Πόλεμος μέχρις εσχάτων για την «ψυχή»της Γαλλίας

Στη γειτονιά του Εμανουέλ Μακρόν, στο αριστοκρατικό 7ο διαμέρισμα του Παρισιού, δεν βρίσκεις εύκολα ψηφοφόρο της Μαρίν Λεπέν να σου μιλήσει. Eδώ, μια ανάσα μακριά από τον Πύργο του Αϊφελ και το Mέγαρο των Απομάχων με τον χρυσό τρούλο, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, οι κάτοικοι στηρίζουν τον υποψήφιο του En Marche!

Οι Μακρόν μένουν στη λιθόστρωτη οδό Κλερ, ανάμεσα σε σικάτες μπουτίκ και κοσμικά εστιατόρια, όπου πάνοπλοι αστυνομικοί φυλάνε μέρα-νύχτα σκοπιά στις γωνίες. Στην μπρασερί απέναντι στήνεται κόσμος για να δει τον 39χρονο υποψήφιο ή έστω τη γυναίκα του, την 63χρονη Μπριζίτ, αλλά εκείνοι μπαίνουν και βγαίνουν από το γκαράζ, πίσω από σκούρα τζάμια αυτοκινήτων.

Μιλάμε βέβαια για ένα από τα πιο εύπορα καρτιέ της πρωτεύουσας, καθόλου αντιπροσωπευτικό για όλη τη χώρα αλλά πολύ ενδεικτικό για το ποιος είναι ο ανεξάρτητος κεντρώος, πρώην τραπεζίτης και υπουργός Οικονομίας των Σοσιαλιστών, που καταπώς όλα δείχνουν θα εκλεγεί απόψε το βράδυ ο νέος, και ο νεότερος σε ηλικία, πρόεδρος της Γαλλίας.

«Και οι δύο φιναλίστ μιλάνε συνέχεια για τη Γαλλία, για την «ψυχή του έθνους» που πρέπει να σωθεί. Κάνουν πόλεμο μέχρις εσχάτων για τη Γαλλία, αλλά δεν μιλάνε για την ίδια χώρα, ούτε απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο» μας λέει ο Ζαν-Μαρκ Ντανιέλ, καθηγητής Πολιτικής Οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο ESPC Europe στο Παρίσι και αρθρογράφος στην εφημερίδα «Les Echos».

«Η Γαλλία είναι σήμερα πιο διχασμένη παρά ποτέ ανάμεσα σε δύο πολιτισμικά μοντέλα, τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον αυταρχικό εθνολαϊκισμό. Αυτό που είναι τρομακτικό είναι το επίπεδο μίσους που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου εναντίον των αντιπάλων τους, όχι μόνο των αλλοδαπών αλλά και των πολιτικών, των ΜΜΕ, των επιχειρήσεων κ.λπ.Οποιος έχει άλλη άποψη χαρακτηρίζεται αυτομάτως «εχθρός του λαού»» μας λέει και ο Ζαν-Ιβ Καμί, συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής στο Παρατηρητήριο Ριζοσπαστικών Πολιτικών (ORAP) στο Παρίσι.

Χωρισμένη στα δύο

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πραγματικά τη Γαλλία χωρισμένη σχεδόν στα δύο: 60% για τον Μακρόν, 40% για τη Λεπέν. Οι δικοί της ψηφοφόροι δεν μένουν στο 7ο στο Παρίσι. Είναι η άλλη, η βαθιά, η ξεχασμένη Γαλλία που ξυπνάει νωρίς, δουλεύει σκληρά και παλεύει να τα βγάλει πέρα, όπως λέει η Λεπέν.

Σε μια χώρα όπου δεν αγοράζεις ούτε τσίκλες με 1 ευρώ, οι χαμηλόμισθοι, οι συνταξιούχοι, για να μη μιλήσουμε για τους ανέργους (10% του πληθυσμού), έχουν γίνει προνομιακό ακροατήριο για τον ακροδεξιό εθνολαϊκισμό της 48χρονης Μαρίν. Γι’ αυτό την είδαμε να τρέχει σε υπαίθριες αγορές, σε εργοστάσια, να ανεβαίνει σε μηχανότρατα με ψαράδες.

Ο Μακρόν έκανε τις δικές του συμβολικές κινήσεις, πηγαίνοντας σε μνημεία του Ολοκαυτώματος και στοSarcelles, υποβαθμισμένο προάστιο μεταναστών. Ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους που φώναζαν «Mακρόν πρόεδρος!» είπε ότι η Λεπέν «δεν μπορεί να έλθει σε μια γειτονιά σαν αυτή. Γιατί τι θέλει; Θέλει να διώξει αυτούς τους ανθρώπους από τη Γαλλία».

