Μιλήστε μου για την παράσταση «Μια τεράστια έκρηξη» στο Skrow Theater, σε κείμενο και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ποιος είναι ο ήρωάς σας;
«Ο Γιώργος βρίσκεται λίγο πριν από τα 30 και θυµάται το παρελθόν του. Μεγαλώσαµε µε τους ίδιους ήρωες, µε το γουόκµαν, µε τον “Πόλεµο των άστρων”. Μάλλον τον καταλαβαίνω, όχι αναγκαστικά γιατί έχω τα ίδια βιώµατα ή επειδή πέρασα το ίδιο χάσιµο µε εκείνον σε αυτή τη µετάβαση από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή. Αλλά κάπως οι αγωνίες είναι ίδιες. Η προσπάθεια να βρεις ποιος είσαι. Αυτές οι άγαρµπες και άτσαλες κινήσεις».
Σε ένα τόσο σκληρό περιβάλλον είναι δύσκολο να αποδεχτείς τον εαυτό σου…
«Μην τα ρίχνουµε όλα στους έξω. Οταν γυρίζεις και κλείνεις την πόρτα µένεις εσύ µε τον εαυτό σου. Η κοινωνία είναι έτσι όπως είναι και εµείς είµαστε το λίπασµά της. Θα µπορούσαµε να την αλλάξουµε, αλλά δεν το κάνουµε, γιατί
για κάποιον λόγο µάς βολεύει να µείνει έτσι όπως είναι».
Μας αγανακτεί, όμως, αυτό που βιώνουμε…
«Βέβαια, κράζουµε από το Facebook “Δεν θα γίνουµε Ευρώπη” και την ίδια στιγµή πετάµε το άδειο πακέτο µε τα τσιγάρα στον δρόµο. Λέµε “Ο Ελληνας δεν θα αλλάξει ποτέ” και βάζουµε τη σακούλα µε τα αποφάγια στον κάδο ανακύκλωσης και έχουµε και απάντηση, µάλιστα, ότι έτσι και αλλιώς όλα στη χωµατερή καταλήγουν. Προσπαθεί µια γυναίκα να παρκάρει στην Κολοκοτρώνη και – ναι, τι να κάνουµε; – δυσκολεύεται, και η αντίδραση είναι: “Ψόφα, µωρή”. Aπό το “καληµέρα”, στον θάνατο του άλλου».
Πίσω στο θέατρο. Ο ναρκισσισμός είναι έμφυτος στους ηθοποιούς;
«Υπάρχει σε έναν βαθµό: θέλεις να βλέπoυν τη µούρη σου, διαφορετικά θα έκανες κουκλοθέατρο. Θεωρώ, όµως, πάντως ότι υπάρχει µια διαχωριστική γραµµή ανάµεσα στους ηθοποιούς που βγαίνουν και παίζουν πιστεύοντας ότι είναι οι καλύτεροι και στους ηθοποιούς που παίζουν και δεν τους πειράζει να είναι και κακοί, να εκτεθούν».
Εσείς δεν φοβάστε να είστε κακός;
«Εχω αποδεχτεί ότι θα κάνω παραστάσεις που µπορεί να έρθει ο άλλος και να πει: “Αυτός είναι χάλια”. Αν δεν δώσω αυτό το δικαίωµα στον εαυτό µου, θα παίζω συνεχώς το ίδιο πράγµα. Δεν θα εξελιχθώ ποτέ».
Κάθε κοινό έχει την παράσταση που του αξίζει;
«Πιστεύω ότι υπάρχουν κοινά που έχουν πολύ ανώτερες παραστάσεις από αυτές που τους αξίζουν. Φέτος τον χειµώνα, στον “Aµερικάνικο βούβαλο”, ξεκινά η παράσταση, ανάβει το φως, και είµαστε µε τον Γιάννη Μπέζο στη σκηνή. Κοιταζόµαστε στα µάτια για αρκετά δευτερόλεπτα χωρίς να µιλάµε, γιατί αυτή είναι η σκηνοθεσία. Και χτυπάει τηλέφωνο θεατή στο ένα µέτρο µπροστά µας. Και το σηκώνει. Και µιλάει. Ε, αυτός είχε καλύτερη παράσταση από αυτή που του άξιζε».
Σημεία των καιρών: εθισμένοι στο smartphone, διαρκώς συνδεδεμένοι.
«Η πιο µηχανική κίνηση στη διάρκεια της ηµέρας είναι να βγάλουµε από την τσέπη το κινητό µας και να αρχίσουµε το χάζεµα. Και είναι επικίνδυνο, γιατί έτσι δεν µένουµε ούτε ένα λεπτό µόνοι µε τις σκέψεις µας. Θα µπεις στο µετρό και αντί να σκεφτείς την κοπέλα σου, την πρώην, τη δουλειά σου ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, θα απορροφηθείς σε αυτό».
Περιγράψτε μου την τέλεια κατάσταση ευτυχίας.
«Να ξεκινά η ευτυχία ως µία παρούσα συνείδηση από µέσα σου. Το έλεγε και ο Καµί. Οι άλλοι µπορούν να µας κάνουν µόνο χαρούµενους, όχι ευτυχισµένους. Πώς µπορείς να βασίσεις, άλλωστε, την ευτυχία σου σε έναν άλλον άνθρωπο, όταν και αυτός πρέπει να φροντίσει για τη δική του ευτυχία;».
Αλήθεια, ποιος ήρωας κόμικς θα θέλατε να είστε;
«Ο Μπάτµαν. Το ξέρω, τεράστια βλακεία αυτό που λέω, γιατί δεν έχει υπερδυνάµεις. Αλλά από µικρός αυτόν αγαπούσα».
* «Μια τεράστια έκρηξη»: Skrow Theater (Αρχελάου 5, Παγκράτι), Kυριακή, Δευτέρα, Τρίτη.
