Εικαστικά σενάρια ζωής

Ο κύριος ΝΠ ανοίγει τα χαρτιά του και εκθέτει τη συλλογή του. Στο διώροφο σπίτι της οδού Τσάμη Καρατάσου 51 στο Κουκάκι. Εχει στην κατοχή του έργα των Νίκου Αλεξίου, Λίζης Καλλιγά, Αναστασίας Δούκα, του Γιώργου Χατζημιχάλη, του Lucas Samaras και της Farida El Gazzar, μεταξύ άλλων, αλλά και πλήθος τσουκάλια, υφαντά και χρηστικά αντικείμενα. Η συλλογή του είναι βεβαίως ένας μικρός αντικατοπτρισμός των λαβυρίνθων του μυαλού και του ψυχισμού του, και ο ίδιος η αφετηρία για μια επιμελητική έρευνα και μια ενδιαφέρουσα έκθεση. Γιατί, όχι, ο ΝΠ δεν υπάρχει. Είναι μια ιδέα ή μια απόπειρα να διερευνήσουμε πώς ο καθένας προσπαθεί να ταξινομήσει την αχαλίνωτη φαντασία του και να βρει μέσα στις απεριόριστες δυνατότητές της μια ισορροπία.

Η έκθεση είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησε από τη σκέψη «τι σημαίνει να αφηγείται κανείς τη ζωή ενός ανθρώπου» και «τι σημαίνει να συλλέγεις ιδέες, σκέψεις». Να είσαι ένας ασήμαντος άνθρωπος, όπως ο ΝΠ, και παρ’ όλα αυτά να κατορθώνεις να δημιουργήσεις μια τόσο ιδιαίτερη συλλογή. Εχει να κάνει με το βλέμμα, με το πώς κοιτάζουμε, πώς αξιολογούμε, πώς αποφασίζουμε τι έχει σημασία και τι όχι. Μια άλλη «ιστορία» που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό το πρωταρχικό αφήγημα είναι η διερεύνηση του τι σημαίνει να γίνεται ένας καλλιτέχνης αυτό που αποκαλούμε «εμβληματικός». Ορισμένοι από αυτούς που συμμετέχουν στην έκθεση είναι πολύ γνωστοί αλλά τα έργα με τα οποία είναι παρόντες δεν είναι τα πιο χαρακτηριστικά τους, αυτά που θα περίμενε κανείς να έχουν δημιουργήσει.

Το εξηγεί η Μαρία-Θάλεια Καρρά η οποία μαζί με την Ολγα Χατζηδάκη επιμελείται το σύμπαν του κυρίου ΝΠ αλλά και το πρόγραμμα της locus athens, του ανεξάρτητου οργανισμού σύγχρονης τέχνης που δραστηριοποιείται σε άγνωστα, ξεχασμένα κτίρια, δημόσιους χώρους ή και ανενεργά εργοστάσια. Από τις πρώην σχολές Δοξιάδη και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης Αγγελικής Χατζημιχάλη ως το community project Αιγάλεω Σίτι και την οικοτεχνία νήματος Μέντη, η locus athens, η οποία ιδρύθηκε το 2004 από την κυρία Καρρά και τη Σοφία Τουρνικιώτη, αναζητεί κάθε φορά τον νέο χώρο που θα στεγάσει, θα φιλοξενήσει, θα συν-σκηνοθετήσει την κάθε έκθεση ή δράση τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιλέχθηκε ένα σπίτι που χτίστηκε στα 1910 ως ένας χώρος που αποσκοπεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι «μπαίνεις στο σπίτι αυτού του ανθρώπου αλλά πιο πολύ μπαίνεις στον εγκέφαλό του», όπως λέει η κυρία Καρρά, κάτι που επιτυγχάνεται και χάρη στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του αρχιτεκτονικού γραφείου AREA.

Η νομαδικότητα εξάλλου ήταν από την αρχή μια πρωταρχική επιδίωξη, «πρωτίστως μας δίνει μια πολύ μεγάλη ελευθερία. Δευτερευόντως μας ενδιαφέρουν οι χώροι οι οποίοι για κάποιον λόγο δεν έχουν περάσει στη συλλογική συνείδηση της πόλης και προσπαθούμε μέσα από τις δράσεις μας να επισημάνουμε την παρουσία τους. Θα θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν χάρτη με νέα τοπόσημα χάρη στις εκθέσεις, τις ομιλίες, τα community projects από τα οποία θα προκύπτουν νέες στρώσεις της ιστορίας της πόλης. Επίσης, όταν μετακινείσαι, προσελκύεις άλλο κοινό κάθε φορά, κάτι που μας δίνει μια μεγάλη επιμελητική ελευθερία προκειμένου να δημιουργούμε μια διαφορετική αφήγηση, μια νέα ιστορία».