Και βέβαια ο πόλεμος κορυφώθηκε στο μεγάλο ντεμπά της Τετάρτης, όπου η Λεπέν έδωσε ρεσιτάλ επιθετικότητας και ο Μακρόν την κατηγόρησε πολλές φορές για «κήρυγμα μίσους και διχασμού». Για τις θέσεις της για την οικονομία και το ευρώ, της είπε πολλές φορές ότι λέει «ανοησίες», ενώ εκείνη τον χαρακτήρισε «υποταγμένο» στα μεγάλα συμφέροντα, χαϊδεμένο της ολιγαρχίας, της ΕΕ και της Μέρκελ. Επίπεδο χαμηλό, που δεν ταιριάζει στο ύψος του αξιώματος, αποφάνθηκε την επομένη ο Τύπος –αν και το 63% βρήκε τον Μακρόν «πιο πειστικό».

Υπάρχουν όμως και οι ni/ni, αυτοί που δεν θέλουν «ούτε τον τραπεζίτη ούτε τη φασίστρια», «ούτε την πατρίδα ούτε τα αφεντικά» («ni patrie ni patron»).

«Ο Μακρόν θεωρείται ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες των πιο αντιδημοκρατικών πολιτικών υπέρ της αγοράς και της αντικοινωνικής πολιτικής του Φρανσουά Ολάντ, όπως οι μεταρρυθμίσεις του εργατικού δικαίου οι οποίες ξήλωσαν δικαιώματα των εργαζομένων. Αν εκλεγεί, υπόσχεται μια σκληρή έκδοση των μεταρρυθμίσεων που κατέστρεψαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η Λεπέν, πάλι,προτείνει ένα αυταρχικό καθεστώς στο οποίο θα μπορούσαν να αναπτυχθούν οι παλιές εμμονές του γαλλικού φασισμού: εκφοβισμός των μουσουλμάνων, μίσος για τους μετανάστες, περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών, αντιευρωπαϊσμός» μας λέει ο Φιλίπ Μαρλιέρ, γάλλος καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο UCL στο Λονδίνο, που πέρασε τη Μάγχη για να ψηφίσει στο Παρίσι.

Και συμπληρώνει: «Η στρατηγική τηςείναι σαφής: παρουσιάζει τον Μακρόν ως μαριονέτα των χρηματοπιστωτικών αγορών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της παγκοσμιοποιημένης ελίτ. Σαν «Ολάντ τζούνιορ», μέρος του κατεστημένου και της «Αριστεράς του χαβιαριού». Αντιθέτως, η ίδια εμφανίζεται ως «γυναίκα του λαού», υπερασπίστρια των εργαζομένων, του εθνικού συμφέροντος, σκληρή σε θέματα τζιχαντιστικής τρομοκρατίας, και πραγματική πατριώτισσα».

Απειλή η αποχή

Η αποχή, κυρίως από την Αριστερά, είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον Μακρόν. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το σύνθημα «Ούτε Mακρόνούτε Λεπέν» κερδίζει δυναμική. Και hashtagsόπως #SansMoiLe7Mai (Χωρίς Εμένα στις 7 Μαΐου) είναι δημοφιλή.

«Αυτά είναι ενδείξεις ακραίας πολιτικής σύγχυσης και απόδειξη της «αποδαιμονοποίησης» τουΕθνικού Μετώπουστο μυαλό των ψηφοφόρων. Ορισμένοι αριστεροί υποστηρίζουν ότι «ο νεοφιλελευθερισμός είναι τόσο κακός, αν όχι χειρότερος, από τον φασισμό». Αλλοι πιστεύουν ότι αν δεν λάμψει στην προεδρία ο Μακρόν, η νίκη της Λεπέν το 2022 είναι εξασφαλισμένη. Ξεχνάνε ότι η μεγάλη αποχή θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή τη νίκη της Λεπέν ήδη από το 2017» λέει ο Μαρλιέρ.

«Δημοσκόπηση αυτής της εβδομάδας έδειξε ότι τo 65% των ψηφοφόρων της ριζοσπαστικής Αριστεράς του Ζαν-Λικ Μελανσόν (19,5% στον πρώτο γύρο) θα κάνει αποχή ή θα ψηφίσει λευκό και το 20% θα προτιμούσε τη Λεπέν! Αυτό είναι τρομερά ανησυχητικό, καμπάνα κινδύνου προς τους εφησυχασμένους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης» καταλήγει ο συνομιλητής μας.