Γιουχαρίστηκε λέει ο Γιώργος Λάνθιμος στην πρωινή προβολή του «Φόνου του ιερού ελαφιού» στο φεστιβάλ των Καννών.
Αλήθεια είναι, μέσα ήμουν.
Ε και;
Ας μιλήσουμε λίγο για τις γιούχες στο φεστιβάλ των Καννών.
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Μικελάντζελο Αντονιόνι με την «Εκλειψη».
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Μάρκο Φερέρι με το «Μεγάλο φαγοπότι».
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Λαρς Φον Τρίερ με τον «Αντίχριστο».
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Ντέβιντ Κρόνενμπεργκ με το «Crash».
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Ματιέ Κασοβίτς με τους «Δολοφόνους».
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Γκας Βαν Σαντ με την «Θάλασσα από δέντρα».
Για την «γιούχα» (αλλά και την τούρτα στα μούτρα) που «έφαγε» ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ με το «Αβε Μαρία».
Για την γιούχα που «έφαγε» ο Μίκαελ Χάνεκε, εφέτος, με το «Happy end».
Τι σημαίνει γιούχα;
Στην ουσία, απολύτως τίποτε! Είναι μέσα στο παιχνίδι του φεστιβάλ των Καννών. Σε κάποιους δεν αρέσει μια ταινία και εκφράζονται με τον πιο χυδαίο τρόπο διότι γνωρίζουν ότι επειδή βρίσκονται στις Κάννες, η γιούχα τους θα γίνει θέμα. Και γίνεται.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, στην ίδια ταινία, υπάρχουν και αυτοί που φυσικά χειροκροτούν.
Ομως αυτό είναι καλό. Αρα καλύτερα να το ξεχάσουμε. Στο κάτω κάτω ποιός νοιάζεται για το καλό;
Πριν από μερικά χρόνια είδα τον Γκασπάρ Νοέ έξω από την αίθουσα Κλοντ Ντεμπισί και πιάσαμε κουβέντα για τη γιούχα. «Χα! Στην δική μου περίπτωση οι περισσότεροι ήταν βαλτοί» είπε για την γιούχα που είχε «φάει» στο «Μη αναστρέψιμος». «Οπως κι εγώ έχω γιουχάρει βαλτός εναντίον άλλων. Ετσι γίνεται.»
Α και κάτι ακόμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις η γιούχα, όπως και το χειροκρότημα, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε σε ότι αφορά τις βραβεύσεις. Μια κριτική επιτροπή δεν επηρεάζεται από τέτοια πράγματα. Ταινίες που γιουχαρίστηκαν έχουν κερδίσει.
Ετσι γίνεται.
