Η δημοκρατική παράταξη, με την ευρεία του όρου έννοια, έχει κατά γενική ομολογία πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της σύγχρονης Ελλάδας.
Ηγήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, έπειτα από το μεγαλειώδες λαϊκό κίνηµα του 1909, υπό την καθοδήγηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, της εθνικής ανασυγκρότησης, αλλά και αργότερα, πάλι υπό την ηγεσία του, διαχειρίστηκε την καταστροφή του 1922 και έθεσε τις βάσεις του αστικού εκσυγχρονισµού της χώρας στα χρόνια του Μεσοπολέµου.
Στη βάση του αντιµοναρχικού αγώνα και της επικράτησης του δηµοτικισµού, από την οποία ξεπήδησε το µοναδικό για βαλκανική χώρα κύµα εκπαιδευτικής µεταρρύθµισης, οικοδοµήθηκε η µεγάλη δηµοκρατική παράταξη που σήκωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα και την κατέστησε πρωταγωνίστρια στην ευρύτερη περιοχή και στον κόσµο.
Από τις τάξεις της, από τις προσωπικότητες που συνδέθηκαν µαζί της, ανεδείχθη το µεταρρυθµιστικό και νεωτερικό πνεύµα που χαρακτηρίζει ακόµη και σήµερα µεγάλα τµήµατα της ελληνικής κοινωνίας.
Ιδιαιτέρως η χρυσή τετραετία Βενιζέλου 1928-1932 έχει καταγραφεί στα ιστορικά χρονικά ως µια από τις συγκλονιστικότερες προσπάθειες ανασύστασης ενός κλονισµένου και ηττηµένου κράτους.
Ωστόσο, η δηµοκρατική παράταξη που συγκροτήθηκε σε χαλεπούς καιρούς δεν είχε µόνο αρετές. «Διακρίθηκε» και για πλήθος αµαρτηµάτων, τα οποία ανεδείχθησαν όταν έχασε τη φωτισµένη ηγεσία της.
Μετά το ατυχές κίνηµα του 1935 και τον θάνατο του Βενιζέλου επικράτησαν ο κατακερµατισµός και η πολυδιάσπαση.
Μικροί και ανήµποροι ηγετίσκοι περιέφεραν τη φιλοδοξία τους ανά την επικράτεια, χωρίς να µπορούν ούτε να ενώσουν ούτε να χτίσουν.
Τα χρόνια της Κατοχής και αργότερα του εµφυλίου πολέµου διέσπειραν τις δυνάµεις και ακύρωσαν το πνεύµα της.
Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις δεκαετίες για να ανασυγκροτηθεί και να επικρατήσει εκ νέου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ηγήθηκε του ανένδοτου αγώνα και µπόρεσε να συσπειρώσει και πάλι τον λαό.
Μόνο που οι δυνάµεις της εκτροπής παραµόνευαν και η πορεία επανασύστασης της ευρύτερης δηµοκρατικής συµµαχίας ανεκόπη βιαίως, πρώτα µε την Αποστασία και αργότερα από το στρατιωτικό πραξικόπηµα της 21ης Απριλίου.
Ωστόσο και σε αυτό το µικρό διάστηµα η µνηµόνευση και µόνο της εκπαιδευτικής µεταρρύθµισης του Παπανούτσου ήρκεσε για να αλλάξει τη ζωή εκατοµµυρίων Ελλήνων και να δηµιουργήσει µοναδικές συνθήκες κοινωνικής κινητικότητας.
Με την πτώση της δικτατορίας των συνταγµαταρχών χρειάστηκε η χαρισµατική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου για να ενοποιήσει και να διευρύνει την επιρροή της δηµοκρατικής παράταξης, καλύπτοντας χωρίς ενδοιασµούς και επιφυλάξεις τον χώρο από την εαµική Αριστερά µέχρι το αγωνιστικό φιλελεύθερο Κέντρο.
Στην παρούσα φάση ο χώρος της ευρύτερης δηµοκρατικής παράταξης δεν έχει να επιδείξει τίποτε από τα µεγαλειώδη των ιστορικών περιόδων, παρά µόνο τις φιλοδοξίες πολλών µικρών και ανήµπορων ηγεσιών.
Και το χειρότερο είναι ότι σε αυτό το κλίµα της πολυδιάσπασης και του κατακερµατισµού των δυνάµεων τεµαχίζεται και λεηλατείται είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά.
Αν δεν υπάρξουν έγκαιρα κινήσεις ενοποίησης και ανασύστασης της δηµοκρατικής παράταξης, τα πολλά κοµµάτια και κοµµατίδιά της θα εξελιχθούν γρήγορα σε παρακολούθηµα των κ.κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη.
Για να µείνει έτσι το πολιτικό σύστηµα και η χώρα χωρίς σπονδυλική στήλη, χωρίς την παράταξη που ενοποιεί, συντονίζει και συντονίζεται ιστορικά µε τις πιο δηµιουργικές δυνάµεις του τόπου.
Η ευθύνη προφανώς είναι µεγάλη και ασυγχώρητη για όλους όσοι διατείνονται ότι την εκπροσωπούν ή διεκδικούν την εκπροσώπησή της.
