Διότι, «μπρος Μακρόν και πίσω ρέμα», όπως έγραφε απογοητευμένος, προχθές, στο «Βήμα της Κυριακής», κλείνοντας το άρθρο του με τίτλο: «Μαθαίνοντας να ζούμε με το τέλος της Ιστορίας», ο Αντώνης Λιάκος .
Ένας από τους λίγους διανοητές που ακόμη εκτιμώ.
Να μάθουμε δηλαδή τα βήματα των λύκων (και του Μακρόν), προκειμένου να χορέψουμε με τους λύκους, αντί να καθόμαστε άπραγοι και εμμονικοί, έξω από τον χορό, ξέροντας όμως πολλά τραγούδια….
Και να ευχόμαστε μήπως το «τέλος της Ιστορίας τελειώσει».
Έφτασε λοιπόν καί ο Αντώνης Λιάκος στο «τέλος της αυταπάτης» μας;
Έληξε η αυτο-ανάλυση;
Κατάλαβε (εκ πείρας) πως η φιλελεύθερη κοινωνία λειτουργεί μόνο ως «μηχανισμός»;
Ότι δεν χρειάζονται «έξωθεν ρυθμίσεις που προκαλούν διαμάχες»;
Συμφώνησε με τον Κοζέβ – που τον ανέφερε – ότι «το τέλος της Ιστορίας «δεν είναι μια χρονική στιγμή, όπου υποτίθεται πως τελειώνει η Ιστορία παντού, αλλά μία συνθήκη στην οποία προχωρεί κανείς» (εδώ, εννοείται ο Τσίπρας), διότι η συνθήκη αυτή (διάβαζε : ήττα) «του επιβάλλεται με ακατάβλητη δύναμη»;
Δέχθηκε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο «φύσει πολιτικόν ζώον», αλλά και ζώο αναγκασμένο – «θέσει» – να μην αντιτίθεται στο άλλο ζώο: τον homo economicus;
Αναγνώρισε και ο Λιάκος πως η «σταθερότητα» ( βλέπε: η «ανάπτυξη») είναι το κυρίως ζητούμενο;
Και ο «αγανακτισμένος» ή ο πολιτισμένος πολίτης να «ιδρυματοποιηθεί» στο Σύνταγμα, ή στο Φεστιβάλ α λα Σύνταγμα, ή στην κυριακάτικη αρθρογραφία του α λα Φεστιβάλ;
Μπορεί «οι άνθρωποι να λειτουργούν πολιτικά», όταν το μυαλό τους τρέχει στα οικονομικά και κατατρέχεται από τα οικονομικά του homo _λύκου;
Είναι ποτέ δυνατό να χορέψει με τους λύκους;
ΥΓ. Εγώ δέν παράτησα την ακαδημαϊκή καριέρα, όπως σημειώνει ο Λιάκος – αλλά, ποιός ξέρει γιατί;- προκειμένου να γίνω σαν τον Αλεξάντρ Κοζέβ «γραφειοκράτης των Βρυξελλών».
Αντίθετα, την ολοκλήρωσα για να γράφω Θέατρο.
Εξ’ ου και προτιμώ από τον Φουκουγιάμα, τον Γιούκιο Μισίμα.
