Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν θέλησε να θέσει την προσωπική του σφραγίδα στην πολιτική ζωή της χώρας, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι τα προβλήματα της νέας εποχής δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με τις λύσεις του παρελθόντος. Ετσι δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι, ξεπερνώντας τους γνωστούς ιστορικούς διαχωρισμούς μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, επέλεξε να συγκροτήσει την ολιγομελή κυβέρνησή του από όλες τις πολιτικές παρατάξεις (πλην φυσικά των ακραίων) με την προσθήκη εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών και με ίση παρουσία ανδρών και γυναικών. Και μπορεί ο βασικός του στόχος να είναι η επίτευξη της αναγκαίας προεδρικής πλειοψηφίας, μέσω της αποδυνάμωσης των παραδοσιακών κομμάτων εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς το εμπόδιο της συγκατοίκησης, αλλά παράλληλα απέδειξε ότι υπάρχει η δυνατότητα συμφωνίας επάνω σε ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων αυτών που συμφωνούν.
Αυτό είναι και το νέο στοιχείο που εισάγει στη γαλλική πολιτική σκηνή ο κ. Μακρόν. Ενα στοιχείο που μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα και για άλλες χώρες, όπου η στείρα διαμάχη μεταξύ των κομμάτων όχι μόνο δεν προσφέρει λύσεις αλλά διαιωνίζει τα προβλήματα. Δεν θέλει βέβαια και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι η περίπτωση της χώρας μας εντάσσεται στην κατηγορία αυτή. Η εικόνα που εξέπεμψε η Βουλή την περασμένη εβδομάδα μιλάει από μόνη της και έρχεται να επιβεβαιώσει την ανάγκη να συγκροτηθεί επιτέλους μια νέα πλειοψηφία που, πέρα από τους ατελέσφορους μικροκομματικούς υπολογισμούς, θα θέσει ως στόχο να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια κανονική χώρα με σαφή φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Διότι η πλειοψηφία αυτή υπάρχει στην κοινωνία, δεν μπορεί όμως να έχει μια ενιαία πολιτική έκφραση λόγω των γνωστών άγονων κομματικών ανταγωνισμών.
Αντί λοιπόν η συζήτηση αυτή να έχει ξεκινήσει, περιοριζόμαστε να φλυαρούμε για το πότε θα φορέσει γραβάτα ο Πρωθυπουργός ή πότε θα υποδεχθούμε ένα ακόμη λείψανο Αγίου με τιμές αρχηγού κράτους, ώστε να έχει την ευκαιρία ο δικός μας αρχηγός κράτους να το προσκυνήσει. Διότι προφανώς δεν αρκεί ότι υποδεχόμαστε με τις τιμές αυτές κάθε χρόνο το Αγιον Φως, χωρίς όμως αυτό να έχει ακόμη καταφέρει να μας φωτίσει επαρκώς ώστε να αντιληφθούμε πού βαδίζουμε. Στη Γαλλία πάντως είναι γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος κατανόησε ότι η χώρα του δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προκλήσεις που έχει ενώπιόν της παραμένοντας προσκολλημένη στις πολιτικές του παρελθόντος. Πιστεύει έτσι ότι θα μπορέσει να αναδειχθεί σε ισότιμο συνομιλητή του Βερολίνου αποκαθιστώντας την ισορροπία του γαλλογερμανικού άξονα, που αποτελεί και την αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει η Ευρώπη μπροστά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
