παλαιστινιακού προβλήματος όταν στηρίζεται μόνον η μία πλευρά εις βάρος της άλλης και απλώς διακηρύσσεται η ανάγκη να τα βρουν μεταξύ τους, χωρίς να επισημαίνεται η παραβίαση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας για την επιστροφή των ισραηλινών συνόρων στα όρια πριν από τον πόλεμο του 1967 και τη διάλυση των εποικισμών. Ας μην ξεχνάμε ότι η διεθνής τρομοκρατία ξεκίνησε ουσιαστικά ως αντίδραση για τη μη επίλυση του Παλαιστινιακού, για να λάβει αργότερα τις σημερινές εφιαλτικές διαστάσεις, μετά τις γνωστές άστοχες στρατιωτικές αμερικανικές επεμβάσεις στην περιοχή. Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να επαναλαμβάνονται τα γνωστά ευχολόγια για την ανάγκη διεθνούς συνεργασίας (και μάλιστα τώρα με τη συμμετοχή και του ΝΑΤΟ) για την πάταξη της διεθνούς τρομοκρατίας, όταν δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες που την προκαλούν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
