Γιατί αντέχει η τρομοκρατία;

Πολλοί δημοσιολογούντες αισθάνθηκαν την ανάγκη, προφανώς για να τονίσουν το αποτρόπαιο της απόπειρας εναντίον του Λουκά Παπαδήμου, να υπογραμμίσουν τις αρετές του πρώην πρωθυπουργού. Την ηθική του ακεραιότητα, την αίσθηση του καθήκοντος που τον διέπει, τον πατριωτισμό του, το ήπιο του χαρακτήρα του και λοιπά. Προσπαθούσαν και έτσι να καταδείξουν τον απάνθρωπο και παράλογο χαρακτήρα της τρομοκρατίας.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα λεγόμενα «σόσιαλ μίντια» και αλιεύσει ατάκες που επιχαίρουν για την πράξη ή υποδεικνύουν άλλους στόχους θα καταλάβει ότι η ελληνική δημοκρατία οφείλει να κάνει αυτό που δεν έκανε ποτέ μέχρι σήμερα. Να κηρύξει πρωτίστως ιδεολογικό πόλεμο διαρκείας απέναντι στην τρομοκρατία, με στόχο την απονομιμοποίησή της στο μυαλό και στις ψυχές της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Κόμματα, πνευματικά ιδρύματα, επιστημονικοί φορείς οφείλουν να πάρουν μέρος σε μια παρατεταμένη εκστρατεία, με σκοπό επιτέλους να ομονοήσουμε στο αυτονόητο: η αστική δημοκρατία δεν επιτρέπει σε κανέναν να «καθαρίζει» για πάρτη της. Πρέπει να συμφωνήσουμε έστω τώρα ότι όποιος καλλιεργεί στον αγρό του μίσους, του διχασμού, όποιος αντιμετωπίζει τον ιδεολογικό ή πολιτικό του αντίπαλο ως εχθρό ή προδότη, όσοι φλερτάρουν, ανέχονται, δικαιολογούν τη βία κάθε τύπου στην ουσία δημιουργούν το περιβάλλον για τις νέες γενιές τρομοκρατών. Αυτές τις αυθεντίες στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, μονάδες ή ομάδες, που πιάνουν δουλειά στο όνομα της δικαιοσύνης και του λαού πάντα, με τα σαρανταπεντάρια, τα καλάσνικοφ, τις ρουκέτες ή τις βόμβες.

Οχι, δεν έχει καμία σημασία αν ο Παπαδήμος ήταν καλός ή κακός, ανιδιοτελής ή ιδιοτελής, είχε δίκιο ή άδικο με το ευρώ ή το κούρεμα του χρέους, ή αν το κτύπημα ήταν συμβολικό ή δολοφονικό –άραγε εάν πάθαινε κάποιος ανακοπή μέσα στο αυτοκίνητο την Πέμπτη τι θα λέγαμε, ότι οι τρομοκράτες δεν ήθελαν να σκοτώσουν αλλά κάποιος είχε αδύναμη καρδιά; Οποιου τύπου κι αν ήταν το κτύπημα, από όποιους κι αν έγινε, δεν είναι παρά μια ακόμη προσπάθεια επηρεασμού του πολιτεύματος από τα σκοτεινά βάθη του απόλυτου. Το ανεχόμαστε ή όχι;

Εμείς οι υπόλοιποι, τα εκατομμύρια που δεν επιφυλάσσουμε για τον εαυτό μας ρόλο εκδικητή ή τιμωρού, εμείς που πιστεύουμε σε αυτή την ανάπηρη δημοκρατία, ως το καλύτερο πολίτευμα, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν τους δίνουμε κανέναν ρόλο στο πολίτευμά μας. Γιατί δεν ελπίζουμε σε σωτήρες, σε «φωτισμένες» μειοψηφίες, σε ορκισμένους επαναστάτες , σε φανατικούς, στον, όποιο, σκοπό που αγιάζει τα μέσα, αλλά σε αποτελεσματικότερους θεσμούς, σε λειτουργικότερη δημοκρατία, σε περισσότερο διάλογο, συνεννόηση, συμβιβασμούς.

Προτού διορθώσουμε τις επιχειρησιακές καθηλώσεις της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την ανομολόγητη ψυχική μας σχέση ως κοινωνία με την κάθε τύπου τρομοκρατία. Και βεβαίως η Αριστερά να πάψει να αντιμετωπίζει τους φορείς της βίας σαν να είναι οι συγγενείς, οι δικοί της άνθρωποι που απλώς έχασαν τον δρόμο τους.