«Ξυπνά το έθνος και ανακλαδίζεται.
Προσδοκά να του χαμογελάσουν οι θεοί.
Με αστραφτερή οδοντοστοιχία.
Πέφτει, όπως πάντα, σιγανή βροχή
Και κάποιες βόμβες σε νοσοκομεία.
Χώνει το χέρι του στην τσέπη και μετρά.
Κάνα δυό τελευταία τσιγάρα.
Ανάβει ένα και κοιτάει την κάφτρα του.
Μέχρι να αποφοιτήσουν τα παιδιά.»
ΥΓ1.
Από την τελευταία συλλογή της Δήμητρας Χριστοδούλου: «Παράκτιος
οικισμός», στις εκδόσεις Μελάνι.
ΥΓ2
Αλλά γιατί οι στίχοι αυτοί, μου φέρνουν στο νου τον αγώνα και την αγωνία όσων εργάζονται απλήρωτοι στον ΔΟΛ;
(Και προφανώς δεν σκέφτομαι τους συνεργάτες εκείνους που δεν εξαρτώνται από τα «συμφέροντα» και τους τραπεζίτες).
