Το επταήμερο του Διόδωρου

Νύχτα πήγα, νύχτα γύρισα από τον νέο αυτοκινητόδρομο Πατρών-Κορίνθου –τα τούνελ δεν έχουν ακόμη ονοματιστεί, μπορώ να περνάω άφοβα. Ευτυχώς που υπάρχει και ελληνική γραφειοκρατία και καθυστερεί: ώσπου να γίνουν οι πινακίδες θα έχει απολυθεί ο Χρήστος Σπίρτζης από υπουργός και ο επόμενος θα τις ξαναβαφτίσει.

Ωραίος δρόμος –τα μόνα κακά του είναι πως δεν μπορώ να τρέχω με πάνω από 200 και ότι δεν συνήθισα ακόμη να προσπερνάω αν δεν έχω ορατότητα: νομίζω πως ο δρόμος είναι πάντα διπλής κυκλοφορίας και θα μου έρθει από απέναντι αυτοκίνητο. Οταν το συνειδητοποίησα, είπα «ωραία, δεν υπάρχει πρόβλημα, να προσπεράσω» –αλλά μετά σκέφθηκα: «Και αν κάποιος από αυτούς που έρχονται από Αθήνα νομίζει πως είναι διπλής κυκλοφορίας ακόμη και μπει στο δικό μας ρεύμα;».

Και δεν προσπέρασα· ο φόβος και οι πολύπλοκες σκέψεις αχρηστεύουν τις Φεράρι.

l Πότε θα γίνει επιτέλους ο Δρόμος του Μεταξιού, να μπορώ να τρέχω σαν σίφουνας, να πηγαινοέρχομαι στο Πεκίνο; Για τα εγκαίνια και τις σχετικές κορδέλες, έχει πάει και ο Αλέξης Τσίπρας εκεί –με καλοτροχισμένο ψαλίδι· Made in China, φυσικά.

Το ανέκδοτο για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον διάλογο, όταν είχε επισκεφθεί και αυτός την Κίνα, με τον τότε κινέζο πρόεδρο («Τι πληθυσμό έχει η Ελλάδα, κύριε πρωθυπουργέ;» –«Δέκα εκατομμύρια» –«Και σε ποιο ξενοδοχείο μένετε;») ισχύει πάντα. Η Κίνα δεν είναι χώρα, είναι ήπειρος, κόσμος ολόκληρος. Μακάρι να έχει συνείδηση των μεγεθών η ελληνική αντιπροσωπεία που πήγε εκεί· είναι προϋπόθεση για να φθάσει ως εδώ κάτι από το τρισεκατομμύριο που θα επενδύσει η Αυτοκρατορία του Μέσου για να μας στείλει τα μετάξια της· για την ώρα, τρίτης κατηγορίας βιομηχανικά προϊόντα μάς στέλνει –ευτυχώς, γιατί μόνο τέτοια μπορούμε να αγοράζουμε πια.

Αλλά στον Δρόμο του Μεταξιού μία από τις λωρίδες θα είναι στρωμένη με μετάξι αντί για άσφαλτο –αυτή θα χρησιμοποιώ. Οπως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν τους κατάλληλους ποπούς, και οι δρόμοι του μεταξιού θέλουν κατάλληλα αυτοκίνητα.

Για να μη μου την κλέψουν, την ανεβάζω στο μπαλκόνι τη Φεράρι μου· έφτιαξα σύστημα σαν αυτά που έχουν στα Μετέωρα και στο Αμστερνταμ. Και έτσι την έχω συνέχεια μπροστά μου και τη γυαλίζω, τη γυαλίζω, τη γυαλίζω… –η Ιζαμπώ έχει αρχίσει να θυμώνει: «Σταμάτα να χαϊδεύεις αυτό το μηχάνημα και ασχολήσου μαζί μου».

l Αφού δεν με καταλαβαίνει η Ιζαμπώ, τι να περιμένω από το δασαρχείο Πειραιά –κανείς δεν μας καταλαβαίνει εμάς τους πλούσιους, ημερολόγιό μου: από τα 6.500 στρέμματα του Ελληνικού, μόνο τα 36,9 είναι δάσος, ανακοίνωσε το δασαρχείο. Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Φθάνουν 36,9 στρέμματα για να οργανώνουμε κυνήγι αλεπούς, με άλογα που θα χλιμιντρίζουν ανυπόμονα, σκυλιά που θα γαβγίζουν ενθουσιασμένα, κόρνα που θα ηχούν εορταστικά και κόκκινες ζακέτες που θα λάμπουν στον ήλιο;

Τι Μακρόν, τι Περόν

Η κυβέρνηση, όπως έχει αριστερό καθήκον, σκέφτεται τις φτωχές καθαρίστριες: «Δεν τίθεται ζήτημα επιστροφής χρημάτων από οποιονδήποτε δεν έχει πληρωθεί» ανακοίνωσε θριαμβευτικά το Μαξίμου –και γελάω ακόμα.

