Πολυεκατομμυριούχοι οι περισσότεροι, όμως άνθρωποι της ασταμάτητης σκληρής προσπάθειας, με έμπρακτη αγάπη για τα πάτρια, προσήλθαν αθρόα σε αυτήν την απαιτούσα σεβασμό αίθουσα συγκεντρώσεων του Ιδρύματος Λασκαρίδη στον Πειραιά. Ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκληση του εμβληματικού περιοδικού «Ναυτικά Χρονικά» και της οικογένειας Μπίσια που συνεχίζει ευδοκίμως την σχεδόν εκατοντάχρονη μαχητική παρουσία του. Λόγος; Η απονομή των βραβείων Ευκράντη. Επικρατούσα στη σύναξη, η απλότητα εκείνων που προ πολλού έχουν τη διεθνή κυριαρχία στον ασταμάτητα εκτεθειμένο σε αλλεπάλληλα χαμηλά βαρομετρικά κλάδο της ποντοπόρου ναυτιλίας. Τη φθονούμενη και γι’ αυτό μισητή τάξη των εφοπλιστών.
Κατά κανόνα θαλασσοπνιγόμενοι καραβοκύρηδες πέτυχαν ένα παγκόσμιο ρεκόρ διαρκείας: την σταθερά πρώτη θέση στην παγκόσμια εμπορική ναυτιλία. Ομως, όπως ουδείς προφήτης, και αυτοί δεν γίνονται ανεκτοί στον τόπο που τους γέννησε. Αντί να αισθανόμαστε υπερήφανοι και να θεωρούμε πρότυπο για μίμηση αυτούς που δημιούργησαν τον πιο δυναμικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, τους θεωρούμε ένα είδος πειρατών που κερδίζουν άνομα και αφορολόγητα χρήματα και τα σπαταλούν σε πολυτελή διαβίωση χωρίς να προσφέρουν τίποτα στον λαό. Ακόμα και οι ναυτικοί μας αναφέρονται μεν ως παράδειγμα σκληρά εργαζόμενων συμπολιτών μας, όμως η Πολιτεία δεν τους προβάλλει ώστε να ενισχυθεί η τάση απασχόλησης στη ναυτιλία από τους χιλιάδες ανέργους, με δέλεαρ μάλιστα τις υψηλές αμοιβές τους. Αντίθετα κρατά υποβαθμισμένη και τη ναυτική εκπαίδευση. Καταλήστεψε επιπλέον και το άλλοτε κραταιό ασφαλιστικό τους ταμείο, το ΝΑΤ, με ανίερη δυστυχώς σύμπραξη και των συνδικαλιστών.
Προς τι αυτό το μίσος πέραν του φθόνου; Μα πρόκειται για τον μόνο παραγωγικό κλάδο της οικονομίας μας που είναι διεθνώς ανταγωνιστικός και κινείται χωρίς επιδοτήσεις και προστατευτικά κρατικά δεκανίκια. Ενοχλητικά υπενθυμίζει καθημερινά ότι οι εφοπλιστές, μολονότι έλληνες και εκείνοι, πέτυχαν το ναυτιλιακό θαύμα αβοήθητοι από το κράτος, χωρίς τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών και κάτω από τον ανελέητο ανταγωνισμό των εμπορικών στόλων όλων των χωρών της γης, ακόμα και των πλουσιοτέρων και ισχυροτέρων. Είναι η ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας μεγάλων στρωμάτων της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας, πρόκληση για τον μέσο Ελληνα, ο οποίος πιστεύει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την κρατική προστασία, χωρίς επιδοτήσεις, χωρίς μέσο και χωρίς την εν γένει θαλπωρή του κράτους και των πολιτικών. Θέτει μάλιστα σε αμφισβήτηση και τις θεωρίες περί διεθνών συνωμοσιών που πολεμούν κάθε τι ελληνικό.
Οπως έλεγε με λύπη(!) ο Γεώργιος Παπανδρέου Α’, δυστυχώς τα πλοία έχουν προπέλα και φεύγουν (από την ελληνική σημαία). Ετσι δεν μπορεί να εμποδιστεί η ναυτιλία μας να γίνει ανταγωνιστική όπως αυτό «επετεύχθη» σε βάρος π.χ. της βιομηχανίας μας. Δεν τελεί βλέπετε σε εξάρτηση από το ελληνικό κράτος και την κομματική δεσποτεία. Δεν μπορούν να καταστήσουν προβληματική την ποντοπόρα ναυτιλία μας όπως το πέτυχαν για κάθε σχεδόν άλλον παραγωγικό κλάδο της χώρας.
Ενας τρίτος λόγος είναι ότι τα πανίσχυρα και από το κόμμα καταδυναστευόμενα εργατικά συνδικάτα αδυνατούν να χειραγωγήσουν την εφοπλιστική δραστηριότητα, να προκαλέσουν δέσιμο των ποντοπόρων πλοίων της και να κάνουν καταλήψεις όπως στα ακτοπλοϊκά, ώστε κράτος και συνδικάτα να υποχρεώνουν σε υποταγή. Ευτυχώς.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
