Οσοδήποτε και αν ο Ζαν Λυκ Μελανσόν προσπαθεί να διαχωρίσει τη θέση του, έναντι της Μαρί Λεπέν, στον β’ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, η ίδια η πραγματικότητα όχι μόνον δεν διαψεύδει την ευθυνοφοβία του, για συμμετοχή του στο αντιφασιστικό μέτωπο κατά της οικογένειας Λεπέν, αλλά επιπλέον επιβεβαιώνει την εκλεκτική συγγένεια της γαλλικής κομμουνιστογενούς Αριστεράς, με τους βρυκόλακες του εθνικιστικού νεοφασιστικού ευρωσκεπτικισμού.
Η έκφραση «εκλεκτική συγγένεια των δύο άκρων» είναι δανεισμένη από τον Γεώργιο Παπανδρέου, που ως επικεφαλής του σαρωτικού κινήματος της Ενώσεως Κέντρου, εκτός από την άτυπη συμπαράσταση της δημοκρατικής πτέρυγας της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), δεχόταν και το ιδεολογικό σαμποτάζ εκπροσώπων του παράνομου ΚΚΕ, που έδρευε στο Βουκουρέστι, μέσω φυσικά των εγκαθέτων του, στην ΕΔΑ.
Προφανώς, το δεύτερο άκρο μετά το ΚΚΕ, για τον Γ.Α. Παπανδρέου, ήταν ο νεοφασιστικός ΙΔΕΑ του μακαρίτη τότε Παπάγου, με τους εγκαθέτους του στους κόλπους της Καραμανλικής Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ). Ένας ακροδεξιός αντικοινοβουλευτικός θύλακος, που εξίσου με το ΚΚΕ, αντιμαχόταν την Ένωση Κέντρου.
Αυτή λοιπόν η εκλεκτική συγγένεια των δύο άκρων προσπαθεί, στα κρίσιμα μέχρι την Κυριακή 24ωρα, να ρίξει την απειλητική σκιά της στις χιλιάδες τα εκλογικά κέντρα της γαλλικής επικράτειας, με μια ασθμαίνουσα από μίσος Μαρί Λεπέν και ένα πολιτικό Πόντιο Πιλάτο Ζαν Λυκ Μελανσόν, που νίπτει τας χείρας του, στο «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» για τον αντίπαλο και βέβαιο δημοκρατικό Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν.
Όσο και να φαντάζουν παράδοξα όλα αυτά τα ηθικά έκτροπα των δύο γαλλικών πολιτικών άκρων, με τον κοινό φανατισμένο αντιευρωπαϊσμό, γιατί όχι και αντικοινοβουλευτισμό τους, δεν παύουν να καταγράφονται, ως μια άκρως διδακτική εμπειρία, για εκατομμύρια ανενημέρωτους ιστορικά και πολιτικά Ευρωπαίους, που από την εποχή της τραπεζικής παγκοσμιοποίησης μέχρι σήμερα, κολυμπούν στα θολά της απολιτικότητας και της κομμουνιστοφασιστικής «κατάρας» κατά του δυτικού δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Αυτού ακριβώς του συστήματος που είναι η μόνη νησίδα ασφαλείας την υφήλιο…
Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, που δέχτηκε την αμέριστη συμπαράσταση του ημετέρου Αλεξίου του Μικρού και του κομματικού μηχανισμού της Κουμουνδούρου, γιατί δεν τολμά ν’ ανανήψει, από την πολιτική αντιευρωπαϊκή νάρκη, τα 2/3 των κομμουνιστών ψηφοφόρων του, που απειλούν να το ρίξουν «δαγκωτό» στη Λεπέν; Προφανώς, διότι τόσο αυτός, όσο και ο αρτηριοσκληρωτικοί ομοϊδεάτες του προσπαθούν να νεκραναστήσουν τους βρυκόλακες του «υπαρκτού» (δηλαδή ανύπαρκτου) ασιατικής κοπής κομμουνιστικού «σοσιαλισμού». Αυτού ακριβώς του συστήματος, που το οδήγησαν σε αυτοανατροπή του το 1990 οι ίδιοι οι δικτάτορές του!
Και τώρα, ολίγα τινά, για το κοινό μίσος κομμουνιστών-φασιστών, κατά της σοσιαλδημοκρατίας, των κεντροσοσιαλιστών, γιατί όχι και της κεντροδεξιάς. Το σχετικό, με το φαινόμενο αυτό σύμπτωμα, έχει την απάντησή του: Όχι μόνον το ευρωσοσιαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο των δεκαετιών ’70 και ’80, αλλά και οι προγενέστεροι Γάλλοι γκωλικοί και Γερμανοί φιλελεύθεροι συντηρητικοί (εποχή Αντενάουερ), θεμελίωσαν κράτη δικαίου, ανάπτυξης και πρόνοιας με αδιατάρακτους κοινωνικούς θεσμούς.
