Το καινούργιο βιβλίο σας «Ο Γουργούρης» (εκδ. Πατάκη) βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Ποιος είναι ο ήρωάς σας;
«Ενας γάτος. Με… επισκέφθηκε ένα βράδυ µε την ιστορία του και έγραψα σχεδόν το µισό από το πρώτο µέρος του βιβλίου, αλλά σταµάτησα. Η συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου είναι δύσκολη υπόθεση – ειδικά µε τα ωράρια των δηµοσιογράφων – και ο Γουργούρης έµεινε για καιρό στον υπολογιστή µου. Η Ελενα Πατάκη µε παρακίνησε να συνεχίσω. Βέβαια, η επίσκεψή του δεν ήταν και τόσο αναπάντεχη».
Τι εννοείτε;
«Ο Γουργούρης έχει στοιχεία από όλες τις γάτες της ζωής µου. Είναι έξυπνος, όπως ήταν ο Τάκος, που πλέον δεν ζει. Είναι τρυφερός, όπως η Ρίνα. Σκανταλιάρης, όπως ο Φούσκας. Σοφός, ήρεµος και αξιοπρεπής, όπως ο Σέβος µου».
Το βιβλίο μοιάζει να αναπτύσσεται σε δύο μέρη…
«Φαινοµενικά η ιστορία του Γουργούρη ολοκληρώνεται στο πρώτο µέρος. Αλλά, όπως γράφω, “όλα τα πράγµατα έχουν ένα τέλος. Μόνο τα λουκάνικα έχουν δύο”. Kαι η ιστορία του Γουργούρη µοιάζει µε λουκάνικο. Με έναν µαγικό τρόπο µάς ενώνει µε τον δεύτερο ήρωα, ένα ασπρόµαυρο σκυλάκι. Το οποίο διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα».
Είναι ένα βιβλίο για τη διαφορετικότητα;
«Συνειδητοποιούµε τη διαφορετικότητά µας από τη στιγµή που συνειδητοποιούµε τον εαυτό µας. Αν τα δόντια µας είναι λίγο πεταχτά, µας κάνουν καζούρα οι συµµαθητές µας ήδη από το νηπιαγωγείο. Είναι εύκολο να γίνεις δακτυλοδεικτούµενος. Δεν σκέφτηκα, όµως, εξ αρχής να γράψω κάτι για τη διαφορετικότητα. Βγήκε αυθόρµητα. Αλλά χάρηκα που µε αυτόν τον σκυλάκο ίσως µπορέσω να αποκαταστήσω έστω και λίγους από όσους έχουν πληγωθεί γιατί είναι διαφορετικοί».
Στο βιβλίο υπάρχει χιούμορ, χαρά αλλά συνυπάρχει και η λύπη…
«Ετσι δεν συµβαίνει και στη ζωή; Παρατηρώντας γύρω µου, πολλές φορές βλέπω γονείς να θεωρούν ότι τα παιδιά τους πρέπει να ζουν σε ένα ροζ συννεφάκι. Τους κρύβουν τα άσχηµα πράγµατα και τα βγάζουν απροετοίµαστα στη ζωή. Ενας φίλος µου, συγγραφέας, µου είπε ότι χρησιµοποίησα τη φόρµα του παραµυθιού για να µιλήσω για την πραγµατική ζωή. Μακάρι να ισχύει…».
Στο πρώτο βιβλίο σας, «Το άλλο μου ολόκληρο» (εκδ. Πατάκη), περιγράψατε τη διαδρομή του βιώματος του πένθους μετά τον θάνατο του συζύγου σας. Επανέρχεστε με τον «Γουργούρη» λέγοντας ότι σας απελευθέρωσε…
«Με έβγαλε στο φως. Εµεινα πολύ καιρό στο σκοτάδι. Το επέλεξα. Το πένθος πρέπει να το βιώσεις, διαφορετικά θα το βρίσκεις διαρκώς µπροστά σου. Ο “Γουργούρης” ήρθε στη ζωή µου ταυτόχρονα µε κάποιους νέους φίλους. Οταν ζεις µε έναν άνθρωπο σχεδόν 25 χρόνια φτιάχνεις τον δικό σου µικρόκοσµο µαζί του. Τώρα ανοίχτηκα σε έναν νέο κόσµο και ο “Γουργούρης” σηµατοδοτεί αυτό το πέρασµα».
Μικρή διαβάζατε παραμύθια;
«Ηµουν… παµφάγο. Διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια µου. Θυµάµαι τη γιαγιά µου να µου διαβάζει τα παραµύθια του Αισώπου. Toν “Ανδροκλή και το λιοντάρι” τον ήξερα απέξω. Στο δηµοτικό αγάπησα πολύ τον Λουντέµη».
Και αργότερα;
«Τα πάντα. Από Καζαντζάκη, Εκο και Κούντερα, µέχρι Επίκουρο και Θουκυδίδη. Στον τελευταίο επιστρέφω συχνά. Νοµίζω ότι όλοι πρέπει να διαβάσουν “Tα Σικελικά”. Αναδεικνύουν τα διαχρονικά λάθη που κάνουν οι κοινωνίες και τα πληρώνουν ακριβά».
Πιστεύετε ότι τα παιδιά θα αγαπήσουν τον ήρωά σας;
«Το ελπίζω. Είναι νωρίς ακόµη. Χθες, πάντως, µια συνάδελφος µου έγραψε στο Facebook ότι ο γιος της, που είναι περίπου 10 ετών, ξεκίνησε να το διαβάζει µόνος του. Κάποια στιγµή τής φώναξε: “Mαµά, είναι πολύ συγκινητικό. Ελα να το διαβάσουµε µαζί. Θα σου αρέσει”».
