Γκάι Ρίτσι: «Δεν υπάρχουν στην έκφραση κανόνες»

«Να σας πω την αλήθεια, δεν με ενδιέφερε και τόσο η πολιτική ατζέντα στην ταινία» θα απαντήσει κοφτά ο Γκάι Ρίτσι όταν προκύπτει το θέμα των προφανών πολιτικών προεκτάσεων της τελευταίας ταινίας του, «Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού». Και προκύπτει διόλου τυχαία: ο ανερχόμενος βρετανός ηθοποιός Τσάρλι Χάναμ που βλέπουμε στον ρόλο του τίτλου δεν παραπέμπει τόσο σε βασιλιά όσο σε επαναστάτη του… εργατικού προλεταριάτου σε μια ταινία που εν τέλει, είτε ο σκηνοθέτης της το θέλει είτε όχι, δοξάζει την έννοια της εξέγερσης κατά της διεφθαρμένης εξουσίας και της αδικίας. Στον μύθο που βλέπουμε στην ταινία, που από την περασμένη Πέμπτη προβάλλεται στις αίθουσες, πολύ πριν ο Αρθούρος χριστεί βασιλιάς, οργανώνει εξέγερση κατά του σφετεριστή της εξουσίας θείου του Βόρτιγκερν (ένας Τζουντ Λο άψογος σε ρόλο μοχθηρού αντιήρωα με σαιξπηρική αύρα) και είναι πολύ πιθανόν ότι με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ο τελευταίος «Αρθούρος» του σινεμά συνάδει με το κλίμα της εποχής μας. Αυτό τουλάχιστον πιστεύει ο ίδιος ο Τσάρλι Χάναμ. «Και όμως, είναι από την εσωτερική μάχη του καθενός που αρχίζουν όλα» θα συνεχίσει ο Ρίτσι, αγέλαστος, σχεδόν βλοσυρός, ίσως αρκετά κουρασμένος από το να μιλάει ασταμάτητα για την ταινία του τις τελευταίες ημέρες στο πλαίσιο της προώθησής της. «Το τι γίνεται αργότερα είναι απλώς το αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής μάχης. Η μάχη μέσα μας είναι εκείνη που ανέκαθεν με ενδιέφερε».

Βρισκόμαστε σε μια τεράστια αίθουσα στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ένα ανορθόδοξα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το τέλειο ντεκόρ για αυτή τη συνέντευξη, αφού η Στρογγυλή Τράπεζα είναι συνώνυμη με τον απόλυτο βρετανικό μύθο, τον μύθο του βασιλιά Αρθούρου. Η αίθουσα βρίσκεται στο ισόγειο του Claridge’s στην Park Lane, που με τη σειρά του είναι ένα από τα πιο θρυλικά και πολυτελή ξενοδοχεία του Λονδίνου. Ο Γκάι Ρίτσι δεν δείχνει να βρίσκεται σε τόσο καλή διάθεση. Εχοντας βρεθεί σε εκατοντάδες συνεντεύξεις, μου κάνει μεγάλη εντύπωση βλέποντας έναν καλλιτέχνη να μη θέλει να μιλήσει καθιστός παρά να παραμένει όρθιος (!) καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησής μας. Σαν να θέλει να φύγει.

Φρεσκάροντας το παλιό

Στον «Βασιλιά Αρθούρο: Ο Θρύλος του Σπαθιού» θα βρούμε εξεγέρσεις καταπιεσμένων, άγριες μάχες σε κάστρα με ανθρώπους και τέρατα, σκηνές βίας ανατριχιαστικής βαρβαρότητας, βιντεοκλιπίστικο μοντάζ που στην αρχή σε ζαλίζει αλλά μετά το συνηθίζεις και μοντέρνους διαλόγους που παραπέμπουν σε ταινίες όπως οι «Δύο καπνισμένες κάννες» και «Snatch», δύο σούπερ μοντέρνες αστικές περιπέτειες, επίσης του Ρίτσι. Μάλιστα υπάρχει μια σκηνή όπου ο Τζουντ Λο ψιθυρίζει κάτι σε ένα… κομμένο αφτί, θαρρείς ότι ο Ρίτσι κλείνει και το μάτι στον Κουέντιν Ταραντίνο που έχει μια παρόμοια σκηνή στο «Reservoir Dogs» (ο Ρίτσι αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι επηρεάστηκε από την ταινία).

