«Θα ήθελα απόψε να απευθύνω έναν χαιρετισμό σ΄ αυτούς που ψήφισαν την αντίπαλό μου κυρία Λεπέν. Γνωρίζω τον διχασμό του έθνους μας που οδήγησε κάποιους σε μία ακραία ψήφο. Γνωρίζω τον θυμό, τις αμφιβολίες ,την ανησυχία που κάποιοι εξέφρασαν. Είναι ευθύνη μου να σας ακούσω δίνοντας μάχη ενάντια σε όλες τις μορφές ανισοτήτων ,διασφαλίζοντας την ασφάλειά σας ,και να εγγυηθώ την ενότητα του έθνους.»
Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που είπε ο Εμανουέλ Μακρόν αμέσως μετά την νίκη του στις εκλογές της Κυριακής απευθυνόμενος στα περίπου 10 εκατομμύρια Γάλλους που ψήφισαν την ακροδεξιά Μαρί Λεπέν. Μάλιστα όταν το συγκεντρωμένο μπροστά από την πυραμίδα του Λούβρου πλήθος των υποστηρικτών του άρχισε τα «γιούχα» ακούγοντας το όνομα της Λεπέν, εκείνος ζήτησε αμέσως να σταματήσουν οι αποδοκιμασίες και να προσθέτοντας ότι σέβεται τους αντιπάλους.
Ο 39χρονος πρώην τραπεζίτης, δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Ούτε κατάγεται από μεγάλη πολιτική οικογένεια. Είναι ένας τεχνοκράτης με μικρή πολιτική εμπειρία αλλά καλές σπουδές, με κατάρτιση και όραμα, ο οποίος προτιμήθηκε από τον γαλλικό λαό επειδή κινείται στο πολιτικό κέντρο, αντιστάθηκε στον λαϊκισμό κι είχε το θάρρος να διαφοροποιηθεί από τα υπάρχοντα παραδοσιακά κόμματα και να προτείνει με καθαρά λόγια την δική του λύση για τα προβλήματα της Γαλλίας.
Οι συγκρίσεις με την Ελλάδα είναι δυστυχώς απογοητευτικές. Όχι μόνον γιατί δεν υπάρχει κανείς Μακρόν στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά ,κυρίως, επειδή, ακόμη κι αν υπήρχε, δεν θα μπορούσε να αναγνωρισθεί .
Από έναν λαό που ζει σε μια μόνιμη σύγχυση αδυνατεί να βάλει τις προτεραιότητές του σε τάξη, δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους ,δεν μπορεί να αντιληφθεί τα μοναδικά προτερήματα και την ξεχωριστή θέση της χώρας του και πνίγεται στην μικροπολιτική μιζέρια, αναπολώντας μεγαλεπήβολα σχέδιά του που χτίστηκαν άρον – άρον στην άμμο τα χρόνια της φούσκας και της ευζωίας με δανεικά. Έναν λαό που δεν έχει ξεκάθαρο όραμα για το μέλλον του, πνίγεται στις ιδεοληψίες και τα στερεότυπά του, και φορτώνει όλα τα δεινά που τον έχουν βρει στους άλλους – κατά προτίμηση στους ξένους.
Αντίθετα ο γαλλικός λαός, αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα της εποχής και την παγκόσμια αναταραχή που γέννησε τον Τράμπ, τον ISIS και το Brexit, έδειξε για μία ακόμη φορά να έχει την δημοκρατική κουλτούρα, την ιστορική εγρήγορση και την κοινωνική ευαισθησία να δει μακριά και ξεκάθαρα και να γυρίσει την πλάτη του στους φτηνούς λαϊκιστές ,τους κινδυνολόγους ,και τους ξεδιάντροπους ρατσιστές. Και να στηρίξει την μετριοπάθεια, την λογική, τον πολιτισμό και την ισχυρή Ευρώπη, στο πρόσωπο του αλεξιπτωτιστή Μακρόν.
Στη Γαλλία ο νέος Πρόεδρος αναγνωρίζει τις αγωνίες, την ανασφάλεια, τον φόβο των ψηφοφόρων της ακροδεξιάς αντιπάλου του προσπαθώντας να ενώσει τον λαό του. Στην Ελλάδα ο δύο φορές εκλεγμένος Πρωθυπουργός ποντάρει και καλλιεργεί συνεχώς το διχασμό και το κοινωνικό μίσος βροντοφωνάζοντας στους ψηφοφόρους του : «Εμείς ή αυτοί».
Στη Γαλλία ο Μακρόν βάζει πρώτο στόχο την μεγάλη και ισχυρή Ευρώπη μέσα από την οποία η Γαλλία θα αναπτυχθεί και θα μεγαλουργήσει. Στην Ελλάδα ο Τσίπρας επαναλαμβάνει την αντίθεσή του στην Ευρώπη των νεοφιλελευθέρων, αποκαλεί τους δανειστές «εχθρούς» και ποντάρει στην νίκη των ακραίων δυνάμεων στις ευρωπαϊκές εκλογές ,πιστός στο δόγμα «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».
Στο Παρίσι ελπίζουν στην αναβίωση του γαλλογερμανικού άξονα που θα καθοδηγήσει με ρεαλισμό και κοινό σχέδιο την έξοδο της Ευρώπης από την κρίση Στην Αθήνα βλέπουν τον κόσμο να προχωράει με βάση τις επαναστατικές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ χέρι – χέρι με τους Ποδέμος, το Ντε Λίνκε, τον Μελανσόν στο πρότυπο του Τσάβες και του Μαδούρο .
Όπου και να γυρίσει κανείς η (σημερινή) Ελλάδα τον πληγώνει.
