Η κυβέρνηση Τσίπρα με ένα χρόνο καθυστέρηση συμφώνησε τελικά στο κλείσιμο της αξιολόγησης. Τα μέτρα που προσυπέγραψε είναι βαριά, σχεδόν 4 δισ ευρώ για το 2019-2020. Όμως εάν δεν έκλεινε και τώρα τη συμφωνία κι άφηνε την διαπραγμάτευση να σέρνεται, αφενός μεν η χώρα θα κινδύνευε πάλι με χρεοκοπία – τον Ιούλιο πρέπει να πληρώσει 7 δισ ευρώ σε ομόλογα που λήγουν – αφετέρου δε τα μέτρα της τελευταία στιγμής θα ήταν ακόμη βαρύτερα.
Έτσι αν στις 22 Μαϊου το Eurogroup ολοκληρώσει την αξιολόγηση, η χώρα εισέρχεται -με τεράστια καθυστέρηση και πολύ υψηλό κοινωνικό κόστος- στην τελική ευθεία για να ολοκληρωθεί το τρίτο μνημόνιο τον Αύγουστο του 2018. Στο μεσοδιάστημα τα ελληνικά ομόλογα θα ενταχθούν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, η ανάπτυξη θα επιστρέψει δειλά-δειλά στην οικονομία και θα μπουν οι βάσεις για την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές μέσα στο 2018.
Ο κ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο κ. Καμμένος έκαναν δυο χρόνια και τρεις μήνες να συνειδητοποιήσουν ότι έξοδος από την κρίση μπορεί να γίνει μέσω ενός και μόνο δρόμου που περνάει από την συμφωνία με τους δανειστές της χώρας κι όχι από ψευτομαγκιές, λεονταρισμούς και φτηνούς τσαμπουκάδες οι οποίοι κόστισαν και συνεχίζουν να κοστίζουν πολύ ακριβά στην ελληνική κοινωνία και στην οικονομία της χώρας.
Αν ο κ. Τσίπρας είχε την ικανότητα να δει καθαρά τα πράγματα το 2014 και δεν διψούσε τόσο για εξουσία, αν δεν είχε οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η Ελλάδα θα είχε ολοκληρώσει το δεύτερο μνημόνιο το 2015, θα είχε βγει την ίδια χρονιά στις αγορές και την ραγδαία ανάπτυξη -πάνω από 2,5 % και η οικονομία της θα κάλπαζε τόσο το 2016 όσο και το 2017 με ρυθμούς κοντά στο 3 %, δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και προσελκύοντας αναρίθμητες ξένες επενδύσεις.
Δυστυχώς τα δίδακτρα για την εκπαίδευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν πολύ υψηλά: πάνω από 80 δισ ευρώ επιπλέον χρέος για τη χώρα, τράπεζες με capital control και πάνω από 100 δισεκατομμύρια κόκκινα δάνεια, κάποιες χιλιάδες επιχειρήσεις που έκλεισαν τα δύο τελευταία χρόνια παρασύροντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους, μέτρα 12 δισ. ευρώ για τους πολίτες -που χτύπησαν κυρίως τους μη προνομιούχους, διαφυγή περίπου 60 δισ. ευρώ στο εξωτερικό και ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην εικόνα της Ελλάδας.
Ωστόσο, ότι έγινε ,έγινε και δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Η κυβέρνηση σοφότερη από την καταστροφική πορεία των δυο τελευταίων χρόνων και με επίγνωση πλέον για το πως λειτουργεί ο κόσμος και οι αγορές φαίνεται να βάζει μυαλό και να κινείται πλέον στη γραμμή Σαμαρά-Βενιζέλου. Έκλεισε την αξιολόγηση, αποδέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις (πουλάει ακόμη και μονάδες της ΔΕΗ!), προσπαθεί να γίνει πιο φιλική απέναντι στις επιχειρήσεις (συμφώνησε ότι μέσα στα αντίμετρα θα υπάρξει μείωση των φόρων για τις εταιρείες από 29% στο 26%) και αντιλαμβάνεται πως χωρίς ανάπτυξη τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει στη χώρα.
Ας ελπίσουμε ότι οι ιδεοληψίες και οι τσαβισμοί που ταλανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και οι εκτός τόπου και χρόνου αντιλήψεις για τον κόσμο δεν θα πάρουν ξανά το πάνω χέρι στον τρόπο διακυβέρνησης, για να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει και η παραγωγική μηχανή της οικονομίας να πάρει και πάλι μπρος βοηθούσης και της ανόδου του τουρισμού που αναμένεται το καλοκαίρι.
Να καταφέρει δηλαδή – έστω με μεγάλη καθυστέρηση – και η Ελλάδα ότι κατάφεραν πριν από αυτήν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος οι οποίες βγήκαν γρήγορα από τα μνημόνια και προχώρησαν στην ανάπτυξη. Βέβαια τη διετία 2019-20 θα υπάρξουν πάλι μέτρα – αλλά ως τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι άλλη κυβέρνηση στα πράγματα, με μεγαλύτερη εμπειρία.