«Είναι απαραίτητο να σεβόμαστε αλλά και να μη σεβόμαστε τα κινηματογραφικά είδη, με την έννοια ότι δεν υπάρχουν απόλυτοι και αυστηροί κανόνες στο πώς ο καθένας θέλει να εκφραστεί» θα πει ο σκηνοθέτης που μέχρι και ρόλο στον φίλο του τον Ντέιβιντ Μπέκαμ έδωσε στον «Βασιλιά Αρθούρο» (ο πρώην μέσος κάνει ένα πέρασμα). «Με ρωτούν καμιά φορά τι χρειάζεται για να γίνει κανείς σκηνοθέτης και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση γιατί ο καθένας μας πρέπει να βρει τη φωνή που του ταιριάζει σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό δεν διδάσκεται, έρχεται από το μέσα μας. Το ίδιο θα έλεγα και για τα κινηματογραφικά είδη. Χρειάζονται απεικόνιση και νομίζω ότι είναι σημαντικό αυτή η απεικόνιση να φρεσκάρεται και να ανανεώνεται». Για τον Ρίτσι αυτό που κάθε σκηνοθέτης οφείλει να κάνει είναι να παραμένει πιστός στον αυθεντικό ρυθμό που το ίδιο το φιλμ που γυρίζει του έχει εξαρχής ορίσει. «Αλλά τον ρυθμό θα πρέπει να τον βρει πρώτα και αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν σκηνοθέτη, γιατί ουσιαστικά καλείται να βρει τον ρυθμό της έκφρασής του. Αν είχα στο μυαλό μου να αντιμετωπίσω χιουμοριστικά τον μύθο του Αρθούρου όπως μου έχουν πει, τότε θα έπρεπε να παίξω στο γήπεδο των Μόντι Πάιθον, κάτι που δεν με ενδιέφερε».

Πληθωρικός σκηνοθέτης, ο Γκάι Ρίτσι αρέσκεται να βλέπει ταινίες μεγάλης διάρκειας. Μεγάλες σε διάρκεια είναι και οι ταινίες που γυρίζει ο ίδιος, απλώς το αποτέλεσμα που βλέπουμε είναι πολύ πιο σύντομο. Είπε μάλιστα ότι ο «Βασιλιάς Αρθούρος» του θα μπορούσε να έχει διάρκεια πέντε ώρες. Βέβαια δεν μπορεί να κρατήσει το υλικό ως το τέλος και σε αυτό παραδέχεται ότι τον βοηθά το κοινό. «Είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις μια ταινία μόνος από το να τη βλέπεις με κόσμο γύρω σου» είπε. «Η ταινία παίζει διαφορετικά όταν υπάρχει κι άλλος κόσμος μέσα στο δωμάτιο».

Παρόμοια «φρεσκαρίσματα» σε κινηματογραφικά είδη εξάλλου, ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει κάνει στο παρελθόν δουλεύοντας πάνω σε άλλους μύθους: ο Σέρλοκ Χολμς για παράδειγμα, που ο Ρίτσι παρουσίασε το 2009 με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στον ρόλο, δεν είχε καμία σχέση με τον φλεγματικό ντετέκτιβ που όλοι έχουμε στο μυαλό μας από τα μυθιστορήματα του Αρθουρ Κόναν Ντόιλ ή από τις περισσότερες ταινίες που προηγήθηκαν εκείνων του Ρίτσι. Είναι μια heavy metal εκδοχή του ήρωα, μέσω της οποίας ο σκηνοθέτης κατάφερε να τον ανανεώσει και να τον κάνει πιο προσιτό στο σύγχρονο κοινό, κάτι που τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Παρομοίως, η προτελευταία ταινία του «Κωδικό όνομα UNCLE» δεν ακολουθεί τα βήματα μιας κλασικής στην όψη (και στο πνεύμα) ψυχροπολεμικής περιπέτειας. Ενώ είναι ταινία εποχής (δεκαετία του 1960), σου δίνει την εντύπωση μιας μοντέρνας ματιάς πάνω σε ένα παλιό είδος. «Οι ταινίες μου αρέσουν σε ένα συγκεκριμένο κοινό και πολύ πιθανόν αυτός ο κόσμος να εργάζεται σε παρόμοιους ρυθμούς με εμένα» είπε. «Και πιστεύω ότι αν δεν μένω συγχρονισμένος με αυτόν τον ρυθμό, το αποτέλεσμα θα ήταν μια προσβολή των αισθήσεων».