Γυμναστική, εθνικό άθλημα

ΤΟ ΝΕΟ τρόπαιο του Λευτέρη Πετρούνια (πρωταθλητής Ευρώπης μετά τους τίτλους του ολυμπιονίκη και του παγκόσμιου πρωταθλητή) είναι ακόμη μία επιβεβαίωση της εμβέλειάς του ως δημιουργού «προσωπικής ταυτότητας» και σπάνιας αγωνιστικής μορφής. Ταυτόχρονα, όμως, με την καταξιωμένη συνέργεια και των προηγηθέντων, χρονικά, αυτού σπουδαίων αθλητών τεκμηριώνεται η ύπαρξη μιας «ελληνικής σχολής» Γυμναστικής. Το γεγονός μας κάνει υπερήφανους, αλλά (αχ! αυτό το αλλά) πρέπει να αναρωτηθούμε αν ως πολιτεία και κοινωνία έχουμε προσφέρει στο άθλημα αυτά που δικαιούται, όταν μάλιστα η φύση του δεν στηρίζεται στην «εμπορικότητα» του θεάματος αλλά και τα θεμέλιά του μας παραπέμπουν σε τρυφερή ηλικία μονοψήφιου αριθμού των δακτύλων του ενός χεριού… Η ουσία και στην προκειμένη περίπτωση αφορά το αν αυτά τα «κεκτημένα» θα αποτελέσουν μια στερεά και συνεχώς ανανεούμενη δεξαμενή προόδου. Να δημιουργηθούν, δηλαδή, οι προϋποθέσεις αυτό το σήμερα (με την αξιοποίηση και ικανών τεχνικών) να διατηρηθεί ως αύριο και πιο πέρα.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ παρουσία είναι ασφαλώς ιστορικό κριτήριο. Ετσι, μεταξύ του 1906 και του 1988 υπάρχει κενό ολυμπιακής συμμετοχής. Τούτο υπογραμμίζει τη σημασία των όσων εξαίρετων επιδόσεων εγγράφονται στο μητρώο μιας ολιγάριθμης ομάδας (Μελισσανίδης, Μάρας, Ταμπάκος, Τσολακίδης, Κοσμίδης) ενώ διαγράφεται αισιόδοξο το μέλλον της νέας γενιάς.

ΕΝΑ ΑΛΜΑ στον χρόνο μάς υπενθυμίζει ότι ο πρώτος ολυμπιονίκης αθλητής ανήκει (1896) στο ίδιο αγώνισμα (τους κρίκους) του Πετρούνια. Πρόκειται για έναν ηλικίας 22 ετών φοιτητή της Νομικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, «νεανία συμπαθούς μορφής», τον Ιωάννη Μητρόπουλο (αργότερα καθηγητή της έδρας) με προπονητή –εκγυμναστής ήταν ο όρος που συνηθιζόταν τότε –τον μεγάλο δάσκαλο της Φυσικής Αγωγής Ιωάννη Χρυσάφη.

ΕΙΝΑΙ ιστορικά επιβεβλημένο με το κριτήριο της χρονικής ροής του ολυμπιακού προγράμματος του 1896 να αναφερθεί ότι προηγείται ο ξιφομάχος Λέων Πύργος, νικητής στο μοναδικό αγώνισμα οπλοδιδασκάλων του «δεδοκιμασμένου» Γάλλου Περονέ, «δους τρία κτυπήματα και λαβών μόνον ένα».

ΣΤΟΥΣ ΚΡΙΚΟΥΣ του 1896 έλαβε μέρος και ο Πέτρος Περσάκης που κατετάγη τρίτος αλλά και δεύτερος (όπως ο Μητρόπουλος αυτή τη φορά) ως μέλος της εθνικής ομάδας διζύγου (παράλληλες μπάρες). «Ενθουσιασμός μέγας, δάκρυα υγραίνουσιν τους οφθαλμούς, πίλοι (καπέλα) ρίπτονται εις τον αέρα, ατελεύτητα χειροκροτήματα, συμμιγής βοή…».