Αγένεια!

Θεωρούσα πως ό,τι πιο αγενές έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση ήταν η Αννίτα Πάνια που παγερή, είρων και «απούσα» από αυτό που συμβαίνει (και που η ίδια έχει ενορχηστρώσει) χρησιμοποιεί τις αδυναμίες, τα ελαττώματα. Δεν ξέρω πόσο συμπαθής, ευγενής, χαρισματικός και χαριτωμένος μπορεί να είναι ο κ. Καρβέλας στην προσωπική ζωή του και αν αυτό που παίζει στο σόου είναι απλώς ένας ρόλος, αλλά η τηλεοπτική εικόνα του (γιατί το εν λόγω σχόλιο αναφέρεται αποκλειστικά στον από τηλεοράσεως ρόλο του συνθέτη σε μια συγκεκριμένη εκπομπή) είναι αποκαρδιωτική για μια παραγωγή που υποτίθεται πως έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Αν το ζητούμενο ήταν να υποκρίνεται τον αυστηρό της παρέας (υπάρχουν τέτοιες αβαρίες στα τηλεπαιχνίδια), εκείνο που τελικά προκύπτει είναι ένα πλάσμα που προκαλεί την ίδια στιγμή αντιπάθεια και θλίψη, καθώς και την τρέλα (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) των καλεσμένων για να προκαλέσει γέλιο. Επειτα βγήκε στο γυαλί ο Νίκος Καρβέλας ως μέλος της κριτικής του «Star Academy» και η πρώην σύντροφός του (αν δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε) άρχισε να μου φαίνεται ως και χαριτωμένη. Τουλάχιστον η δική της αγένεια είναι επικαλυμμένη με (κάτι σαν) χιούμορ. Ενώ ο τρόπος με τον οποίο ο Καρβέλας συμπεριφέρεται προς τους μαθητές της «σχολής» τραγουδιού που έχει στηθεί στο «Ε» έχει αποκλειστικά συστατικά του την ωμότητα, την έπαρση, τη σκληρότητα και την απαξίωση. Χωρίς ίχνος χιούμορ.

Αγέλαστος, ζοφερός, αδιάφορος και (συνήθως) αμίλητος, δείχνει ανίκανος να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους (γι’ αυτό η θλίψη). Οπως δείχνει με κάθε τρόπο πως δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με την πλέμπα (με τους μαθητές και με όποιον μπορεί να διαφωνήσει μαζί του), πως το περιβάλλον που τον φιλοξενεί είναι μικρό για να χωρέσει την υπεραξία του, πως κι αν κατέβηκε για λίγο ανάμεσά μας για να μας φωτίσει με τη λάμψη του, πολύ σύντομα το παραφουσκωμένο σύννεφο της έμπνευσής του θα τον ανεβάσει εκεί που κατοικοεδρεύει εκ γενετής, λόγω ταλέντου, στο Πάνθεον του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Είναι δυσάρεστο να βλέπεις έναν άνθρωπο που έχει κάνει τόσες επιτυχίες να συμπεριφέρεται με τέτοια βαριεστιμάρα και τσιγκουνιά συναισθημάτων σε παιδιά που μπορεί και να τον έχουν ίνδαλμά τους.

Από δίπλα ο Πέτρος Κωστόπουλος που παρότι δηλώνει μη ειδικός κρίνει ως ειδικός, η Ναταλία Γερμανού που επίσης είδε φως και μπήκε (τόσα χρόνια γράφει στίχους και συνεργάζεται με συνθέτες και τραγουδιστές, ας μάθαινε και δύο νότες για να μην εκτίθεται λέγοντας ανοησίες όποτε η συζήτηση αφορά τεχνικές λεπτομέρειες), ο μονίμως ζοχαδιασμένος (αν τον πειράζουν τόσο πολύ τα τηλεπαιχνίδια, ας τα κόψει!) Νίκος Μουρατίδης και η Αννα Βίσση, η μόνη που μιλάει σωστά αλλά και που χάνεται στην υπερπροσπάθειά της να προβάλει τον Καρβέλα της και να τον καλύψει όποτε το παρακάνει (δηλαδή διαρκώς).

Ολοι αυτοί έρχονται να επιβεβαιώσουν πως από την εποχή του αισιόδοξου «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (αναφέρομαι στη σειρά εκπομπών του Διονύση Σαββόπουλου) έχουμε δυστυχώς περάσει στην εποχή του ενθάδε κείται το ελληνικό τραγούδι. Γιατί η τέχνη δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου αλλά και θέμα ήθους, η έλλειψη του οποίου αργά ή γρήγορα θα φανεί και στον τρόπο που δημιουργείς και στον τρόπο που διαχειρίζεσαι την εικόνα σου.