Φαίνεται ότι ηγέτες και ηγετίσκοι της κεντροαριστεράς δεν προβληματίζονται από την κατάντια του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος,που αποσαθρώθηκε κυριολεκτικά στις τελευταίες εκλογές. Ούτε φυσικά λαμβάνουν υπόψη τα βαθύτατα τραύματα αξιοπιστίας και κοινωνικής αποδοχής που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια.
Τα όσα συμβαίνουν στο πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ τις τελευταίες μέρες μόνο θλίψη προκαλούν σε όσους επιμένουν να πιστεύουν ότι ο χώρος που ηγεμόνευε πολιτικά τις τελευταίες δεκαετίες αξίζει μιας καλύτερης τύχης. Ενώ οι πάντες στα λόγια ομνύουν στη ανάγκη ανανέωσης και ανασυγκρότησης της παράταξης στην πράξη κάνουν ότι μπορούν για να υπονομεύσουν αυτή την προοπτική. Κυριαρχούν οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι διαγκωνισμοί για τις καρέκλες και οι ατέλειωτες μάχες του παρασκηνίου.
Σε μια περίοδο που η χώρα και οι πολίτες που αγωνιούν απαιτούν τη συσπείρωση των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων, κάποιοι βάζουν μπροστά το στενό προσωπικό τους συμφέρον, την εξασφάλιση των προνομίων που απολαμβάνουν εδώ και πάρα πολύ καιρό, αντί να υπερασπιστούν το μέλλον της παράταξης.
Δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, αρκούμενοι στα μονοψήφια ποσοστά που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις αρκεί να διασφαλίσουν τις βουλευτικές τους έδρες.
Επαναλαμβάνουν τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων τους. Ξεχνούν ότι χρειάστηκαν τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά τον Ελ.Βενιζέλο για να μπορέσει πάλι η παράταξη να γίνει δύναμη εξουσίας. Ξεχνούν ότι χρειάστηκαν άλλες δύο δεκαετίες, με την τραυματική παρένθεση της χούντας, για να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να γίνει κυρίαρχη πολιτική δύναμη.
Μπορεί ο ιδρυτής του να έλεγε ότι η παράταξη δεν κληρονομείται και δεν τεμαχίζεται, αλλά οι επίγονοί του κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να τον διαψεύσουν, υπερασπιζόμενοι κατά τα άλλα την κληρονομιά του. Κυριαρχούν οι ίντριγκες και τα συντροφικά μαχαιρώματα με μόνο στόχο τη διασφάλιση των προσωπικών κεκτημένων που έχουν απομείνει.
Όμως η απαίτηση των πολιτών που εμπιστεύθηκαν τη δημοκρατική παράταξη είναι σαφής και ξεκάθαρη. Ανασυγκρότηση, με διαφανείς, αξιόπιστες και κοινά αποδεκτές δημοκρατικές διαδικασίες, νέα πρόσωπα και νέες ιδέες στο προσκήνιο.
Η εποχή που κάποιοι αποφάσιζαν και διέταζαν με κλειστά κονκλάβια προθύμων καρεκλοκένταυρων, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το πάθημα των γάλλων σοσιαλιστών είναι πολύ πρόσφατο για να μην αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεων τους.
ΤΟ ΒΗΜΑ
