Επρόκειτο για την κατ’ εξοχήν ένδειξη κομψότητας και ομορφιάς αλλά και βασική προϋπόθεση για έναν καλό γάμο – τα αποκαλούμενα «Πέλματα του Λωτού».
Σύμφωνα με την κινεζική παράδοση οι γυναίκες έπρεπε να έχουν όσο το δυνατόν μικρότερα πέλματα και γι’ αυτόν τον σκοπό όταν τα κορίτσια έφταναν στην ηλικία των τεσσάρων ετών υποβάλλονταν στην πανάρχαια και συνάμα βάναυση και βασανιστική πρακτική του «δεσίματος των ποδιών»: γονείς και λοιποί συγγενείς τα ανάγκαζαν να μουλιάσουν τα πόδια τους μέσα σε ειδικό διάλυμα, ώστε να μαλακώσουν, και στη συνέχεια τα έδεναν πάρα πολύ σφιχτά με επιδέσμους. Με τον τρόπο αυτό τα δάχτυλα των κοριτσιών και η καμάρα έσπαζαν προς τα μέσα και σταδιακά έδεναν τα πόδια τους όλο και πιο σφιχτά, ούτως ώστε με την πάροδο του χρόνου να πάρουν το σχήμα του λωτού.
Η απάνθρωπη αυτή πρακτική, μία από τις σημαντικότερες της κινεζικής παράδοσης, εφαρμοζόταν για μια χιλιετία, έως τις αρχές του περασμένου αιώνα, το 1911, όταν απαγορεύτηκε δια νόμου ως παρωχημένη. Στιγματίστηκε περαιτέρω μετά την επικράτηση των κομμουνιστών ενώ η τελευταία καταγεγραμμένη περίπτωση κοριτσιού που υποβλήθηκε στο «δέσιμο των ποδιών» ανάγεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Φέρεται πως αρχικά υιοθετήθηκε από τις εταίρες αφότου ένας αυτοκράτορας της δυναστείας των Τανγκ ερωτεύτηκε παράφορα μια παλλακίδα τα πόδια της οποίας ήταν ιδιαίτερα μικρά ενώ όταν χόρευε συνήθιζε να τα τυλίγει μ’ ένα κομμάτι ύφασμα από μετάξι.
Στη συνέχεια την πρακτική ασπάστηκαν τα μέλη της αριστοκρατίας αλλά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα διαδόθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, αν και παρέμεινε ίδιον των πλουσίων καθώς για τα κορίτσια, μετέπειτα γυναίκες, με τα «Πέλματα του Λωτού» ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εργαστούν.
Σήμερα, οι γυναίκες με τα «Πέλματα του Λωτού» είναι περί τις εκατό και οι περισσότερες ζουν στο Λιουγί της επαρχίας Γιουνάν στη νοτιοδυτική επικράτεια της Κίνας, μια κοινότητα γνωστή και ως το «χωριό των γυναικών με τα δεμένα πόδια». Η ζωή τους υπήρξε στην καλύτερη περίπτωση επίπονη. Οι ίδιες, ωστόσο, ενδέχεται να έχουν διαφορετική άποψη καθώς όσες ακόμα έχουν τις απαραίτητες δυνάμεις, σεβόμενες την παράδοση, εξακολουθούν να φορούν τα αποκαλούμενα «παπούτσια του λωτού» και να εξασκούνται ακόμα και στις πολεμικές τέχνες.