Γιατί το Ελεγκτικό Συνέδριο αποφάσισε φυσικά να επιστρέψουν τους μισθούς όσες καθαρίστριες πληρώθηκαν –αυτές που τους ανανέωναν τις συμβάσεις παρανόμως οι φιλάνθρωποι υπουργοί Κατρούγελως, Βερναρδάκης, Σκουρλέτης.

Το Σύνταγμα του 2001 είναι σαφές: παρατάσεις συμβάσεων και μονιμοποιήσεις συμβασιούχων απαγορεύονται. Αλλά ονειρεύονται και οι τρεις τους να γίνουν πρόεδροι Δημοκρατίας και βαδίζουν στα χνάρια του Προκόπη Παυλόπουλου –μόνο που αυτός ως νομικός ήξερε τα κόλπα και έκανε κάτι ψευτοδιαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.

Μα δεν ντρέπονται λιγάκι; Με τις καθαρίστριες, ό,τι πιο φτωχό υπάρχει στο Δημόσιο, να κάνουν τα ψηφοθηρικά κόλπα τους, ότι μπορούν και διορίζουν; Να διατάζουν τους δήμους να τις κρατήσουν; Αυτοί που «είναι κάθε λέξη του Συντάγματος»; Είναι κάθε λέξη της πλατείας Συντάγματος την εποχή που κάθε αγανακτισμένος ακροδεξιός ή ακροαριστερός έλεγε το μακρύ του και το κοντό του.

Για τον Χρήστο Βερναρδάκη δεν ξέρω, αλλά είναι σαφές ότι από όπου πέρασαν και όπου βρίσκονται Κατρούγελως – Σκουρλέτης ρημαδιό τα κάνουν. Εντάξει, το πανεπιστήμιο το τέλειωσαν με το «συνδικαλιστικό πεντάρι» –δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο πώς κατάφεραν να τα τελειώσουν;

Αλλά είναι γενικότερο το κακό με την κυβέρνηση και την καθυστέρησή της: η Ευρώπη πανηγυρίζει για τον μακρονισμό που επικράτησε στη Γαλλία, η κυβέρνηση τιμά τα κατάλοιπα του περονισμού. Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη –τι Μακρόν, τι Περόν –τι Σύνταγμα, τι πλατεία.

l Δεν φτάνει που το Ελεγκτικό Συνέδριο κάνει ό,τι του κατέβει, βγαίνει και η Eurobank και υποστηρίζει πως θα χρειαστούν «αρκετά χρόνια» για να μειωθεί η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα, ενώ ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε στο Υπουργικό Συμβούλιο πως θα βρισκόμαστε εκεί σε πέντε χρόνια –την εθνικοποιείς ή δεν την εθνικοποιείς, ημερολόγιό μου; Περόν μάς χρειάζεται, είναι σαφές.

l Τώρα που αγόρασα Φεράρι, μήπως να αγοράσω και τον ΔΟΛ; Γίνεται να έχεις Φεράρι χωρίς να έχεις έναν σταθμό, μια εφημερίδα, έναν ιστότοπο –κάτι που να παινεύει εμένα και για τη Φεράρι μου, τέλος πάντων;

Αγοράζοντας τον ΔΟΛ θα τα έχω όλα αυτά σε συσκευασία ενός –βέβαια, υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τους δημοσιογράφους εκεί. Γράφει κάποιος συνονόματός μου διάφορα σαρδανάπαλα και γελά ο κόσμος, νομίζουν οι γνωστοί και φίλοι ότι τα γράφω εγώ, με εκθέτει. Αυτός θα απολυθεί –και θα γράφω στη θέση του εγώ, να αποκαταστήσω τη φήμη μου· έστω και μόνο για αυτόν τον λόγο αξίζει να αγοράσω τον ΔΟΛ.

Ως τις 31 του μηνός έχω καιρό –πρέπει να συνεννοηθώ με τον τραπεζίτη μου. Να δούμε τι έχει μείνει μετά την αγορά της Φεράρι και την πληρωμή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Το πολύ πολύ, να βάλει και η Ιζαμπώ τα χρυσαφικά της –ή και το κάστρο της, γιατί όχι; Αλλά πρέπει να την πείσω –θα πάψω να γυαλίζω τη Φεράρι.