Μιλήστε μου για τον β΄ κύκλο της σειράς ντοκιμαντέρ «Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους» που ξεκίνησε να προβάλλεται στην ΕΡΤ.

«O α΄ κύκλος αναζητούσε αξιοσημείωτους ανθρώπους, άγνωστους στον φακό, που έδιναν οδηγίες χρήσης σε νέους μαθηματικούς, καλλιτέχνες κ.ά. Στο β΄ κύκλο πρωταγωνιστούν οι αποκλεισμένοι και οι “αόρατοι”• εκείνοι που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε».

Πώς διαλέξατε τους πρωταγωνιστές σας;

«Αυτοί με διάλεξαν. Ενώ ήταν καταδικασμένοι, χωρίς προοπτική, μου υπέδειξαν τον αξιοσημείωτο τρόπο με τον οποίο διεκδικεί κανείς το ουσιαστικό με αθόρυβες και αποτελεσματικές κινήσεις».

Tρία ντοκιμαντέρ αφιερώνονται στις φυλακές ανηλίκων…

«Αλληγορικά, αυτές οι φυλακές μοιάζουν με ό,τι ζούμε. Ολο και πιο πολύ δεν νιώθουμε εγκλωβισμένοι να διεκδικούμε μάταια το αυτονόητο; Δεν ζητάμε δεύτερη ευκαιρία; Αυτοί οι ανήλικοι δίνουν μιαν άλλη υπόσταση στη δεύτερη ευκαιρία που όλοι δικαιούμαστε».

Αφιερώσατε ένα ντοκιμαντέρ της σειράς στα αδέσποτα. Γιατί κάποιοι είναι τόσο σκληροί μαζί τους;

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταρχήν απάνθρωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό και όσους (θα έπρεπε να) αγαπούν. Πολλοί είναι κυνηγοί που λόγω ενός μικρού τραυματισμού παρατούν ένα ζώο σε μια έρημη βιομηχανική περιοχή. Υπάρχουν όμως και αυτοί που υιοθετούν έναν τυφλό ετοιμοθάνατο σκύλο που χρόνια μετά βολτάρει αμέριμνος παρά τα τρία του πόδια: το σημάδι ενός δύσκολου παρελθόντος».

Tι απρόσμενο συνέβη στα γυρίσματα;

«Την ώρα της συνέντευξης έπιασαν οι πόνοι τη γυναίκα του Τζελανίν. Επειδή ανήκαν σε διαφορετικές φυλές, δεν τους άφηναν να παντρευτούν και την έκλεψε. Στον δρόμο για την Ευρώπη απέκτησαν πέντε παιδιά».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας;

«Ολοι. Αλλοτε με δυναμώνει η ιδέα της άστεγης ηλικιωμένης που ξανάρχισε τη ζωή της πουλώντας το περιοδικό “Σχεδία”• και άλλοτε η Εθνική Ελλάδας Αστέγων που κερδίζει σε παγκόσμιες διοργανώσεις το έπαθλο ήθους• και ύστερα μια ελληνική start-up που τα βγάζει πέρα στη Σίλικον Βάλεϊ• και όταν απελπίζομαι, ο νεαρός κρατούμενος από τη Λιθουανία που αποφάσισε να μάθει ελληνικά μέσα σε τρία χρόνια για να περάσει στο Πολυτεχνείο».

Προτιμάτε να κάνετε ντοκιμαντέρ ή ταινίες;

«Διορθώνω όσους δεν αντιμετωπίζουν τα ντοκιμαντέρ ως ταινίες• γιατί μπορούν να είναι ταινίες με ιστορίες συναρπαστικές, με αξιοθαύμαστη κοινωνική διάδραση που μπορούν να γίνουν “όπλο” για τους άοπλους».

Ποιο είναι το ελάττωμα του ελληνικού σινεμά;

«Μπορώ να πω τι χρειάζομαι από αυτό: να μη φοβάται τις ευφάνταστες, καλά αρθρωμένες, δομημένες και συναρπαστικές ιστορίες, όπως αυτές που μας συνοδεύουν από παιδιά και εμπεριέχουν ήρωες, αντιήρωες, έρωτες, αγίους, αμαρτίες, στυλ και ανατροπές».

Οι ελληνικές ταινίες, παρότι κατακτούν βραβεία στο εξωτερικό δεν φαίνεται να καταφέρνουν να προσελκύσουν το ελληνικό κοινό στις αίθουσες…

«Οταν οι ελληνικές ταινίες βρίσκουν “βήμα” εδώ, συναντούν και το κοινό τους. Το διαπιστώνω καθημερινά με τους θεατές που ανακαλύπτουν το “J.A.C.E.” τέσσερα χρόνια μετά την προβολή του και στέλνουν μηνύματα στη σελίδα του στο Facebook».

Ετοιμάζετε νέα ταινία;

«Οσο ξεπληρώνω τα χρέη της προηγούμενης ταινίας δεν σταματάω ποτέ να κάνω νέες. Με κάθε τρόπο. Ακόμη και με το κινητό μου. Η επόμενη έχει αρχίσει να γυρίζεται και στήνεται μέσα στο συναρπαστικό, περιπετειώδες και εφιαλτικό σκηνικό που ζούμε. Ελπίζω να καταλήξει σε ένα είδος happy end».

Πιστεύετε στους κριτικούς;

«Πιστεύω στον ουσιαστικό κριτικό λόγο. Αυτόν που καλοπροαίρετα συνομιλεί με δημιουργούς και θεατές. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι “μαφιόζοι” ή οι έμποροι, που υποδύονται τους κριτικούς. Ευτυχώς ,ακυρώνονται γρήγορα».

Εχετε αδυναμία στους έλεφαντες – είναι και ο τίτλος της ταινίας σας «J.A.C.E.» (Just Another Confused Elephant). Γιατί;

«Oι ελέφαντες δεν ξεχνούν ποτέ ποιος τους ευεργέτησε και μπορούν ακόμη και όταν είναι μπερδεμένοι να αγαπούν για δύο ζωές με το ίδιο δυνατό συναίσθημα».

* «Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους»: Kάθε Πέμπτη, 11 μ.μ., στην ΕΡΤ1.