Η χαρακτική είναι ένα σύνθετο εικαστικό ιδίωμα, εντελώς ιδιόρρυθμο, καθώς η τέχνη είναι συνυφασμένη με την τεχνική. Ο καλλιτέχνης και ο τεχνίτης συναντώνται πάνω στην επιφάνεια του χαρακτικού έργου αλλά και στο βάθος του. Η έμπνευση είναι ισοδύναμη με τη μαστοριά που συμμετέχει δυναμικά στην ουσία της δημιουργίας, στην τελική αίσθηση της εικόνας. Και βεβαίως αυτή η εικόνα, το έργο τέχνης, μπορεί να έχει πρακτικές χρήσεις στην καθημερινή ζωή.
Αυτές οι σκέψεις αναδύονται αυτόματα καθώς ο επισκέπτης περιδιαβάζει την έκθεση «Αλέξανδρος Κορογιαννάκης (1906-1966) –Χαρακτική» που παρουσιάζει το Κέντρο Πολιτισμού, Ερευνας και Τεκμηρίωσης της Τράπεζας της Ελλάδος στο μουσείο της, με την επιμέλεια της Δήμητρας Νικολού. Η ειδικευμένη στη χαρακτική ιστορικός τέχνης Ειρήνη Οράτη τονίζει στον κατάλογο της έκθεσης ότι στο πρόσωπο του δημιουργού «διακρίνουμε έναν ικανό τεχνίτη (…) που δημιούργησε ένα προσωπικό στίγμα. Η προσφορά του είναι αναμφισβήτητη, αφού αποτελεί έναν από τους πρώτους έλληνες χαράκτες με έργο που προέκυψε από το προσωπικό του ενδιαφέρον και την πάλη του με το υλικό».
Την εποχή που ο Αλέξανδρος Κορογιαννάκης αποφοιτούσε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, το 1929, η χαρακτική έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της εικόνας ως τεχνική, αλλά ήταν και ελκυστική εικαστική έκφραση, λόγω και της ακτινοβολίας που εξέπεμπε ο Δημήτρης Γαλάνης από το Παρίσι. Γι’ αυτό παρέμεινε ως σκιτσογράφος στις εφημερίδες και αμέσως μετά πέρασε στην ξυλογραφία. Οι δημιουργίες του δημοσιεύθηκαν την περίοδο 1930-1935. Λόγω της χρήσης της στην τυπογραφία αλλά και λόγω της παραγωγής αντιτύπων των αυτόνομων έργων τέχνης, η χαρακτική είχε πάντα έναν προσιτό από πολλούς και έντονα κοινωνικό χαρακτήρα. Ειδικά στην περίοδο της γερμανικής κατοχής ο τότε καθηγητής Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Γιάννης Κεφαλληνός και οι μαθητές του, αλλά και πολλοί άλλοι χαράκτες, όπως ο Σπύρος Βασιλείου ή ο Κώστας Γραμματόπουλος, συνεισέφεραν με το έργο τους πολλά στην Εθνική Αντίσταση. Μάλιστα ο Αλέξανδρος Κορογιαννάκης μπήκε στη φυλακή για τη δράση του, μαζί με τον Κεφαλληνό, τον Α. Τάσσο και τον Α. Κανά. Και οι χαλκογραφίες του χαράκτη –εκτίθενται 38 –είναι μεν λεπτοδουλεμένες, αλλά έχουν αποτυπωμένα πάνω τους αδρά κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Το πολύ ιδιαίτερο για τον καλλιτέχνη είναι ότι αυτή η λεπτή δουλειά και ο κοινωνικός χαρακτήρας του έργου του πέρασαν και στη χάραξη των χαρτονομισμάτων όταν προσελήφθη για αυτή τη δουλειά από την Τράπεζα της Ελλάδος ως συνεργάτης το 1939 και ως υπάλληλος το 1947. Οπως αναφέρει στον κατάλογο της έκθεσης η δρ Ιστορίας της Τέχνης Ελένη Γκόνου-Στυλιανίδη, «ο Κορογιαννάκης συνέχισε επάξια το έργο του Μιχ. Αξελού και ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις της τέχνης του χαρτονομίσματος στη χώρα μας». Η ίδια επισημαίνει ότι «ο Κορογιαννάκης κατόρθωσε τελικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να θέσει την προσωπική σφραγίδα του στο ελληνικό χαρτονόμισμα, αποτυπώνοντας τις βασικές αρχές του: την πίστη του στον άνθρωπο και στον αγώνα του για την πρόοδο και την ελευθερία, κλασικά ιδεώδη του ελληνικού πολιτισμού». Για πρώτη φορά εκτίθενται και τα προσχέδια των 11 τραπεζογραμματίων που ο καλλιτέχνης σχεδίασε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
