Περπατούσαµε στη Μητροπόλεως, μεσημέρι Κυριακής, όταν ξαφνικά κάτι, που δεν κατάλαβα αμέσως τι ήταν, έσκασε με θόρυβο επάνω σε έναν κάδο απορριμμάτων, έκανε γκελ, πέρασε ξυστά από το πρόσωπο ενός κυρίου και ακολούθως από το πρόσωπό μου, για να «εκραγεί» στο τέλος στον τοίχο δίπλα μας. Πρόφτασα να δω έναν ποδηλάτη –από τους πολύ οργανωμένους, τους πολύ γυμνασμένους, με τα κολάν και τις κάσκες τους και με την αεροδυναμική κορμάρα τους –να περνάει σαν αστραπή. Στρέφοντας, για ένα δευτερόλεπτο, το κεφάλι του προς το μέρος μας και συνεχίζοντας αμέσως μετά την πορεία του. Ευτυχώς δεν χτύπησε κανένας. Γιατί το πλαστικό μπουκάλι με το νερό –αυτό ήταν τελικά το… αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο που μας είχε εκσφενδονίσει ο «αγαπάω την πόλη μου, μετακινούμαι χωρίς αυτοκίνητο» άνδρας –είχε πεταχτεί με τόση δύναμη που όποιος το έτρωγε στο κεφάλι μπορεί και να πάθαινε διάσειση. Αγαπάει την πόλη του, όχι όμως και τους πολίτες της, τους οποίους είχε βαλθεί να αποτελειώσει με τα δολοφονικά μπουγέλα του; Να χαρώ τους Ελληνάρες νέας κοπής, που παίζουν την οικολογία στα δάχτυλα του ενός χεριού τους, που ζουν εναλλακτικά ποδηλατώντας και τρώγοντας βιολογικά ζυμαρικά από κινόα και ψωμί από λιναρόσπορο και τσία, που κάνουν τάι τσι και γιόγκα, αλλά και που στην κοινωνική συμπεριφορά τους παραμένουν παραδοσιακοί: τα περιττά τα πετάνε στα μούτρα του διπλανού.
Λίγο µετά, ανεβαίνοντας την Ερµού, βρεθήκαμε αυτόπτες μάρτυρες διενέξεων ανάμεσα σε καταστηματάρχες που είχαν ανοίξει τα μαγαζιά τους και σε διαδηλωτές-απεργούς που τους ζητούσαν να τα κλείσουν και να πάνε για ποδήλατο, στην εκκλησία, ό,τι τέλος πάντων επιτάσσει η παράδοση. Ναι, ήταν μια από εκείνες τις Κυριακές που η κυβέρνηση για να διχάσει ακόμη περισσότερο τον λαό αποφάσισε πως το άνοιγμα των καταστημάτων είναι υπόθεση προαιρετική και αφήνει καθέναν μας να κάνει ό,τι νομίζει: να στηρίξει τους «ανοίγω» ψωνίζοντας ενώ έξω από το κατάστημα τον αγριοκοιτάζουν και τον βρίζουν οι «δεν ανοίγω» ή να ενισχύσει τους «δεν ανοίγω» απέχοντας και καταδικάζοντας τους «ανοίγω» σε μαρασμό.
Παρατήρησα στο (ήδη γλιστερό και κατσιασμένο) οδόστρωμα ένα χαλί (και ένα χάλι, επίσης) από επαναστατικά φέιγ βολάν με συνθήματα κατά της κυριακάτικης εργασίας. Γιατί, άραγε, οι αγωνιστές του 21ου αιώνα επιμένουν σε πεπαλαιωμένες μεθόδους; Γιατί πρέπει να γεμίσουν το ήδη επιβαρημένο κέντρο της πόλης με επιπλέον χαρτοπολτό; Γιατί η διεκδίκηση των δικών τους δικαιωμάτων σημαίνει πως οι υπάλληλοι του δήμου θα ξεπατωθούν για να μαζέψουν το αίσχος που αφήνουν στο πέρασμά τους, εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα εκείνοι, δούλοι καταδικασμένοι να καθαρίζουν μια πόλη που αμέσως ξαναγεννάει τα σκουπίδια;
Επιστρέφοντας στο σπίτι, και ενώ περπατούσα στην περιοχή πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, απέναντι από το τεράστιο κτίριο που φιλοξενεί σχολικά συγκροτήματα (εκεί ήταν και το 10ο που τελείωσα εγώ), αντικρίζω μια εικόνα που όσο και αν είναι γνώριμη (περνώ καθημερινά από τον δρόμο) πάντα την παρατηρώ με απορία: πεταμένα σε μια γωνιά είναι καμιά δεκαριά χριστουγεννιάτικα δέντρα, παρατημένα εδώ και μήνες, ξερά και άθλια. Αναρωτιέμαι αν θα έρθει ποτέ η ημέρα που θα τα μαζέψουν. Μπα… Τότε, μήπως υπάρχει ανάμεσά μας καμιά οικογένεια Ανταμς που θα τα πάρει για να τα στολίσει, έτσι ξερά και κατσιασμένα, εορτάζοντας τα δικά της Χριστούγεννα μέσα στο καλοκαίρι; Τέτοιες ευφυείς –σουρεαλιστικές λύσεις δίνονται μόνο στις ταινίες και εμείς δεν ζούμε σε ταινία. Είναι πραγματικότητα αυτό το μπάχαλο γύρω μας. Είναι πραγματική και η ικανότητά μας να παίρνουμε την ομορφιά και να τη μετατρέπουμε σε μια αηδία που γρήγορα τη συνηθίζουμε, που σταματά να μας ενοχλεί.
Μια αηδία έχουν γίνει τώρα τα ξερά έλατα, δίπλα από την οποία περνάνε καθημερινά οι μαθητές μαθαίνοντας πως η πόλη είναι ένας τεράστιος κάδος απορριμμάτων. Ετσι, μεγαλώνοντας μέσα σε αυτό το σκουπιδαριό θα συμπεριφερθούν αναλόγως και ως ενήλικοι, πετώντας το μπουκάλι με το νερό τους στο κεφάλι των περαστικών, γεμίζοντας με φέιγ βολάν τους δρόμους, φτύνοντας, ουρώντας και βάζοντας την υπογραφή τους στους τοίχους της πόλης. Κατά τα άλλα θα οργανώνουμε ποδηλατικούς γύρους, ανθοκομικές εκθέσεις και Documenta –ούτε κουβέντα! Και ενίοτε θα διαμαρτυρόμαστε, διεκδικώντας το δικαίωμά μας στην κυριακάτικη αργία και σε όλες τις παροχές μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Πολιτισμένης! Κοινωνίας!
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Μαϊου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