Και αυτό εν ολίγοις σημαίνει: Καταπολέμηση των κοινωνικο-πολιτικών ανισοτήτων με μέτρα όχι μόνον ανάπτυξης, αλλά και κοινωνικής αλληλεγγύης και με διάφανες πολιτικές διαδικασίες. Μάρτυρες αυτής της εκπληκτικής ισονομίας και ισοπολιτείας είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων μεταναστών της καθημαγμένης από την με υπαιτιότητα του Ζαχαριάδη αλληλοσφαγή του Εμφυλίου 1946-1949 και του κατοπινού Ζαχαριαδικού δόγματος «με το όπλο παρά πόδα». Αυτοί ακριβώς οι ξεσπιτωμένοι, από τον Εμφύλιο Πόλεμο Έλληνες, σήμερα, συγκροτούν ισότιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της προοδευμένης ευρωπαϊκής κοινωνίας. Οσοδήποτε και αν οι δικοί μας παλαιοημερολογίτες της κατ’ επίφασιν… ριζοσπαστικής Αριστεράς σχηματίζουν, με τους ομοϊδεάτες των Podemos και άλλων περιθωριακών τις επαίσχυντες μειοψηφίες ενός 2% έως 3% στο Ευρωκοινοβούλιο υπέρ του δικτάτορα Μαδούρο, που ντροπιάζει το λαϊκοαπελευθερωτικό έπος ενός Σίμον Μπολίβαρ, αλλά και την σχετικώς ευπρεπέστερη διαγωγή του προκατόχου του Ούγκο Τσάβες…
Υ.Γ.1: Ορισμένοι ισοπεδωτικοί κρίνοντες προσπαθούν να παρομοιάσουν τον Μαδούρο με τον Καντάφι. Ας διαβάσουν λίγη ιστορία. Ο Καντάφι θεμελίωσε κράτος με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην αφρικανική ήπειρο. Και όχι μόνον εξίσωσε αλλά και προώθησε τη χειμαζόμενη από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό γυναίκα της Λιβύης, σε καίρια πόστα του κρατικού μηχανισμού. Και επιπλέον, τιμωρούσε απηνώς τους κακομεταχειριζόμενους τις γυναίκες.
Και σε καμία, μα καμία περίπτωση οι Λίβυοι δεν έκαναν ουρές σε μαγαζιά με άδεια ράφια. Και δεν σκοτώνονταν για μια ξερή κουραμάνα σε κρατικούς αρτοκλιβάνους. Στην ιστοσελίδα «Γνώμες» έχω αφιερώσει δεκάδες άρθρα για τα κοινωνικά «συν» και τα προσωπολατρικά και αυταρχικά «πλην» του Μοαμάρ Καντάφι και ουδέποτε χαρίστηκα στην απρόκλητη εισβολή του ΝΑΤΟ, της γαλλικής αεροπορίας, αλλά και τις ασυγχώρητες επεμβάσεις της επιπόλαιας κυρίας Χίλαρι στη Λιβύη. Το βαρύ κόστος αυτής της απρόκλητης τριπλής εκστρατείας το πληρώνουν σήμερα αχρεωστήτως και πανάκριβα όχι οι ηγεσίες, αλλά οι λαοί της Δυτικής Ευρώπης.
Υ.Γ.2: Στις ισχυρές τεκτονικές σεισμικές αναταράξεις της ΕΕ από τις απειλές των ευρωσκεπτικιστών και από τα δύο εκλεκτικώς συγκοινωνούντα αντίθετα άκρα, η πρόβλεψή μου είναι τον τελευταίο λόγο θα έχει η κυριακάτικη λαϊκή ετυμηγορία στη Γαλλία. Ο εμβληματικός θυρεός του Παρισιού παρουσιάζει το κλυδωνιζόμενο από την τρικυμία σκάφος, με το συνταρακτικό επίγραμμα: FLUKTUAT SED NEC MEPGITUR (Το σκάφος κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται). Δεν θα ήταν άστοχη η μεταφορά αυτού του επιγράμματος σε κάθε forum της ΕΕ! Θα περάσει οπωσδήποτε και αυτή η τρικυμία…
