ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ στο άλμα επί κοντώ, αμφοτέρων των φύλων (Στεφανίδη – Φιλιππίδης), προσφέρονται στον χαρακτηρισμό του «εθνικού αγωνίσματος». Και ασφαλώς κίνητρο για προσέλκυση νέων παιδιών που έχουν κατά νου τον ταλαντούχο Καραλή. Ωστόσο η ισχνή γνώση των πολλών ως προς την προϊστορία τοποθετεί την αφετηρία σε έναν πραγματικό άθλο όπως είναι το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης από έναν πρωταθλητή με τον δυναμισμό του Γιώργου Ρουμπάνη. Αν όμως κάνουμε άλμα στον χρόνο θα συναντήσουμε την αφετηρία εδώ και 121 χρόνια… Εννοούμε τους Ολυμπιακούς του 1896.
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ του Βικέλα και Λούη ο ανανεωμένος ελληνικός αθλητισμός είχε αρκετούς πρωτοπόρους ολυμπιονίκες. Την εποχή εκείνη τα μετάλλια ήσαν δύο (ασημένιο και χάλκινο. Το χρυσό προστέθηκε στο Παρίσι στην επόμενη διοργάνωση). Η αφετηρία του ελληνικού άλματος επί κοντώ χάθηκε –ως μνήμη –μέσα στην παλλαϊκή διπλή επιτυχία στον μαραθώνιο (Λούη – Βασιλάκου).
ΑΥΤΟΠΤΗΣ μάρτυρας ο Χαράλαμπος Αννίνος που έχει περιγράψει τα των αγώνων στο κλασικό βιβλίο που εκδόθηκε αμέσως μετά τη λήξη των αγώνων από τον Κάρολο Μπεκ:
«Το αγώνισμα τούτο με θεαματικόν ενδιαφέρον κατορθεί προς στιγμήν να συγκρατήσει την προσοχήν του κοινού το οποίον αρχίζει ήδη να ανυπομονή επειδή πλησιάζει η ώρα της αφίξεως των εκ του μαραθώνος δρομέων.
Η υπεροχή των αμερικανών Τάυλερ και Χόουτ καταφαίνεται ευθύς εξ αρχής. Εχοντες ίδια (δικά τους) μακρά και στερεά ακόντια… πηδώσι μετά καταπληκτικής ευχερείας υπεράνω της εγκαρσίας ράβδου (:) ήτις ολονέν υψούται…».
Οι τρεις Ελληνες δεν μπορούν να τους συναγωνισθούν. Πρώτος αποσύρεται ο Ξυδάς (του νεοσύστατου αλλά θησιγενούς Αθλητικού Ομίλου Αθηνών) με 2μ.80. Και τότε έρχεται το παλλαϊκό παλιρροϊκό ρεύμα με την είσοδο των μαραθωνοδρόμων. Το αγώνισμα διακόπτεται… Ξαναρχίζει, ενώ ο κόσμος φεύγει… Τελικά, τρίτος ο Δαμάσκος (2μ.90 και ο Θεοδωρόπουλος 2μ.85).
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ παραμένουσι «θεώμενοι την μεταξύ των Αμερικανών μονομαχίαν επιδαψιλεύοντας εις αυτούς περιποιήσεις διότι ένεκα της προϊούσης ώρας και του αισθητώς καθισταμένου ψύχους έχουσιν ανάγκην προστριβών και ποτών τονικών» (άλλος χρονικογράφος αναφέρει ότι η φροντίδα αυτή καλύφθηκε από έλληνες συναθλητές. Τελικώς ο Τάυλερ υπερτερεί πηδήσας 3μ.30 ενώ ο Χόουτ 3μ.25. Αυτή είναι η ρίζα του ελληνικού άλματος επί κοντώ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
