Η Αριστερά πρέπει να ψηφίσει Μακρόν

Το 2002, ο Ζακ Σιράκ, ηγέτης της γαλλικής Δεξιάς, ήταν αντιμέτωπος με τον Ζαν-Μαρί Λεπέν του ρατσιστικού Εθνικού Μετώπου στον β’ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Η γαλλική Αριστερά συσπειρώθηκε πίσω από τον γκωλικό, συντηρητικό Σιράκ. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα όμως, μεγάλα τμήματα της γαλλικής Αριστεράς αρνούνται να υποστηρίξουν τον Εμανουέλ Μακρόν απέναντι στη Μαρίν Λεπέν.

Οι προοδευτικοί έχουν κάθε λόγο να είναι οργισμένοι με το φιλελεύθερο κατεστημένο που αισθάνεται άνετα με τον Μακρόν. Τον θεωρούν, ορθά, ως τον υπουργό του Ολάντ που κατήργησε τα δικαιώματα των γάλλων εργαζομένων και ο οποίος σήμερα αποτελεί το τελευταίο προπύργιο του κατεστημένου κατά της Λεπέν.

Το ίδιο αυτό φιλελεύθερο κατεστημένο είχε εξαπολύσει μια αποτελεσματική εκστρατεία ψεύδους για να υπονομεύσει τη δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση στην οποία υπηρέτησα. Η γαλλική Αριστερά δεν πρέπει να το ξεχάσει αυτό. Αλλά η απόφαση πολλών αριστερών να τηρήσουν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον Μακρόν και στη Λεπέν είναι ασυγχώρητη. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό.

Πρώτον, η ανάγκη να αντιταχθούμε στον ρατσισμό υπερβαίνει την αντίθεση προς τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος για να υποστηρίξουμε τον Μακρόν: στη διάρκεια της πάταξης της Ελληνικής Ανοιξης το 2015, οι Σοσιαλδημοκράτες που είχαν την εξουσία στη Γαλλία (υπό τον Ολάντ) και στη Γερμανία (στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ) αγκάλιασαν τα ίδια βάρβαρα πρότυπα με τη συντηρητική Δεξιά.

Θυμάμαι την πρώτη μου συνάντηση με τον γάλλο Σοσιαλιστή υπουργό Οικονομικών Μισέλ Σαπέν. Οταν μιλήσαμε κατ’ ιδίαν, ξεχείλιζε από πρόσχαρη συντροφικότητα. Στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που δώσαμε όμως, μίλησε σαν τον σκληροπυρηνικό υπέρμαχο της λιτότητας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οταν αποχωρήσαμε από την αίθουσα, επέστρεψε στο προηγούμενο ύφος του. Τότε στράφηκα προς το μέρος του και του είπα χαριτολογώντας: «Ποιος είσαι και τι έκανες στον φίλο μου Μισέλ;». Η απάντησή του ήταν: «Γιάνη, πρέπει να καταλάβεις ότι η Γαλλία δεν είναι αυτό που ήταν».

Ομοίως, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ηγέτης των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών και αντικαγκελάριος, μου μιλούσε κατ’ ιδίαν συντροφικά ενώ δημοσίως μιμούνταν τον Σόιμπλε. Οταν η εμπλοκή ανάμεσα στην κυβέρνησή μας και την «τρόικα» έφθασε στα άκρα, τόσο ο Σαπέν όσο και ο Γκάμπριελ υιοθέτησαν τη χειρότερη και πιο επιθετική προπαγάνδα των δανειστών απέναντι στην κυβέρνησή μας.

Ενδεχομένως, επειδή ο Μακρόν δεν προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα των Σοσιαλδημοκρατών, ήταν ο μοναδικός υπουργός του γαλλογερμανικού άξονα που ρίσκαρε το πολιτικό του κεφάλαιο βοηθώντας την Ελλάδα το 2015. Οπως αφηγούμαι στο νέο μου βιβλίο, ο Μακρόν κατάλαβε ότι αυτά που έκαναν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης και η τρόικα στην κυβέρνησή μας και, κυρίως, στον λαό μας έπλητταν τα συμφέροντα της Γαλλίας και της ΕΕ.

Σε ένα sms, στο οποίο ανακοίνωσε την επιθυμία του να παρέμβει για να βάλει τέλος στην ασφυξία μας, μου είπε ότι αγωνίστηκε να πείσει τον Ολάντ και τον Γκάμπριελ να βρεθεί μια λύση. Το sms του τελείωνε ως εξής: «Δεν θέλω η γενιά μου να είναι υπεύθυνη για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη».

Οι προσπάθειες του Μακρόν βεβαίως δεν ευοδώθηκαν γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Ευρώπης, ιδίως ο Ολάντ και ο Γκάμπριελ, συντάχθηκε πλήρως με την αποφασιστικότητα του συντηρητικού κατεστημένου να πατάξουν την αντίστασή μας με περισσότερα ληστρικά δάνεια και υφεσιακή λιτότητα.

Οι διαφωνίες μου με τον Μακρόν είναι παροιμιώδεις. Αλλά τα σημεία στα οποία συμφωνούμε είναι σημαντικά. Πάνω απ’ όλα όμως, δεν διαθέτω αποδείξεις για να πείσω τους συντρόφους μου στο DiEM25 να εμπιστευτούν την ικανότητα και την προθυμία του Μακρόν να συγκρουστεί με ένα κατεστημένο το οποίο ακολουθεί τις αποτυχημένες πολιτικές που εξέθρεψαν την υποστήριξη προς τη Λεπέν.

Παρ’ όλα αυτά υποστηρίζω τον Μακρόν. Οπως εκείνος μου έγραψε ότι δεν επιθυμεί η γενιά του να ευθύνεται για τον στραγγαλισμό της Ελλάδας, έτσι κι εγώ αρνούμαι να ανήκω σε μια γενιά αριστεριστών υπεύθυνων για το ότι επέτρεψαν σε μια φασίστρια και ρατσίστρια να ανέλθει στην προεδρία της Γαλλίας. Βεβαίως, αν ο Μακρόν κερδίσει και γίνει άλλος ένας αξιωματούχος του βαθέος κατεστημένου της Ευρώπης, οι σύντροφοί μου κι εγώ θα σταθούμε απέναντί του με την ίδια ενέργεια που σήμερα αντιτασσόμαστε στη Λεπέν.